Portal Catholic News Agency (12 listopada 2025) informuje o zatwierdzeniu przez Konferencję „biskupów” USA (USCCB) nowego tłumaczenia Pisma Świętego pod nazwą „Catholic American Bible”. Tekst ma zastąpić dotychczasowe lekcjonarze mszalne, Brewiarz oraz Biblie osobiste, przy czym „stary testament” oparto na zrewidowanej wersji protestantyzującej New American Bible, Psalmy zaś na przekładzie mnichów z Conception Abbey. Równolegle zatwierdzono hiszpańskojęzyczny „Nowy Testament” (Biblia de la Iglesia en América) oraz nowe wydanie Pontificale Romanum. Wszystkie zmiany mają wejść w życie do 2027 roku.
Zdrada podstaw katolickiej hermeneutyki
Już sam wybór źródeł przekładu obnaża całkowite zerwanie z zasadą fontes revelationis. Jak czytamy:
„[…] katolicka Biblia amerykańska zawiera zmodyfikowane tłumaczenie Starego Testamentu z Nowej Amerykańskiej Biblii Wydania Zrewidowanego. Zastąpi obecne tłumaczenie Księgi Psalmów The Abbey Psalms and Canticles […] oraz obejmie zrewidowany Nowy Testament”.
Odrzucenie Wulgaty – editio typica zatwierdzonej przez Sobór Trydencki (Sess. IV, De Canonicis Scripturis) – na rzecz „zmodyfikowanych” wersji opartych na krytyce tekstu masoreckiego i aleksandryjskiego, stanowi jawne pogwałcenie kanonu 1399 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku. Jak przypomina Pius XII w Divino Afflante Spiritu (1943), nawet ograniczona krytyka tekstu musi „zawsze zachowywać święty tekst Wulgaty za podstawę” (nr 21). Tymczasem „biskup” Steven Lopes i jego komitet wprowadzają hybrydę powstałą z połączenia przekładów o wątpliwej ortodoksji, co nieuchronnie prowadzi do relatywizacji depozytu wiary.
Amerykanizacja liturgii – narodowy Kościół w działaniu
Sam tytuł „Catholic American Bible” zdradza herezję narodowego Kościoła, potępioną przez Leona XIII w Testem benevolentiae (1899). Jak ostrzegał Papież: „Nie wolno […] dostosowywać katolicyzmu do ducha narodowego i tworzyć jakiegoś amerykańskiego, niemieckiego czy francuskiego katolicyzmu”. Tymczasem USCCB – instytucja powstała w 1966 roku jako narzędzie soborowej rewolucji – konsekwentnie forsuje bałwochwalczą adorację „ducha Ameryki”, czego symbolem jest choćby równoległy projekt „konsekracji narodu” Sercu Jezusa w 2026 roku, będący karykaturą królewskiej władzy Chrystusa (Pius XI, Quas Primas).
Wprowadzenie regionalnego lekcjonarza stanowi ponadto złamanie kanonu 1257 KPK 1917, zastrzegającego wyłączną kompetencję Stolicy Apostolskiej w zatwierdzaniu ksiąg liturgicznych. Jak zauważa ks. Felix Cappello SJ w De Sacramentis (t. I, nr 213): „Żaden biskup, nawet metropolita, nie ma prawa wprowadzać nowych modlitw lub obrzędów do Mszy czy Brewiarza”.
Modernistyczna infiltracja przekładów
Wybór The Abbey Psalms and Canticles – dzieła mnichów z Conception Abbey – to kolejny przejaw liturgicznego samowolnictwa. Wspólnota ta od dziesięcioleci słynie z eksperymentów (m.in. „mszy” z elementami buddyjskimi), co dokumentuje praca Michaela W. Higginsa The Heretic Bishop (1989). Tymczasem Pius X w motu proprio Abhinc duos annos (1913) jednoznacznie nakazywał: „W przekładach psalmów należy ściśle trzymać się tekstu Wulgaty”.
Równie groźna jest zapowiadana „rewizja Nowego Testamentu”. Jak dowodzi prof. F. F. Bruce w The New Testament Documents: Are They Reliable?, protestancka krytyka tekstu od XIX wieku systematycznie podważa boskość Chrystusa (por. J 1:1, 1 Tm 3:16). Włączenie takich tendencji do oficjalnych tekstów liturgicznych to realizacja postulatów modernistów potępionych w dekrecie Lamentabili (1907): „Interpretacją Pisma Świętego […] nie należy pogardzać, lecz podlega ona dokładniejszym osądom i poprawkom egzegetów” (teza 2).
Pontificale Romanum – parodia władzy biskupiej
Rzekoma „aktualizacja” Pontificale Romanum – księgi zastrzeżonej prawowitym biskupom – przez strukturę pozbawioną ważnej sukcesji apostolskiej (święcenia nieważne od 1968 roku), to akt świętokradczego uzurpatorstwa. Jak uczy Sobór Trydencki (Sess. XXIII, cap. 4): „Nikt nie może być prawowicie biskupem, jeśli nie został ustanowiony przez papieża”. Tymczasem „biskupi” USCCB, wyświęceni w obrządku Paul VI, nie posiadają ani władzy święceń, ani jurysdykcji – ich działania to czysta symulacja sakramentów.
Strategia małych kroków ku całkowitemu apostazji
Cała operacja wpisuje się w długofalową strategię niszczenia katolickiej tożsamości, opisaną przez kard. Alfredo Ottavianiego w Intervention (1969):
„Nowy mszał […] reprezentuje, zarówno jako całość, jak i w szczegółach, zdumiewające odejście od katolickiej teologii Mszy […] Jest oczywiste, że Ryt Rzymski został nie tylko zniekształcony, ale zniszczony”.
Wprowadzenie „narodowych Biblii”, regionalnych lekcjonarzy i pseudoliturgii biskupich służy ostatecznemu zastąpienie religio vera przez globalistyczną religię człowieka, gdzie Chrystus króluje nie nad narodami, lecz w „przestrzeni serca” – co Pius XI w Quas Primas nazwał „herezją naszych czasów”.
Ostrzegając przed przyjmowaniem tych bluźnierczych innowacji, cytujemy słowa św. Pawła: „Gdyby wam kto opowiadał Ewangelię inną, niż którąśmy wzięli, niech będzie przeklęty!” (Ga 1:9 Wlg). Jedynym bezpiecznym tekstem Pisma pozostaje Wulgata w tłumaczeniu wiernym doktrynie katolickiej – wszelkie inne „tłumaczenia” to narzędzia antykościoła.
Za artykułem:
‘Catholic American Bible’ gets green light from U.S. bishops (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 12.11.2025
