Portal eKAI (15 sierpnia 2025) relacjonuje krytykę ustawy „The One Big Beautiful Bill Act” autorstwa Donalda Trumpa przez grupę „biskupów” USA, którzy zarzucają jej „okrucieństwo” wobec ubogich i imigrantów. Metropolita Santa Fe „abp” John C. Wester oraz przewodniczący Konferencji „Biskupów” Timothy Broglio potępiają redukcję wydatków socjalnych i zaostrzenie polityki imigracyjnej, powołując się na „społeczne nauczanie Kościoła”. Ich argumentacja skupia się na materialnym wymiarze „sprawiedliwości”, całkowicie pomijając Dictatus Papae (Nauka Papieska) o nadprzyrodzonym porządku łaski i obowiązku podporządkowania państwa Chrystusowi Królowi. To nie krytyka ustawy, lecz żywotny przykład teologicznego bankructwa posoborowej sekty, redukującej Kościół do marksizującej agendy humanitarnej.
Ekonomiczny Utopizm jako Nowe Bałwochwalstwo
Gdy „abp” Wester oskarża ustawę o „zabieranie ubogim, by dać bogatym”, operuje dialektyką czysto materialistyczną, sprzeczną z katolicką nauką o iustitia distributiva (sprawiedliwość rozdzielcza). Kościół zawsze nauczał, że własność prywatna jest prawem naturalnym (Leon XIII, Rerum Novarum), a państwo nie ma władzy konfiskaty dóbr poza nadzwyczajnymi okolicznościami. Tymczasem krytyka cięć w Medicaid i programach żywnościowych przyjmuje założenie, że redystrybucja dóbr przez państwo jest moralnym imperatywem – co jest jawnym przejawem socjalistycznej herezji potępionej już w 1846 roku przez Piusa IX w Qui Pluribus. Gdzie jest potępienie prawdziwego źródła nędzy – czyli moralnego rozkładu społeczeństw pogrążonych w aborcji, pornografii i kulturowym samobójstwie? Milczenie o tym to silentium Dei (milczenie Boga) w wykonaniu apostatów.
„Ustawa również sfinansuje kampanię masowych deportacji, która rozdzieli rodziny imigrantów” – lamentuje „abp” Wester.
To zdanie demaskuje bałwochwalczy kult „praw człowieka”, który zastąpił katolicką koncepcję dobra wspólnego. Państwo nie tylko ma prawo, ale obowiązek chronić swoją tożsamość kulturową i religijną przed obcymi wpływami (Pius XII, Summi Pontificatus). Kościół przedsoborowy nigdy nie uznałby „prawa” do niekontrolowanej imigracji, która dewastuje katolicką spuściznę narodów. Wręcz przeciwnie – Pius X w liście do biskupów Argentyny (1911) pochwalił ograniczenia imigracyjne mające chronić „czystość wiary”. Tymczasem sekta posoborowa, promując multikulturalizm, wspiera inwazję antykatolickich elementów z Ameryki Łacińskiej, gdzie dominują synkretyczne kulty i rewolucyjne ideologie.
Ekologia jako Religia Zastępcza
„Abp” Broglio ostrzega, że ustawa „szkodzi Bożemu stworzeniu” poprzez cięcia w programach ekologicznych. To klasyczny przykład naturalizmu teologicznego – zastąpienia kultu Boga Stworzyciela kultem „Matki Ziemi”. Gdzie jest potępienie prawdziwych grzechów przeciwko Stwórcy – takich jak aborcja, in vitro czy gender? W doktrynie katolickiej dominium terrae (panowanie nad ziemią) dane człowiekowi (Rdz 1,28) wyklucza bałwochwalcze ubóstwianie przyrody. Moderniści celowo przemilczają, że katastrofy ekologiczne są skutkiem odwrócenia się od Boga, nie zaś braku państwowych dotacji dla „zielonej energii” – jak uczył Pius XI w Quadragesimo Anno.
Demaskacja Fałszywej Pobożności
Cała argumentacja „biskupów” jest zbudowana na przewrotnym wykorzystaniu pojęcia „miłosierdzia”. Misericordia w katolicyzmie zawsze oznaczała wprowadzanie grzeszników do stanu łaski uświęcającej, nie zaś socjalistyczną inżynierię społeczną. Tymczasem oni:
- Nie wspominają o grzechu śmiertelnym współpracy z lewicowymi agendami ONZ
- Przemilczają fakt, że 95% latynoskich „imigrantów” praktykuje zabobonne formy pseudo-katolicyzmu
- Nie nawołują do nawrócenia, pokuty i wynagrodzenia Najświętszemu Sercu Jezusowemu
Jak trafnie diagnozował św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici Gregis, moderniści „w miejsce wiary w Boga wprowadzili uczucia religijne”. W tym przypadku – „uczucia” lewicowego aktywizmu.
Polityka Imigracyjna w Świetle Królewskiego Prawa Chrystusa
„Ustawa zezwala na wydalanie ludzi z USA jedynie na podstawie podejrzeń (…) bez kontroli sądowej” – alarmuje CBO.
Katolicka doktryna głosi, że salus populi suprema lex (dobro ludu najwyższym prawem). Państwo katolickie ma nie tylko prawo, ale obowiązek usuwać z terytorium elementy zagrażające jedności religijnej i moralnej – co potwierdza choćby praktyka Świętego Oficjum w średniowiecznej Hiszpanii. Tymczasem „biskupi” USA, zamiast domagać się chrztu i katolickiego porządku jako warunków osiedlenia, buntują się przeciwko państwowej suwerenności. To jawny przejaw amoralityzmu politycznego potępionego przez Piusa IX w Syllabus Errorum (punkty 39-40).
Podsumowując: analizowany tekst to nie głos „Kościoła”, lecz manifest apostazji. Sekta posoborowa, przez swoje milczenie o Królewskiej Godności Chrystusa i obowiązku podporządkowania Mu wszystkich narodów (Ps 2), wspiera globalny program budowy antychrześcijańskiego Nowego Porządku Świata. Jak ostrzegał Pius XI w Quas Primas: „Pokój Chrystusa tylko w Królestwie Chrystusowym”. Wszelkie zaś „piękne” ustawy – czy to Trumpa, czy jego krytyków – są tylko kolejnym aktem dramatu regni diaboli in mundo (panowania diabła na świecie).
Za artykułem:
Biskupi USA krytykują „The One Big Beautiful Bill Act” Trumpa (ekai.pl)
Data artykułu: 15.08.2025
