Portal „Catholic News Agency” relacjonuje wystąpienie antypapieża Leona XIV w bazylice św. Jana na Lateranie z 9 listopada 2025 roku. Podczas liturgii rzekomej „uroczystości poświęcenia laterańskiej archibazyliki”, uzurpator tronu Piotrowego głosił hasła o „budowaniu Kościoła na solidnych fundamentach”, całkowicie przemilczając jedyną podstawę prawdziwego Kościoła Chrystusowego – niezmienną doktrynę katolicką i publiczne panowanie Naszego Pana Jezusa Chrystusa jako Króla narodów.
Naturalistyczna redukcja Kościoła do humanitarnej organizacji
„The millennial history of the Church teaches us that with God’s help, a true community of faith can only be built with humility and patience. Such a community is capable of spreading charity, promoting mission, proclaiming, celebrating and serving the Apostolic Magisterium of which this temple is the first seat.”
W tych pozornie pobożnych słowach kryje się całkowite odwrócenie hierarchii celów Kościoła. Jak nauczał Pius XI w Quas primas: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi (…) nie tylko same narody katolickie… lecz także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Tymczasem Leon XIV sprowadza misję Kościoła do mglistego „rozprzestrzeniania miłości” i „służenia magisterium apostolskiemu” – co w języku posoborowym oznacza w praktyce akceptację rewolucyjnej „synodalności” i demokratyzacji struktur.
Bluźniercze pominięcie królewskiej władzy Chrystusa
Antypapież powołuje się na słowa św. Pawła: „żadnego innego fundamentu nikt nie może położyć, oprócz tego, który jest położony, którym jest Jezus Chrystus” (1 Kor 3,11), lecz jednocześnie systematycznie pomija dogmat o społecznej władzy Chrystusa Króla. W encyklice Quas primas czytamy niezbite słowa: „Królestwo Chrystusowe (…) przeciwstawia się jedynie królestwu szatana i mocom ciemności – a wymaga od swych zwolenników nie tylko, aby (…) łaknęli i pragnęli sprawiedliwości, lecz także, aby zaparli się siebie samych i krzyż swój nieśli”. Tymczasem cała homilia Leona XIV zbudowana jest na relatywistycznym założeniu, jakoby Kościół miał być „plachem budowy” podlegającym nieustannej redefinicji.
Destrukcja liturgii jako źródła apostazji
„I hope that those who approach the altar of Rome’s Cathedral go away filled with the grace that the Lord wishes to flood the world.”
W tym stwierdzeniu uderza całkowite pominięcie ofiarnego charakteru Mszy Świętej. Podczas gdy Pius XII w Mediator Dei nauczał, że „Najświętsza Ofiara ołtarza jest (…) prawdziwą ofiarą przebłagalną”, współczesne struktury posoborowe redukują Mszę do wspólnotowego zgromadzenia. Leon XIV mówi o „prostym pięknie obrzędów”, lecz przemilcza fakt, że posoborowa pseudo-liturgia zniosła modlitwy ekspiacyjne, usunęła ofiarowanie i zlikwidowała wyraźne rozróżnienie między kapłaństwem a ludem. Jak zauważa Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu: „wszelkie przejawy kultu, które przemilczają lub relatywizują ofiarny charakter Mszy, są zgubnym odejściem od wiary katolickiej”.
Synodalność jako narzędzie rewolucji
Wspomnienie przez antypapieża „synodu” odsłania prawdziwy cel jego nauczania: demontż autorytetu hierarchicznego na rzecz kolegialnej anarchii. Już Pius IX w Syllabusie błędów potępił jako herezję twierdzenie, że „Sobory powszechne są wyższe od Papieża” (pkt 23) oraz że „Kościół winien być oddzielony od Państwa” (pkt 55). Tymczasem cały proces synodalny służy wprowadzeniu tych właśnie błędów pod płaszczykiem „wysłuchania” i „rozeznania”. W rzeczywistości chodzi o ostateczne zerwanie z nieomylnym Magisterium Kościoła, co Pius X w Lamentabili określił jako „najgroźniejszy przejaw modernizmu” (pkt 53-55).
Fałszywa eklezjologia matki-Kościoła
„It is through charity in action that the face of our Church is shaped, making it ever clearer to all that she is a ‘mother,’ the ‘mother of all Churches’ (…)”
To sentymentalne określenie „matki wszystkich Kościołów” stanowi karykaturę prawdziwej eklezjologii katolickiej. Kościół jest matką dlatego, że rodzi dzieci do życia nadprzyrodzonego przez ważne sakramenty i czystą doktrynę – nie zaś przez działalność społeczną czy dialog. Jak przypomina św. Robert Bellarmin: „Poza Kościołem katolickim nie ma zbawienia, gdyż nie ma w nim prawdziwej matki, która by dzieci swoje karmiła czystym mlekiem wiary” (De Ecclesia Militante). Tymczasem Leon XIV całkowicie pomija konieczność nawrócenia heretyków i schizmatyków, sprowadzając misję Kościoła do mglistego „kształtowania twarzy” – co w języku modernizmu oznacza dostosowanie do świata.
Krytyka bezsilna wobec apostazji
W całej homilii uderza całkowity brak odniesienia do grzechu, sądu ostatecznego i potrzeby pokuty. Podczas gdy Chrystus nauczał: „Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie” (Łk 13,3), posoborowi przywódcy głoszą wygodną „Ewangelię miłosierdzia” bez wymogu nawrócenia. To właśnie Pius XI w Quas primas nazwał „śmiertelną zarazą współczesności – zeświecczeniem polegającym na usunięciu Chrystusa z prawodawstwa i życia publicznego”. Dopóki struktury posoborowe nie powrócą do głoszenia integralnej doktryny katolickiej, ich wysiłki będą jedynie budowaniem na piasku (Mt 7,26).
Za artykułem:
Pope Leo XIV: Build the Church on the solid soundations of Christ, not on worldly criteria (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 09.11.2025
