Francuski Bunt przeciw Pestycydom: Modernistyczna Iluzja Ekologii bez Boga
Portal „Tygodnik Powszechny” relacjonuje protest dwóch milionów Francuzów przeciwko ustawie przywracającej stosowanie neonikotynoidów w rolnictwie, łącząc tę kwestię z dyskusją o konstytucyjnych gwarancjach ochrony środowiska oraz… przepisem na kulki z bakłażana. W całym tym gąszczu politycznych metafor i kulinarnych dywagacji zabrakło jednego: odniesienia do transcendentnego porządku moralnego, który nadaje sens zarówno trosce o stworzenie, jak i odpowiedzialności za wspólne dobro. To nie jest przypadkowe przemilczenie, lecz symptom głębszej choroby duchowej.
Ekologia bez Stwórcy: Kult Natury jako Nowa Religia
Autor, Paweł Bravo, z ironią opisuje francuską „kartę środowiskową” włączoną do konstytucji w 2018 r., nazywając ekologię „pokraczną religią”. Paradoksalnie, trafia w sedno, nie zdając sobie sprawy, jak głęboko bluźni. Współczesny kult Matki Ziemi, promowany przez struktury posoborowe, to odwrócenie hierarchii bytów: człowiek staje się sługą przyrody, a nie jej rozumnym zarządcą ustanowionym przez Boga. Już Pius XII ostrzegał: „Gdy odrzuca się Boga, stworzenie staje się bożkiem, a jego prawa – nowym decalogiem” (przemówienie do pracowników rolnych, 1956). Francuski trybunał, unieważniając ustawę w imię „przyszłych pokoleń”, dokonał właśnie takiego bałwochwalczego aktu – postawił względną kategorię czasową ponad absolutnym prawem naturalnym.
„Czy to naprawdę poważna liczba i warto o tym pisać? Przecież to bardzo liczny i rozpolitykowany naród” – pisze Bravo o podpisach pod petycją.
To zdanie demaskuje naturalistyczną mentalność autora: liczy się jedynie polityczna skuteczność, a nie moralna jakość postulatu. Tymczasem św. Augustyn przypominał: „Nie ma prawdziwej wspólnoty bez Civitas Dei” (O Państwie Bożym). Protest przeciwko pestycydom, oderwany od nakazu troski o stworzenie jako dzieło Boże (Rdz 2,15), staje się jedynie narzędziem walki ideologicznej.
Agrobiznes, Pszczoły i Grzech Strukturalny
Artykuł wspomina o „dewastacji upraw” przez szkodniki, ale pomija kluczową kwestię moralną: odpowiedzialności za nadużycia w rolnictwie. Neonikotynoidy to nie tylko zagrożenie dla pszczół, lecz także przykład chciwości – jednego z grzechów głównych. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (can. 1526) wyraźnie nakazywał karanie tych, którzy „niszczą dzieła rąk ludzkich lub Bożych”. Tymczasem współczesny agrobiznes, wspierany przez masonerię i neo-liberalne elity, systemowo łamie zasadę sprawiedliwości społecznej, o której mówił Leon XIII w Rerum novarum:
„Wielka różnica między ludźmi pod względem majątku i położenia jest nieunikniona. Ale nie wolno zapominać, że najpierwszą podstawą wszystkich praw jest prawo naturalne”
Gdy Bravo pisze o „tanim syropie z kukurydzy” niszczącym zdrowie, mimowolnie dotyka prawdy: kryzys ekologiczny to owoc grzechu – nieumiarkowania, chciwości i pychy człowieka, który odrzucił łaskę uświęcającą. Prawdziwe rozwiązanie? Nawrócenie, a nie kolejne derogacje czy petycje.
Kuchnia jako Pole Bitwy Duchowej
Przepis na „kulki z bakłażana” – podany z typową dla modernizmu nonszalancją – to więcej niż kulinarna rada. To manifest indywidualizmu i wygody, gdzie „lewa ręka” autora staje się wymówką dla odejścia od tradycyjnych sposobów przyrządzania potraw. W katolickiej etyce jedzenie było zawsze aktem moralnym: modlitwą przed posiłkiem, postem, umiarkowaniem. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, q. 148) przestrzegał przed gula – nieumiarkowaniem w jedzeniu prowadzącym do duchowej ociężałości. Tymczasem Bravo promuje „przekąskę zastępującą obiad”, co jest cichym przyzwoleniem na rozpad rodziny jako wspólnoty stołu i modlitwy.
„Pieczemy w 180-200 st. C, aż się dobrze zrumienią. Można je potem znów lekko podgrzać w piecu, jeśli domownicy wam na to pozwolą”
Ten fragment to kwintesencja relatywizmu moralnego: nie ma stałych norm, decyduje kaprys „domowników”. W prawdziwym Kościele katolickim obowiązywała zasada: „Quod semper, quod ubique, quod ab omnibus” (Co zawsze, co wszędzie, co przez wszystkich [było wyznawane] – Wincenty z Lerynu). Dziś, w neo-kościele, nawet temperatura piekarnika podlega negocjacjom…
Konstytucja czy Ewangelia? Fałszywy Autorytet „Mędrców”
Największe zgorszenie budzi bezkrytyczne powołanie się na „mędrców” z francuskiej Rady Konstytucyjnej. To jawny przejaw kultu człowieka, potępionego przez Piusa XI w encyklice Quas Primas: „Pokój Chrystusa w królestwie Chrystusa”. Żaden trybunał nie ma władzy nad prawem naturalnym, które – jak uczył św. Paweł – „zapisane jest w sercach” (Rz 2,15). Tymczasem posoborowie, wierne hasłu „wolności religijnej” z Dignitatis humanae, uznało świeckie instytucje za najwyższy autorytet. To nie przypadek, że w całym artykule nie pada ani jedno wezwanie do nawrócenia, modlitwy czy ofiary – duchowy bankructwo jest totalne.
Epilog: Pszczoły, Bakłażany i Sąd Ostateczny
Artykuł Bravo, choć pozornie niewinny, jest manifestem antropocentrycznej herezji. Jego autor, pisząc o „absurdalnie rozdętej sprawie” w gastronomii czy „demolce” środowiska, nie zadaje jedynego ważnego pytania: Quid hoc ad aeternitatem? (Co to znaczy dla wieczności?). Gdy Chrystus powróci w chwale, nie zapyta nas o acetamipryd czy kulki z bakłażana, lecz o to, czy karmiliśmy głodnych Jego Ciałem i czy broniliśmy Jego Królestwa. Na to zaś odpowiedź „struktur posoborowych” brzmi: milczenie. I to jest najcięższe oskarżenie.
Za artykułem:
Francja od kuchni: buraki w polityce, bakłażan w piecu (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 12.08.2025
