Portal „Opoka” relacjonuje uroczystości pogrzebowe zmarłego 4 listopada 2025 r. „kardynała” Dominika Duki (1943-2025), byłego „arcybiskupa” Pragi. W komentowanym artykule podkreślono jego rzekomą „odwagę w wierze”, przyjaźń z komunistycznym dysydentem Václavem Havlem oraz ekumeniczne gesty podczas pogrzebu, w tym modlitwy po ormiańsku i śpiew psalmów po hebrajsku. „Antypapież” Leon XIV określił go w telegramie kondolencyjnym jako „niezłomnego w wierze pasterza”.
Naturalistyczna redukcja misji Kościoła
Opisany przebieg uroczystości pogrzebowych obnaża całkowite odejście od katolickiej koncepcji zbawienia dusz ku naturalistycznemu kultowi „wartości humanistycznych”:
„Wzruszające było widzieć mężczyzn, którzy choć twierdzili, że są niewierzący, to prosili go o błogosławienie” – wspominał „abp” Graubner.
Ten jawnie modernistyczny ton ignoruje podstawowy cel istnienia kapłaństwa: salus animarum (zbawienie dusz). Św. Pius X w encyklice Pascendi demaskował takich „reformatorów”: „Moderniści głoszą, że Kościół zrodził się z potrzeby łączności w wierze między ludźmi, podczas gdy w rzeczywistości został bezpośrednio ustanowiony przez Chrystusa” (Pascendi Dominici gregis, 6).
Dialog z niewierzącymi jako zasłona apostazji
Chwalony przez „abp. Graubnera” rzekomy dialog „kard. Duki” z niewierzącymi stanowi jawne pogwałcenie nakazu św. Pawła: „Nie chodźcie w obce jarzmo z niewiernymi. Albo bowiem jakie stosunki sprawiedliwości z nieprawością? Albo jaka społeczność światłości z ciemnością?” (2 Kor 6,14 Wlg). Papież Pius IX w Syllabusie błędów potępił jako herezję twierdzenie, że „człowiek może w obrządku jakiejkolwiek religii znaleźć drogę wiecznego zbawienia” (Syllabus errorum, 16).
Komunistyczne korzenie „heroizmu”
Wychwalana „przyjaźń” z Václavem Havlem – marksistowskim dysydentem i sygnatariuszem antykościelnej Karty 77 – obnaża rzeczywisty charakter opozycji Duki wobec reżimu. Prawdziwi katoliccy męczennicy jak bł. ks. Jerzy Popiełuszko nie szukali kompromisów z prześladowcami Kościoła. Św. Pius X ostrzegał: „Nazbyt często (…) nieprzyjaciele Kościoła stają się jego przyjaciółmi. Gdyby jednak weszli do środka, byliby wrogami” (List apostolski Notre charge apostolique).
Synkretyzm pogrzebowy jako antyliturgia
Opisane elementy pogrzebu – modlitwy ormiańskie, psalmy hebrajskie – stanowią rażące naruszenie przepisów liturgicznych potępionych przez św. Piusa X: „Kościół (…) odrzuca wszelką imitację obcych obrzędów” (Motu proprio Tra le sollecitudini). Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu potępiło tezę, że „Chrystus nie ustanowił Kościoła jako społeczeństwa trwającego na ziemi przez wieki” (art. 52) – co w praktyce realizowano, sprowadzając pogrzeb katolickiego hierarchy do międzywyznaniowego spektaklu.
Rzekomy „prymas Czech” w służbie antykościoła
„Abp Graubner” chwalił Dukę za „nowy sposób finansowania Kościoła” i wprowadzenie „religii do szkół” – czyli za kolaborację z masońskim państwem czechosłowackim. Prawdziwy katolicki biskup kieruje się zasadą: „Non possumus” – nie możemy wyrzec się praw Chrystusa Króla. Papież Pius XI w Quas Primas nauczał: „Królestwo naszego Zbawiciela obejmuje wszystkich ludzi (…) Narody zostaną najszczęśliwsze i najpomyślniej rządzone, kiedy rządcy i obywatele pójdą za przykładem i prawami Chrystusa”.
Leon XIV – antypapież potwierdzający apostazję
Telegram kondolencyjny uzurpatora z Watykanu stanowi pieczęć potwierdzającą modernistyczną apostazję Duki. Jak trafnie zauważył św. Robert Bellarmin: „Heretycki papież przestaje być papieżem i głową Kościoła, tak jak przestaje być chrześcijaninem” (De Romano Pontifice). Wierni katolicy nie mogą uznać żadnych „sakramentów” czy „urzędów” w sekcie posoborowej, która odrzuciła niezmienną doktrynę wiary.
Duchowa ruina „neo-Kościoła”
Cała narracja portalu „Opoka” – podobnie jak uroczystości pogrzebowe – stanowi żałosny spektakl zdrady katolickiej tożsamości. Gdy hierarchowie bawią się w dialog z niewierzącymi i heretykami, dusze wiernych toną w oceanie relatywizmu. Ostatnie słowa należą do Piusa XII: „Największym grzechem naszych czasów jest utrata poczucia grzechu” (Radio Orędzie, 26 października 1946).
Za artykułem:
Pogrzeb kard. Duki: odważny pasterz, obrońca fundamentów cywilizacji chrześcijańskiej (opoka.org.pl)
Data artykułu: 15.11.2025
