Portal „Tygodnik Powszechny” (12 sierpnia 2025) promuje cykl tekstów gloryfikujących samodzielne myślenie rozumiane jako „myślenie z kimś”, gdzie rozmowy z aktorem Arkadiuszem Jakubikiem o rzekomej dobrej naturze człowieka, dysputy o uregulowaniu zawodów psychologicznych oraz relacja z pseudo-pielgrzymki nad Gopłem służą budowaniu naturalistycznej wizji ludzkiego „dobrostanu”. Całość wieńczy reklama płatnej subskrypcji oferującej m.in. „multimedialny kurs medytacji chrześcijańskiej” – co stanowi jawną kapitulację przed duchowym synkretyzmem.
Teologia samouwielbienia w miejsce lex orandi
Redukcja problemów duchowych do kwestii psychologicznych i społecznych osiąga w analizowanym materiale poziom bezczelnej negacji grzechu pierworodnego. Gdy Jakubik twierdzi, iż „człowiek jest dobry”, podczas gdy Kościół katolicki naucza niezmiennie: „Nikt nie jest wolny od grzechu, nawet ten, którego życie trwa tylko jeden dzień” (Księga Hioba 14,4-5; potwierdzone na Soborze Trydenckim, sesja V). Również Pius XII w encyklice Humani generis (1950) przestrzegał przed „zgubnymi błędami”, które „zaprzeczają prawdzie, że pierwszy człowiek upadł w grzech, który na cały rodzaj ludzki sprowadził śmierć i grzech”.
Cytowany przez Jakuba Dymka psycholog społeczny Nick Epley zauważa, że mamy tendencję do przeszacowania wysiłku związanego z kontaktem z innymi oraz niedoszacowania płynących z niego satysfakcji i korzyści
To zdanie demaskuje sedno problemu: brak jakiejkolwiek wzmianki o nadprzyrodzonej łasce koniecznej do przezwyciężenia egoizmu – grzechu pierworodnego. Św. Augustyn w Wyznaniach (ks. X) wskazywał, że prawdziwe wspólnotowe dobro płynie wyłącznie z caritas (miłości Bożej), nie zaś z naturalistycznych „korzyści”. Gratia non tollit naturam, sed perficit (Łaska nie znosi natury, lecz ją udoskonala) – głosiła maksyma św. Tomasza z Akwinu (Summa Theologica I, q. 1 a. 8 ad 2), którą tutaj zastąpiono psychologizującym banałem.
Psychologia jako substytut sakramentu pokuty
Rozmowa o regulacji zawodów psychologicznych z Zofią Milską-Wrzosińską to klasyczny przykład modernistycznej transpozycji pojęć. Gdy mówi ona o „konieczności zewnętrznych kodeksów” po 30 latach pracy bez nich, katolik rozpoznaje tu parodię nieomylnego Magisterium. Tymczasem Kościół już w 1953 r. w instrukcji Świętego Oficjum Contra doctrinam psychoanalyticam ostrzegał przed „niebezpieczeństwem materializmu i panseksualizmu” w psychologii, nakazując kapłanom kierować wiernych do specjalistów „zachowujących katolicką doktrynę moralną”.
Proponowany przez portal kurs „medytacji chrześcijańskiej” to zaś jawne przywłaszczenie terminów w służbie synkretyzmu. Św. Pius X w Pascendi dominici gregis (1907) demaskował takie praktyki jako część modernistycznej strategii: „Pod osłoną słów, które pozostały te same, kryją pojęcia nowe i zgubne”. Prawdziwa medytacja katolicka – jak nauczał św. Ignacy Loyola w Ćwiczeniach Duchownych – ma na celu „szukać woli Bożej w porządkowaniu życia dla zbawienia duszy”, nie zaś relaks czy „dobrostan”.
Pielgrzymka bez Krzyża: turystyka udająca sacrum
Opis pseudo-pielgrzymki Stanisława Zasady nad Gopłem odsłania całkowite zerwanie z teologią pielgrzymowania. Autentyczna Droga św. Jakuba – jak przypomina bulla Deus omnipotens (XII w.) – istnieje po to, by „grzesznicy przez umartwienie ciała i pokutę mogli dostąpić zbawienia”. Tymczasem u Zasady mamy przygodę estetyzującą: smak wędzonego pstrąga, brak spotkanych pielgrzymów i sen na plebanii. To nie pielgrzymka, lecz turystyka z elementami folkloryzmu religijnego – co Pius XI w Quas Primas (1925) nazwałby „pustym sentymentalizmem pozbawionym cnót wiary”.
Brak choćby jednej wzmianki o modlitwie, Mszy Świętej czy rachunku sumienia w relacji Zasady jest znakiem rozpoznawczym posoborowej duchowości. Już w 1910 r. św. Pius X w motu proprio Sacrorum antistitum przestrzegał, że „pominięcie spraw nadprzyrodzonych w dyskursie religijnym jest pierwszym krokiem do apostazji”.
Kult człowieka jako antyteza Królestwa Chrystusowego
Artykuł stanowi modelowy przykład posoborowej hermeneutyki zerwania pomimo pozorów ciągłości. Gdy redaktor Michał Okoński zachwala „przestrzeń dla nadziei” w tekstach o Festiwalu Conrada, katolik pamięta słowa Piusa IX z Quanta cura (1864): „Nadzieja pokładana w nowinkach ludzkiego rozumu jest próżna i zgubna”.
Promocja subskrypcji z dostępem do „szkoły uczuć” prof. Bogdana de Barbaro to zaś jawna kpina z katolickiej ascezy. Św. Jan od Krzyża w Nocy ciemnej (ks. I, rozdz. 4) przestrzegał: „Ci, co kierują się uczuciami, często błądzą, bo uczucia są zmienne i zwodnicze”. Tymczasem neo-kościół proponuje kurs zarządzania emocjami zamiast nauki o umartwieniu zmysłów.
Demaskacja naturalistycznej utopii
Cały numer „Tygodnika” operuje językiem intencjonalnej dwuznaczności, co św. Pius X w Pascendi uznał za „najgroźniejszą broń modernistów”. Określenia takie jak „duchowość”, „nadzieja” czy „dobrostan” oderwano od ich nadprzyrodzonego znaczenia, nadając im świecki, terapeutyczny wydźwięk.
Milczenie o łasce uświęcającej, konieczności nawrócenia i obowiązku publicznego wyznawania wiary stanowi zdradę misji ewangelizacyjnej Kościoła. Jak przypomina Syllabus Piusa IX (1864), błędem jest twierdzenie, że „katolicy mogą aprobować system pojednany z rozumem, który zachowując religię Chrystusową i Kościół, pogodziłby ją z duchem nowoczesnym”.
Dopóki struktury okupujące Watykan będą promować taką pseudoteologię, spełniać się będą słowa Leona XIII z Humanum genus (1884): „Kościół bez widzialnej Głowy i bez jedności jurysdykcji to nie Kościół Chrystusowy, lecz jego bezczelna imitacja”.
Za artykułem:
Terapia: jak myśleć z kimś (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 12.08.2025
