Portal Gość Niedzielny relacjonuje wypowiedź Aleksandry Mizerskiej z Polskiego Centrum Pomocy Międzynarodowej (PCPM) na temat sytuacji uchodźców wojennych z Sudanu w Sudanie Południowym. Według relacji, 90% uciekinierów stanowią kobiety i dzieci żyjące w prymitywnych osadach pozbawionych podstawowej infrastruktury. Artykuł koncentruje się wyłącznie na materialnych aspektach pomocy humanitarnej, całkowicie pomijając duchowy wymiar cierpienia i zbawczą misję Kościoła.
Naturalistyczne zawężenie misji Kościoła
„Jako PCPM mamy kontakt z tymi ludźmi, gdyż osady te znajdują w odległości kilkunastu kilometrów od szpitala i ośrodka dożywienia w Gordhim, które prowadzimy od 2017 r.”
Wypowiedź dyrektor Mizerskiej ujawnia radykalne odejście od nadprzyrodzonej misji Kościoła, sprowadzonej do roli świeckiej agencji pomocowej. Tymczasem Pius XI w encyklice Quas primas stanowczo przypominał: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Pomoc pozbawiona ewangelizacji i sakramentalnego wsparcia to jedynie łatanie ran na ciele umierającego, podczas gdy dusze skazane są na wieczne potępienie.
Milczenie o źródle konfliktu: apostazja narodów
Artykuł przemilcza kluczowy fakt teologiczny: wojna w Sudanie jest bezpośrednią konsekwencją odrzucenia Królewskiej Godności Chrystusa. Jak nauczał Leon XIII w Humanum genus: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw, zburzone zostały fundamenty władzy”. Sudan, gdzie islam dominuje w 91%, a chrześcijaństwo praktykuje zaledwie 5% społeczeństwa, od dziesięcioleci systematycznie prześladuje wyznawców Chrystusa.
Fałszywy ekumenizm w działaniu
„Co roku, polegając na indywidualnych wpłatach Polaków, kupujemy żywność terapeutyczną w Kenii”
Działalność PCPM stanowi przykład modernistycznej herezji polegającej na redukcji miłosierdzia do filantropii. Św. Wincenty à Paulo przestrzegał: „Nakarmić głodnego, a zaniedbać jego duszę – to znaczy okazać połowiczne miłosierdzie”. Tymczasem w relacji brak jakiejkolwiek wzmianki o kapłanach udzielających sakramentów, katechizacji czy choćby modlitwie różańcowej z uchodźcami. To czysto naturalistyczne podejście, potępione już w Syllabusie Piusa IX (pkt 58).
Antykatolicka perspektywa gender
„Mężczyzn mogłam policzyć na palcach jednej ręki” – podkreśla Mizerska, wpisując się w destrukcyjną narrację feministyczną. Tymczasem katolicka nauka społeczna jednoznacznie wskazuje na ojca jako głowę rodziny i pierwszego odpowiedzialnego za jej bezpieczeństwo. Fakt masowej nieobecności mężczyzn wśród uchodźców powinien budzić nie politowanie, ale pytanie o moralny upadek męskiej części społeczeństwa sudańskiego.
Zaniedbanie obowiązku ewangelizacji
W całym materiale brak choćby jednego odniesienia do munus triplex (potrójnej misji) Kościoła: nauczania, uświęcania i rządzenia. Tymczasem Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1350) zobowiązywał katolickie organizacje do „prowadzenia dzieł miłosierdzia w sposób widocznie katolicki”. Działalność PCPM, pozbawiona kapłańskiej posługi i jasnego świadectwa wiary, staje się jedynie narzędziem globalistycznej inżynierii społecznej.
Teologiczne konsekwencje pominięć
Milczenie o:
- Stanie łaski uchodźców (czy większość to nieochrzczeni poganie?)
- Możliwości spowiedzi i Komunii św. dla katolików
- Niebezpieczeństwie wiecznego potępienia
- Konieczności nawrócenia Sudanu na katolicyzm
– dowodzi całkowitej akceptacji modernistycznej herezji, która sprowadza religię do sfery prywatnej. Jak ostrzegał św. Pius X w Lamentabili sane: „Dogmaty są tylko interpretacją faktów religijnych przez ludzki umysł” (pkt 22) – co dokładnie widać w podejściu prezentowanym przez portal.
Duchowa pustynia współczesnego „miłosierdzia”
Opisywane osady w Sudanie Południowym to mikrokosmos posoborowego świata: brak ołtarzy, krzyży, różańców, kapłanów – tylko gliniane chaty i rozpaczliwa walka o przetrwanie ciała. Tymczasem Chrystus ostrzegał: „Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł?” (Mt 16,26 Wlg).
Prawdziwie katolicka pomoc uchodźcom wymagałaby:
- Wysłania misjonarzy z ważnymi święceniami
- Organizacji polowych Mszy św. i spowiedzi
- Rozdawania medalików, szkaplerzy i wody święconej
- Nauki katechizmu i modlitwy różańcowej
- Budowy kaplic zamiast „nieformalnych osad”
Jak zauważył kard. Alfredo Ottaviani: „Gdzie brak Krzyża – tam nawet najszlachetniejsza pomoc staje się narzędziem diabła”. Niestety, relacja portalu Gość Niedzielny wpisuje się w apostazję milczenia współczesnego „Kościoła”, który w Sudanie Południowym ma aż 37% katolików, a jednak nie potrafi (lub nie chce) nieść im prawdziwej Pocieszycielki – Najświętszej Ofiary.
Za artykułem:
Afrykanistka: uchodźcy uciekający z ogarniętego wojną Sudanu to w 90 proc. kobiety i dzieci (gosc.pl)
Data artykułu: 15.11.2025
