Portal Opoka.org.pl informuje o konferencji w Parlamencie Europejskim zorganizowanej z inicjatywy europosłanki Marleny Maląg, poświęconej kryzysowi demograficznemu. Uczestnicy, w tym europosłowie PiS i unijni urzędnicy, postulowali „inwestowanie w rodzinę, edukację, mieszkalnictwo i stabilne warunki pracy” jako lekarstwo na spadającą liczbę urodzeń. Adam Bielan przytoczył dane Eurostatu: współczynnik dzietności w UE wyniósł 1,38 dziecka na kobietę, przy wskaźniku urodzeń 8,2‰ i zgonów 10,8‰. Uczestnicy określali rodzinę jako „inwestycję”, a przyszłość Europy wiązali z „renesansem rodzin”. Komisarz Raffaele Fitto wskazał politykę spójności jako „kluczowy instrument” przeciwdziałania starzeniu się społeczeństw.
Naturalistyczna utopia w miejsce Królestwa Chrystusowego
Przedstawiona na konferencji wizja walki z kryzysem demograficznym stanowi klasyczny przykład redukcji nadprzyrodzonej rzeczywistości do poziomu socjotechniki. Uczestnicy debaty, w tym osoby podające się za katolików, całkowicie zignorowali fundamentalną prawdę doktrynalną: „Nie przez co innego szczęśliwe państwo – a przez co innego człowiek, państwo bowiem nie jest czym innym, jak zgodnym zrzeszeniem ludzi” (św. Augustyn, cyt. za Piusem XI w Quas primas). W miejsce społecznego panowania Naszego Pana Jezusa Chrystusa proponują świecki program opiekuńczy, który – pozbawiony nadprzyrodzonego fundamentu – jest z góry skazany na klęskę.
Profesor Michał Michalski stwierdził:
„Nie pytajmy, jak wspierać rodziny, tylko jak im nie przeszkadzać w realizacji marzeń o małżeństwie i dzieciach”
. To zdanie obnaża całkowite niezrozumienie katolickiej nauki o małżeństwie. Kościół naucza bowiem, że „małżeństwo nie zostało ustanowione ani przywrócone przez ludzi, lecz przez Boga” (Pius XI, Casti connubii), nie może więc być sprowadzone do poziomu subiektywnych „marzeń”. Zabrakło tu fundamentalnego odniesienia do nadprzyrodzonego celu małżeństwa – rodzenia dzieci „dla Kościoła Chrystusowego, obywateli miasta świętego” (św. Augustyn).
Statystyki jako wyrok na apostacką Europę
Przytoczone przez Adama Bielana dane Eurostatu potwierdzają słowa Piusa XI z encykliki Quas primas: „zastanawiając się nad najważniejszymi przyczynami nieszczęść […] zaznaczyliśmy otwarcie, że tego rodzaju wylew zła dlatego nawiedził świat cały, gdyż bardzo wielu usunęło Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo ze swych obyczajów, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego”. Współczynnik dzietności 1,38 to matematyczny dowód, że Europa przekroczyła punkt krytyczny w procesie samozagłady. Nie jest to jednak – jak sugerowano – problem ekonomiczny, lecz objaw duchowej śmierci kontynentu odrzucającego swego Króla.
Beata Szydło oświadczyła:
„Rodzina to nie koszt, ale inwestycja. Jeśli chcemy silnej Europy, musimy zacząć od silnych rodzin”
. To pozornie słuszne stwierdzenie ukazuje wypaczenie katolickiej eklezjologii. W modernistycznym ujęciu rodzina staje się narzędziem polityki demograficznej, a nie – jak nauczał Pius XI – „pierwszą i najmniejszą komórką w organizmie społecznym” powołaną do oddawania chwały Bogu. „Inwestowanie” w rodzinę oderwaną od jej nadprzyrodzonego celu przypomina podlewanie martwego drzewa – pozorne działanie niezdolne przywrócić życia.
Polityka spójności contra porządek nadprzyrodzony
Słowa komisarza Fitto o polityce spójności jako „kluczowym instrumencie” walki z kryzysem stanowią jawne odrzucenie nauki Leona XIII: „Żadna bowiem ludzka ustawa nie może zastąpić opatrzności i troski ojca rodziny” (Rerum novarum). Proponowane rozwiązania mieszczą się w paradygmacie państwa-opiekuna jako substytutu ojcostwa Bożego, co Pius XI potępiał jako przejaw „zeświecczenia czasów obecnych, tzw. laicyzmu” (Quas primas).
Radosław Waszkiewicz z ELFAC stwierdził:
„Jeśli chcemy zrozumieć, dlaczego Europejczycy coraz rzadziej decydują się na dzieci, trzeba zapytać tych, którzy je mają”
. To zdanie pomija rzeczywiste źródło problemu – odrzucenie przez Europę jej chrześcijańskich korzeni. Jak nauczał Pius XI: „Jeżeli ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa”. Bez powrotu do społecznego panowania Chrystusa Króla żadne programy nie odwrócą demograficznej zapaści.
Matematyka apostazji
Przedstawione statystyki potwierdzają słowa św. Pawła: „Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć” (Rz 6,23). Współczynnik dzietności 1,38 to matematyczne odbicie duchowego stanu Europy. Każda próba rozwiązania tego problemu bez nawrócenia narodów do Chrystusa Króla jest jak leczenie gangreny plastrem.
Adam Bielan stwierdził:
„Nawet najlepsze programy finansowe nie wystarczą, by odwrócić ten trend. […] wymagające długofalowych działań, które obejmują […] wzmocnienie kultury rodzinnej i systemu wartości”
. To częściowo trafna obserwacja pomija jednak fundamentalną prawdę: żaden „system wartości” nie zastąpi prawdziwej wiary katolickiej. Jak nauczał Pius XI: „aby w dniu oznaczonym […] wygłoszono w każdej parafii kazania do ludu, […] wezwano, by tak życie urządził i ułożył, iżby ono odpowiadało życiu tych, którzy wiernie i gorliwie słuchają rozkazów Boskiego Króla”. Bez publicznego uznania królewskiej władzy Chrystusa wszelkie próby „wzmocnienia kultury rodzinnej” pozostaną bezowocne.
Duchowa pustynia nowej Europy
Brak odniesień do sakramentalnego charakteru małżeństwa, łaski jako fundamentu rodziny czy obowiązku katolickiego wychowania demaskuje prawdziwą naturę konferencji. To nie głos w obronie katolickiej rodziny, lecz próba ratowania świeckiego projektu europejskiego poprzez instrumentalizację rodziny. Jak trafnie zauważył Pius XI: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa […] usunięto z praw i z państw […] zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”.
Proponowane rozwiązania przypominają „łatanie dziurawego worka” – bez odniesienia do źródła łaski, jakim jest Najświętsza Ofiara, wszelkie ludzkie wysiłki skazane są na porażkę. Europa potrzebuje nie nowych programów socjalnych, lecz publicznego pokajania się narodów przed Majestatem Chrystusa Króla. Jak wołał prorok Joel: „Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem […] Rozdzierajcie jednak serca wasze, a nie szaty!” (Jl 2,12-13).
Konferencja w PE stała się kolejnym dowodem, że Europa wybrała drogę samounicestwienia. Dopóki narody nie uznają publicznie królewskiej władzy Chrystusa, dopóty trwać będą w demograficznej agonii. Jak zapowiedział Psalmista: „Dlatego wpadają w sidła narody, które Boga nie szukają” (Ps 9,18). Matematyka apostazji jest nieubłagana – Europa bez Chrystusa Króla skazuje się na wymarcie.
Za artykułem:
Kryzys demograficzny jednym z największych wyzwań UE. Mocny głos na konferencji w PE (opoka.org.pl)
Data artykułu: 13.11.2025
