Portal eKAI (16 listopada 2025) relacjonuje obchody 5. rocznicy śmierci ks. Tadeusza Białego, archidiecezjalnego duszpasterza młodzieży i pracownika posoborowych struktur kurialnych w Przemyślu. Ceremonie z udziałem „abpa” Adama Szala i innych przedstawicieli modernistycznej hierarchii stanowią jedynie kolejny przykład teologicznej zapaści neo-kościoła.
Naturalistyczna redukcja kapłaństwa
Opisane uroczystości konsekwentnie pomijają istotę kapłaństwa katolickiego – bezkrwawej ofiary i władzy kluczy. Przeciwnie – akcentują „pogodę”, „radość” i „człowieczeństwo” jako główne cnoty duchowne, co Pius X w encyklice Pascendi nazwał „przeniesieniem religii z obiektywnej płaszczyzny doktryny na subiektywne doświadczenie”.
„Jego życie było pielgrzymowaniem ku wartościom, ku tej najważniejszej wartości dla nas wierzących, jaką jest Chrystus”
– oświadczył „abp” Szal, stosując typowo modernistyczne rozmycie pojęć (Chrystus jako „wartość” zamiast Verbum caro factum).
Kult osobowości zamiast modlitwy za zmarłych
Program „Zakochany w bieli” i prezentacja książek hagiograficznych („Kapłan radości i nadziei”, „Nieśmy radość”) odsłaniają zasadniczy błąd: zamianę modlitwy o zbawienie duszy w świecki kult jednostki. Św. Robert Bellarmin przestrzegał: „Pamięć o zmarłych ma służyć zbawieniu żywych przez przypomnienie sądu ostatecznego, a nie budowaniu ziemskich pomników” (De Purgatorio, II, 5). Tymczasem ks. Zbigniew Suchy wspominał:
„My zgromadzeni wtedy w pokoju księdza Tadeusza również byliśmy bezdomni, nie wiedzieliśmy co robić”
– co odsłania duchową pustkę środowiska pozbawionego nadprzyrodzonej nadziei.
Strukturalna nieważność posługi
Działalność ks. Białego jako „archidiecezjalnego duszpasterza młodzieży” i „wykładowcy seminarium” podlega radykalnej wątpliwości z trzech powodów:
- „Święcenia” po 1968 roku są nieważne z powodu zniszczenia materii i formy sakramentu (por. bulla Sacramentum Ordinis Piusa XII)
- Posoborowe seminaria to kuźnie modernizmu, gdzie – jak stwierdził Pius XI w Quas Primas – „usunięto Chrystusa i Jego najświętsze prawo ze swych obyczajów”
- Duszpasterstwo młodzieży w neo-kościele sprowadza się do psychologii i zabawy, co potwierdza relacja o „rozmodlonym i rozśpiewanym” ks. Białym
Milczenie o świętokradztwach
Brak jakiegokolwiek ostrzeżenia, że uczestnictwo w:
- posoborowej „mszy” (zredukowanej do uczty pamiątkowej)
- „komunii” pod dwiema postaciami
- wydarzeniach prowadzonych przez kapłanów o nieważnych święceniach
stanowi ciężkie wykroczenie przeciwko pierwszemu przykazaniu. Kanon 1258 Kodeksu z 1917 roku jednoznacznie zabrania „active communicare in sacris cum acatholicis” – tym bardziej z apostatami zajmującymi świątynie.
Objawienie kryzysu
Całość uroczystości stanowi namacalny dowód ruiny posoborowej struktury:
- Zastąpienie teologii psychologią („świadek radości”)
- Zamiana modlitwy na poezję (program „Zakochany w bieli”)
- Redukcja kapłaństwa do funkcji społecznego animatora
Jak zapowiedział św. Pius X w Lamentabili sane, modernizm prowadzi do „zniszczenia wszystkich dogmatów wiary” poprzez podporządkowanie ich „wrażeniom religijnym”. W tym kontekście przemyskie obchody są jedynie lokalnym przejawem globalnej apostazji.
Za artykułem:
16 listopada 2025 | 22:21Przemyśl: obchody 5. rocznicy śmierci ks. Tadeusza Białego (ekai.pl)
Data artykułu: 16.11.2025
