Portal Opoka relacjonuje protest zastępcy prezesa „Instytutu Pamięci Narodowej” Karola Polejowskiego przeciwko aukcji dokumentów związanych z ofiarami niemieckich zbrodni wojennych, która miała się odbyć w Domu Aukcyjnym Felzmann w Neuss. „To są w wielu przypadkach prywatne rzeczy związane z ofiarami niemieckich zbrodni. A więc z jednej strony mówimy tutaj o procederze kradzieży, z drugiej strony mówimy o czymś, co chyba nazywa się paserstwem” – stwierdził Polejowski, dodając, że „IPN stanowczo domaga się, aby Republika Federalna Niemiec rozliczyła się w końcu z tej swojej przeszłości”.
Graffitires sacra – świętokradztwo jako kontynuacja polityki III Rzeszy
Próba komercjalizacji artefaktów martyrologicznych stanowi nie tylko przejaw głębokiego deficytu moralnego współczesnych Niemiec, ale potwierdza tezę o continuum ideologicznym pomiędzy III Rzeszą a RFN. Jak trafnie zauważył Pius XI w encyklice Quas Primas: „Stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą, gdyż usunięto główną przyczynę, dlaczego jedni mają prawo rozkazywać, drudzy zaś mają obowiązek słuchać”. Brak rozliczenia z nazistowską przeszłością i kontynuacja grabieży polskich dóbr kultury dowodzą, że współczesne Niemcy pozostają wierne modus operandi swych zbrodniczych poprzedników.
Prawo naturalne contra legalizm neo-barbarzyńców
Argumentacja „prawnego przyzwolenia” na handel zrabowanymi dobrami stanowi klasyczny przykład fałszywej dialektyki modernistycznej, potępionej już w Syllabusie Piusa IX (błąd 56: „Moral laws do not stand in need of the divine sanction”). Jak uczy św. Tomasz z Akwinu: „Lex iniusta non est lex” – prawo niesprawiedliwe nie jest prawem. Fakt, że niemieckie ustawodawstwo sankcjonuje handel relikwiami męczeństwa, jedynie potwierdza głębokość apostazji tego narodu od zasad ius gentium.
Milczenie o zadośćuczynieniu – syndrom Kaina
Najbardziej wymowne w całej sprawie jest nie tyle samo zdarzenie, co systemowa niezdolność niemieckich elit do aktu skruchy. Podczas gdy prawdziwy Kościół zawsze nauczał, że „zadośćuczynienie jest koniecznym elementem sakramentu pokuty” (Sobór Trydencki, sesja XIV), współczesne Niemcy konsekwentnie odmawiają spełnienia podstawowych warunków zadośćuczynienia:
- Publicznego potępienia zbrodni nazizmu jako crimen laesae maiestatis divinae
- Pełnej restytucji zrabowanych dóbr materialnych i duchowych
- Zadośćuczynienia moralnego poprzez poparcie publicznego panowania Chrystusa Króla
„IPN” jako przejaw naturalistycznej pseudomoralności
Działalność „Instytutu Pamięci Narodowej” wpisuje się w szerszy paradygmat pozorowanej troski o ofiary, charakterystycznej dla struktur posoborowych. Jak zauważa Lamentabili sane exitu (pkt 58): „Rectitude and excellence of morality ought to be placed in the accumulation and increase of riches by every possible means”. Protest przeciwko aukcji, pozbawiony odniesienia do nadprzyrodzonego wymiaru męczeństwa, redukuje świętość ofiar do poziomu „zabytków archeologicznych”, godnych co najwyżej muzealnej gabloty.
Teologia dziejów versus historyczny redukcjonizm
Fundamentalnym błędem prezentowanej narracji jest oderwanie faktów historycznych od ich teologicznego znaczenia. Ofiary niemieckich obozów koncentracyjnych – w większości ochrzczeni katolicy – sięgają rangi męczenników wiary, co wynika jasno z nauczania Piusa XII: „Każdy akt męczeństwa jest uczestnictwem w Ofierze Kalwarii”. Tymczasem artykuł traktuje dokumenty dotyczące np. przymusowej sterylizacji w Dachau wyłącznie jako „artefakty historyczne”, pomijając ich wymiar sakralny jako relikwie męczeństwa.
Konieczność restitutio in integrum
Jedynym słusznym żądaniem w tej sprawie nie jest „wstrzymanie aukcji” czy „nagłośnienie sprawy”, lecz całkowita restytucja wszystkich dóbr zagrabionych przez Niemcy w duchu nauczania Piusa XII z 1946 r.: „Naród, który dopuścił się zbrodni przeciwko ludzkości, musi dokonać pełnego zadośćuczynienia materialnego i moralnego”. Wymaga to jednak od Polski porzucenia iluzji „dobrosąsiedztwa” i powrotu do katolickiej doktryny o ius ad bellum w przypadku rażącego naruszenia praw narodów.
Duchowa pustka współczesnych Niemiec
Fakt, że na niemieckiej ziemi – niegdyś chlubiącej się świętymi jak Bruno z Kolonii czy Edyta Stein – możliwy jest handel relikwiami męczenników, stanowi ostateczne potwierdzenie całkowitej apostazji tego narodu. Jak prorokował Pius X w Pascendi dominici gregis: „Modernizm prowadzi do całkowitego wyjałowienia życia duchowego”. Neoniemiecki kult mammony i relatywizacja świętości życia to jedynie konsekwencja odrzucenia Regnum Christi na rzecz Reich des Relativismus.
„Panowanie Jego mianowicie nie rozciąga się tylko na same narody katolickie (…), lecz panowanie Jego obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”
– przypomina Pius XI w Quas Primas, wskazując jedyne lekarstwo na niemiecką chorobę ducha: publiczne uznanie królewskiej władzy Chrystusa i zadośćuczynienie za zbrodnie przeciwko Jego Mistycznemu Ciału.
Za artykułem:
Zastępca prezesa IPN o aukcji w Niemczech: szarganie pamięci ofiar i czerpanie z tego zysków (opoka.org.pl)
Data artykułu: 17.11.2025
