Portal Więź.pl (13 listopada 2025) prezentuje polemikę Konstantego Pilawy z Karolem Grabiasem dotyczącą granic wolności słowa i miejsca nauki w debacie publicznej. Autor broni prawa do prezentowania „teorii spiskowych” w mediach głównego nurtu, argumentując, że wolna wymiana myśli – nawet kontrowersyjnych – służy społeczeństwu lepiej niż „inkwizytorska” kontrola elit eksperckich. Powołuje się przy tym na Leszka Kołakowskiego i Michaela Sandela, zarzucając współczesnym liberałom stworzenie „tyranii merytokracji” odpowiadającej za populistyczne bunty. Całość stanowi klasyczny przykład modernistycznej sophistryki, gdzie pod płaszczykiem obrony wolności kryje się totalne odrzucenie obiektywnej prawdy.
Fałszywa dialektyka w służbie relatywizmu
„Prawda naukowa wymaga konfrontacji i metodycznego wątpienia, a nie eliminowania z góry konkurencyjnych tez”
To zdanie demaskuje zasadniczy błąd całej argumentacji: utożsamienie nauki z bezładnym chaosem opinii, gdzie każda teza zasługuje na „uczciwą konfrontację”. Autor świadomie pomija fundamentalną różnicę między naukową metodą a pseudonaukową fantastyką, która w katolickim porządku społecznym nigdy nie mogłaby rościć sobie prawa do równorzędnej debaty. Jak nauczał Pius X w Lamentabili sane: „Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (propozycja 26). Tymczasem Pilawa proponuje model społeczeństwa jako wiecznej agory, gdzie prawda nigdy nie zostaje rozstrzygnięta – co jest dokładnym odwzorowaniem modernistycznej herezji ewolucji dogmatów.
Naturalistyczna utopia „wolnej debaty”
Cała argumentacja operuje wyłącznie w horyzoncie immanentnym: „wolność słowa kończy się tam, gdzie zaczyna przemoc”. To jawnie sprzeczne z katolicką nauką społeczną, która – jak przypomina Pius IX w Syllabusie błędów – potępia twierdzenie, że „Kościół nie może używać siły” (błąd 24) oraz że „wolność sumienia i kultów jest prawem przysługującym każdemu człowiekowi” (błąd 77). Wizja społeczeństwa dopuszczającego jawny błąd w imię „pluralizmu” to kwintesencja apostazji współczesnego świata, przeciwko której Pius XI w Quas primas stanowczo ostrzegał: „nie było bowiem i nie będzie nikogo, kto przez wszystkich byłby tak umiłowany, jak Chrystus Jezus”.
Kult nieomylnej „Nauki” jako ersatz religii
Ironia losu chce, że autor – krytykujący „naukowy konsensus” – sam wpada w pułapkę scjentystycznego myślenia:
„Nauka bowiem to coś zupełnie przeciwnego – nie ustalona lista dogmatów, w które należy bezkrytycznie wierzyć, lecz metodyczny sceptycyzm”
To klasyczny przykład naturalistycznej redukcji rzeczywistości do empirycznie weryfikowalnych faktów, potępionej już w pierwszym punkcie Syllabusa jako błąd pantheizmu. Tymczasem Kościół zawsze nauczał, że „wiara jako przyzwolenie umysłu opiera się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw” (potępione w Lamentabili, propozycja 25) – nie zaś na wiecznie zmiennych hipotezach uczonych. Autor zupełnie pomija fakt, że Quas primas wyraźnie podkreśla: „Chrystus panuje w umyśle człowieka, którego obowiązkiem jest z zupełnym poddaniem się woli Bożej przyjąć objawione prawdy”.
Demokracja dusz: odrzucenie boskiego porządku
Najgroźniejszym aspektem tej pseudofilozoficznej ekwilibrystyki jest całkowite przemilczenie nadprzyrodzonego celu ludzkiego rozumu. Gdy Pilawa pisze o „zdolności samokrytycyzmu” jako rzekomej przewadze Zachodu, zapomina, że bez odniesienia do wiecznej Prawdy – którą jest Chrystus Król – owa „krytyczna refleksja” staje się narzędziem autodestrukcji. Jak ostrzegał św. Pius X w Pascendi, moderniści celowo mieszają pojęcia, by „ewolucja świadomości chrześcijańskiej” zastąpiła niezmienne Objawienie.
Symptom posoborowej apostazji
Ta jałowa dysputa dwóch liberałów to jedynie powierzchniowy przejaw głębszej choroby trawiącej pseudo-Kościół. Brak tu jakiegokolwiek odniesienia do socialis regni Christi – społecznego panowania Chrystusa Króla, które stanowi jedyne antidotum na współczesny chaos. Jak zauważył Pius XI w Quas primas, właśnie „gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw”, powstała duchowa próżnia wypełniana przez „pychę merytokratycznej elity” opisaną przez autora. Niemożliwe jest budowanie jakiegokolwiek ładu społecznego na fundamencie relatywizmu, który – jak trafnie demaskuje sedewakantystyczna analiza – stanowi doktrynalny rdzeń posoborowej anty-Ewangelii.
W świetle niezmiennej doktryny katolickiej, cała ta „debata” okazuje się jedynie szamotaniem ślepców prowadzących ślepców. Dopóki społeczeństwo nie uzna ponownie królewskiej władzy Chrystusa nad narodami – co Pius XI nazwał „jedynym lekarstwem na zarazę współczesnego laicyzmu” – podobne dysputy będą jedynie przyspieszać spiralę upadku. Prawdziwym problemem nie jest bowiem nadmiar czy brak „wolności słowa”, lecz fundamentalne odrzucenie principium et finis wszelkiego stworzenia: Boskiego Majestatu Zbawiciela, który sam jest Drogą, Prawdą i Życiem.
Za artykułem:
Rymanowski i fałszywi kapłani [polemika] (wiez.pl)
Data artykułu: 13.11.2025
