Portal LifeSiteNews relacjonuje spotkanie „papieża” Leona XIV z parą homoseksualną, interpretując je jako niebezpieczny sygnał aprobaty dla grzechu przeciw naturze. Wydarzenie to wpisuje się w długą serię zdrad doktrynalnych struktur okupujących Watykan, które pod płaszczykiem fałszywego miłosierdzia promują moralny relatywizm. W tym kontekście wymienia się „biskupa” Stricklanda jako jednego z nielicznych głosów sprzeciwu, pomimo jego udziału w posoborowym establishmentu.
Teologiczny skandal w świetle niezmiennej doktryny katolickiej
Publiczne spotkanie uzurpatora na tronie Piotrowym z mężczyznami żyjącymi w związku contra naturam stanowi jawne pogwałcenie kanonu 2359 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, który określa homoseksualizm jako „niecny występek” (nefandum crimen), oraz nauczania św. Pawła: „Czyż nie wiecie, że niesprawiedliwi nie posiądą królestwa Bożego? Nie łudźcie się! Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozwiąźli, ani mężołożnicy (…) nie odziedziczą królestwa Bożego” (1 Kor 6, 9-10, tłum. Wujek). Jak przypomina encyklika Quas Primas Piusa XI: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi (…). Nie można sprzeciwić się, że heretyk nie jest członkiem, więc nie może być głową Kościoła”.
Ewolucja apostazji: od Franciszka do Leona XIV
To skandaliczne wydarzenie nie jest odosobnionym incydentem, lecz logiczną konsekwencją systematycznej destrukcji katolickiej moralności:
„To wszystko jest częścią szerszej zdrady dokonanej przez przywódców Kościoła, którzy przyjęli moralny relatywizm pod płaszczykiem współczucia”
Jak trafnie zauważa komentowany artykuł, praktyka ta kontynuuje metody poprzedniego uzurpatora Bergoglio, który w 2018 roku spotkał się z hiszpańskim homoseksualistą i jego „adoptowanym” dzieckiem. Te działania stanowią bezpośrednie odrzucenie kanonu 1061 §1 KPK 1917 definiującego małżeństwo jako „związek mężczyzny i kobiety” oraz potępienia Syllabusa błędów Piusa IX: „Każdy człowiek może wyznawać i głosić tę religię, którą uważa za prawdziwą” (błąd nr 15).
Milczenie pasterzy i pozory oporu
Podczas gdy większość posoborowych hierarchów zachowuje crimen silentii, portal wychwala postawę „biskupa” Stricklanda. Należy jednak przypomnieć, że każdy członek Konferencji „biskupów” Stanów Zjednoczonych (USCCB) uczestniczy w strukturach powstałych na mocy niekanonicznego motu proprio Pawła VI Ecclesiae sanctae z 1966 roku. Jak uczy św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Ten, kto odstąpił od wiary z takim głoszeniem, nie może nikogo złożyć z urzędu ani usunąć”.
Fatimskie urojenia a rzeczywistość apostazji
Artykuł nawiązuje do rzekomych objawień fatimskich, pomijając ich teologiczną sprzeczność z katolicką eklezjologią. Jak wykazano w dokumencie Fałszywe objawienia fatimskie:
„Żądanie 'poświęcenia Rosji’ podważa centralną rolę Kościoła i sakramentów, redukując skuteczność Mszy Świętej do spektakularnych aktów”
W świetle obecnej apostazji należy jednoznacznie stwierdzić, że żadne „poświęcenia” czy „triumfy” nie zastąpią wierności niezmiennemu Magisterium. Lamentabili sane exitu św. Piusa X potępia błąd nr 64: „Współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny”.
Duch Antychrysta w działaniu
Spotkanie Leona XIV z homoseksualistami wpisuje się w proroctwo Quas Primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw, stało się, iż zburzone zostały fundamenty pod władzą”. Jest to jawna realizacja modernistycznego programu opisanego w Pascendi dominici gregis św. Piusa X, gdzie czytamy: „Moderniści starają się zrównać religię z uczuciem, negując wszelkie obiektywne prawdy”.
Jedyna droga ratunku: powrót do źródła
W obliczu tej eskalacji zła jedyną odpowiedzią wiernych musi być:
1. Całkowite odrzucenie posoborowej struktury jako ecclesia spiritualiter deserta
2. Zachowanie wierności sakramentom ważnie udzielanym przez kapłanów w łączności z przedsoborową sukcesją apostolską
3. Odrzucenie fałszywej „komunii” z apostatami, która stanowi uczestnictwo w ich nieprawościach (2 J 1, 11)
Jak nauczał św. Atanazy podczas arianizmu: „Qui cum impiis communicant, participes fiunt operum iniquorum” („Kto przestaje z bezbożnymi, staje się uczestnikiem ich niegodziwości”). Wierni katolicy nie mogą ulec złudzeniu, że jakakolwiek reforma jest możliwa w ramach neo-kościoła, który w świetle kanonu 188.4 KPK 1917 utracił już wszelką legitymację przez publiczne odstępstwo od wiary.
Za artykułem:
Pope Leo’s GAY MARRIAGE Photo Op – Strickland vs James Martin (lifesitenews.com)
Data artykułu: 13.11.2025
