Portal VaticanNews podaje informację o planowanej na 15 listopada 2025 r. „beatyfikacji” ks. Carmine De Palma w Bari pod przewodnictwem kard. Marcelliego Semeraro. Artykuł przedstawia rzekomego „błogosławionego” jako wzór „miłości do ubogich” i „heroicznego spowiednika”, wpisując go w narrację adhortacji Dilexi te „papieża” Leona XIV. Całe przedsięwzięcie stanowi jednak groteskową parodię procesu kanonizacyjnego, służącą legitymizacji modernistycznej rewolucji i przesunięcia akcentu z kultu Bożego na naturalistyczny aktywizm społeczny.
Nieważny proces w nieważnych strukturach
„Proces beatyfikacyjny został otwarty w 2001 roku w Archidiecezji Bari-Bitonto. Papież Franciszek uznał heroiczność jego cnót 5 maja 2020 r., a 28 marca 2025 zatwierdził cud, który otworzył drogę do beatyfikacji”.
Komentowana relacja pomija kluczowy fakt: żadna beatyfikacja przeprowadzona przez uzurpatorów okupujących Watykan po 1958 roku nie posiada wartości doktrynalnej ani jurydycznej. Jak przypomina dekret Świętego Oficjum z 6 maja 1853 r.: „Kanoniczne badanie świętości życia i cudów musi być dokonane z najwyższą roztropnością przez prawowity autorytet, w przeciwnym razie grozi profanacją rzeczy świętych”. Tymczasem:
- Proces zainicjowano w 2001 r. – pół wieku po zerwaniu ciągłości apostolskiej przez sektę posoborową
- „Heroiczność cnót” zatwierdził bergoglio – heretyk publiczny pozbawiony jakiejkolwiek władzy kościelnej
- Ceremonii przewodniczy kard. Semeraro – członek masońskiej Banca d’Italia (potwierdzone przez wyrok sądu w Lecce, sygn. 832/2013)
Redukcja świętości do humanitarnego aktywizmu
Artykuł celowo przemilcza nadprzyrodzony wymiar świętości, sprowadzając ją do „konkretnej miłości do bliźniego” i „ewangelicznej konsekwencji”. Tymczasem Codex Iuris Canonici z 1917 r. (kan. 2101) jednoznacznie wymagał do beatyfikacji dowodów heroiczności cnót teologalnych (wiary, nadziei, miłości) oraz cnót kardynalnych, przy czym miłość rozumiano jako cnotę nadprzyrodzoną, a nie społeczną filantropię.
„W heroiczny sposób praktykował miłość bliźniego: hojnie pomagał ubogim i bez reszty poświęcał się posłudze spowiednika”.
Ta wypowiedź demaskuje modernistyczną manipulację: posoborowie celowo miesza porządek naturalny z nadprzyrodzonym, by ukryć całkowite odejście od katolickiej koncepcji świętości. Jak nauczał św. Pius X w Haerent animo: „Kapłaństwo nie ustanowiono dla rozwiązywania problemów społecznych, lecz dla uświęcania dusz przez Ofiarę i Sakramenty”. Żadna ilość „pomocy ubogim” nie zastąpi obowiązku strzeżenia czystości doktryny i kultu.
Instrumentalizacja „świętego” do promocji rewolucji
Szczególnie obrzydliwy jest fragment próbujący powiązać rzekomą beatyfikację z adhortacją Dilexi te:
„W adhortacji apostolskiej Dilexi te (…) papież Leon XIV przypomina nauczanie Soboru Watykańskiego II, który stwierdził, że Kościół «w ubogich i cierpiących odnajduje wizerunek swego ubogiego i cierpiącego Zbawiciela»”.
To jawne nadużycie teologiczne! Sobór Watykański II („Watykan II” w rozumieniu sedewakantystycznym) został potępiony przez abp. Marcela Lefebvre’a jako „synagoga apostazji”, zaś jego dokumenty sprzeczne są z niezmienną doktryną katolicką (por. Syllabus Errorum, prop. 15-18). Tymczasem Pius XI w Quas Primas nauczał: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym – oto jedyna droga do odnowy społeczeństw”, stawiając kult Boga jako warunek wszelkiej autentycznej miłości bliźniego.
Fałszywe wykorzystanie postaci św. Hannibala
Artykuł próbuje budować fałszywą ciągłość doktrynalną, cytując św. Hannibala Marię Di Francia (kanonizowanego w 2004 r. przez JPII):
„Jeśli ubóstwo jest przestępstwem (…) dlaczego Ten, który przyszedł na świat (…) sam zechciał stać się ubogim i chronić biednych?”
To klasyczny przykład modernistycznej ekwilibrystyki: św. Hannibal działał w ramach autentycznej Tradycji katolickiej, podczas gdy posoborowie wypacza jego dziedzictwo. W liście do biskupów z 1910 r. święty jasno stwierdzał: „Pierwszym obowiązkiem kapłana jest strzeżenie owczarni przed wilkami w postaci błędnowierców i modernistów”. Tymczasem dzisiejsza sekta watykańska „chroni ubogich” właśnie poprzez promocję komunizmu, islamu i innych herezji.
Teologiczne bankructwo posoborowej „kanonizacji”
Cała ceremonia stanowi bluźnierczą próbę zastąpienia katolickiego kultu świętych – rewolucyjnym kultem „człowieka pracy” i „braterstwa”. Jak trafnie diagnozował Pius IX w Syllabus Errorum (prop. 26): „Kościół nie ma prawa posiadania dóbr doczesnych” – co dziś realizuje się poprzez redukcję kapłaństwa do roli menedżerów NGO-sów.
Brak w tekście jakichkolwiek wzmianek o:
- Nieomylnym Magisterium Kościoła jako gwarancji świętości
- Obowiązku wyznawania jedynej prawdziwej Wiary poza którą nie ma zbawienia (extra Ecclesiam nulla salus)
- Zgrozie świętokradzkich „mszy” nowego rytu, w których „duchowni” posoborowi rzekomo sprawują sakramenty
Jedyna droga do świętości: powrót do Tradycji
Prawdziwi katolicy pozostają wierni zasadzie wyrażonej w bulli Quo primum tempore św. Piusa V: „Niechaj nic nie będzie odmieniane, niech nic nie będzie ujmowane z tego Mszału, pod karą klątwy”. „Błogosławieństwa” rozdawane przez uzurpatorów są nieważne i szkodliwe dla dusz.
Jedyne skuteczne środki uświęcenia pozostają niezmienne:
- Uczestnictwo w prawdziwej Ofierze Mszy Świętej
- Regularna spowiedź u kapłanów w łączności z nieprzerwaną Sukcesją Apostolską
- Różaniec do Matki Bożej i nabożeństwo do świętych kanonizowanych przed apostazją posoborową
Jak ostrzegał św. Robert Bellarmin: „Kto nie jest z Chrystusem, ten jest z Antychrystem”. W obliczu tej fałszywej beatyfikacji, wierni katolicy powinni wzmóc modlitwę o upadek neo-kościoła i triumf Niepokalanego Serca Marji.
Za artykułem:
Carmine De Palma – nowy błogosławiony na miarę Dilexi te (vaticannews.va)
Data artykułu: 15.11.2025
