Irlandia Północna: Odrzucenie certyfikatów żałobnych po aborcji jako przejaw kultury śmierci
Portal LifeSiteNews (10 listopada 2025) relacjonuje odrzucenie przez Zgromadzenie Ustawodawcze Irlandii Północnej poprawki posła Timothy’ego Gastona, która umożliwiłaby wydawanie certyfikatów żałobnych kobietom żałującym dokonania aborcji. Projekt ustawy przewiduje takie świadczenia jedynie w przypadku poronień i urodzeń martwych dzieci. Przeciwnicy poprawki, w tym posłanka Kelly Armstrong (która sama doświadczyła 13 poronień), argumentowali, że rozszerzenie programu na przypadki aborcji byłoby „okrutne”, zwłaszcza że w dokumentacji medycznej poronienie określa się jako „spontaniczną aborcję”. Inny przeciwnik, Matthew O’Toole, twierdził, że projekt jest „inkluzywny”, gdyż nie wyklucza jawnie kobiet po aborcjach. Gaston ripostował, że odmawianie tej możliwości jest prawdziwym okrucieństwem wobec kobiet przeżywających głęboką traumę po zabiciu dziecka. Decyzja zapadła w kontekście liberalnego prawa aborcyjnego obowiązującego od 2019 roku, dopuszczającego zabijanie dzieci do 12. tygodnia bez ograniczeń.
Relatywizacja świętości życia jako fundament neo-prawodawstwa
Głosowanie obnaża radykalny naturalizm antropologiczny współczesnych systemów prawnych, które – wbrew odwiecznemu nauczaniu Kościoła – odmawiają nienarodzonym prawa do życia. Już Pius XI w encyklice Casti connubii przypominał: „Niewinne życie ludzkie, bez względu na to, jaki byłby jego stan rozwojowy, należy chronić w sposób absolutny od wszelkiego bezpośredniego zamachu”. Tymczasem zgromadzenie legislacyjne, odrzucając poprawkę, nie tylko utrwaliło prawo do dzieciobójstwa, ale wręcz zadekretowało ideologiczny zakaz publicznej żałoby po jego ofiarach.
„Używanie słowa 'aborcja’ wobec kogoś, kto doświadczył poronienia, gdy w dokumentacji medycznej widnieje jako 'spontaniczna aborcja’, jest niewiarygodnie bezduszne i okrutne” – Kelly Armstrong
Retoryka posłanki Armstrong stanowi klasyczny przykład semantycznego zamętu, celowo mieszającego poronienie (nieszczęśliwy wypadek) z aborcją (dobrowolnym morderstwem). Jak zauważył św. Tomasz z Akwinu: „Abortus non est aliud quam homicidium” (Aborcja to nic innego jak zabójstwo człowieka). Tymczasem język przeciwników poprawki celowo unika moralnej oceny czynu, sprowadzając wszystko do subiektywnych „doświadczeń straty”.
Teologiczne bankructwo „inkluzji” bez prawdy
Argumentacja Matthew O’Toole’a o rzekomej „inkluzji” projektu ustawy jest czysto sofistyczna. W rzeczywistości chodzi o ideologiczne wykluczenie moralnej oceny aborcji z przestrzeni publicznej. Kościół zawsze nauczał, że „nie ma prawdziwego miłosierdzia bez sprawiedliwości” (Pius XI, Divini Redemptoris). Program żałobny, który nie rozróżnia między tragiczną śmiercią a dobrowolnym zabójstwem, staje się narzędziem relatywizacji zła.
Należy podkreślić, że żadna ludzka władza nie ma prawa legalizować zabijania niewinnych. Jak przypomina Syllabus błędów Piusa IX: „Władza świecka może ingerować w sprawy religijne, moralne i duchowe” (błąd 44). Odrzucenie poprawki Gastona jest właśnie taką nielegalną ingerencją w porządek moralny, narzuconą przez zwolenników kultury śmierci.
Duchowe konsekwencje prawa aborcyjnego z 2019 roku
Decyzja zapadła w cieniu bezbożnego prawa z 2019 roku, które zniosło ochronę życia nienarodzonych w Irlandii Północnej. Warto przypomnieć, że już w 1864 r. Pius IX w Syllabusie potępił błąd: „Władza świecka może znieść immunitet kościelny lub jurysdykcję duchowną w sprawach doczesnych” (błąd 31). Legalizacja aborcji stanowiła właśnie taką bezprawną ingerencję w prawa Boże.
Skutki tej apostazji prawodawczej są widoczne gołym okiem: systemowa dehumanizacja dzieci nienarodzonych, relatywizacja macierzyństwa oraz – jak w omawianym przypadku – zakaz publicznego opłakiwania ofiar. Wszechstronnie spełnia się przestroga Leona XIII: „Gdy prawa Boże są odrzucone, sama władza publiczna traci swą godność i moc” (Libertas praestantissimum).
Psychologiczne i społeczne skutki aborcji
Przemilczanym wymiarem dyskusji jest tragiczne dziedzictwo grzechu aborcji. Jak wskazywał Gaston, wiele kobiet doświadcza głębokiego żalu po zabiciu dziecka – zjawisko znane w psychologii jako zespół postaborcyjny. Kościół zawsze nauczał, że „grzech woła o pomstę do nieba” (Katechizm Rzymski), a jedyną drogą uzdrowienia jest sacramentum paenitentiae (sakrament pokuty) i zadośćuczynienie.
Odmowa wydawania certyfikatów żałobnych stanowi ideologiczne zaprzeczenie rzeczywistości moralnej. Jak zauważył św. Augustyn: „Nawet gdy prawo ludzkie coś zezwala, prawo Boże tego zakazuje” (Epistula 153). Władze Irlandii Północnej, odmawiając prawa do żałoby, faktycznie uniemożliwiają publiczne uznanie prawdy o morderstwie, co jest niezbędnym krokiem do nawrócenia.
Konkluzja: Powrót do fundamentów albo cywilizacyjny upadek
Omawiana decyzja legislatorów Irlandii Północnej wpisuje się w globalną rebelię przeciwko porządkowi naturalnemu. Jak przepowiedział Pius X w encyklice Pascendi, moderniści dążą do „całkowitego zniszczenia całego porządku nadprzyrodzonego”. Jedynym ratunkiem jest powrót do regnum Christi (królestwa Chrystusa), o którym Pius XI nauczał: „Królestwo Chrystusowe obejmuje wszystkich ludzi – czy to jednostki, czy rodziny, czy państwa” (Quas Primas).
Dopóki narody nie uznają publicznie panowania Chrystusa Króla, dopóty będą pogrążać się w coraz większym barbarzyństwie. Jak ostrzegał św. Paweł: „Gdy odrzucą prawdę, zwrócą się ku baśniom” (2 Tm 4,4 Wlg). Odrzucenie poprawki Gastona jest właśnie taką „baśnią” prawodawczą – fikcją prawną zaprzeczającą niezmiennej prawdzie Bożej.
Za artykułem:
Northern Ireland votes down amendment to recognize abortion regret in bereavement plan (lifesitenews.com)
Data artykułu: 11.11.2025
