Portal „Gość Niedzielny” (17 listopada 2025 r.) relacjonuje „przerażające okrucieństwa” w sudańskim El-Fasher, gdzie bojówki RSF dokonują masowych mordów i gwałtów na cywilach. Zastępca dyrektora WFP Carl Skau wzywa do „zdecydowanej intensyfikacji działań humanitarnych”, wskazując na katastrofalne skutki braku dostępu do wody i żywności. ONZ szacuje 40 tys. ofiar śmiertelnych i 12 mln przesiedleńców. Katolicka analiza ujawnia jednak głębszy wymiar kryzysu: dramatyczne skutki odrzucenia społecznego panowania Chrystusa Króla.
Humanitaryzm jako substytut nadprzyrodzonej misji
„Ludzie umierają nie tylko z głodu, lecz także z powodu chorób wywołanych brakiem dostępu do czystej wody i sanitariatów” – alarmuje przedstawiciel WFP. Choć diagnoza jest słuszna, cała narracja sprowadza się do naturalistycznej wizji pomocy, całkowicie pomijając nadprzyrodzone przyczyny kryzysu. Gdzie jest przypomnienie słów „nie samym chlebem żyje człowiek” (Mt 4,4 Wlg)? Gdzie wezwanie do nawrócenia i pokuty, bez których „wszyscy podobnie zginiecie” (Łk 13,3 Wlg)?
Milczenie o królewskiej władzy Zbawiciela
„Potrzebujemy kompleksowej, zdecydowanej odpowiedzi na ten kryzys”
– przekonuje Skau. Lecz jaką „odpowiedź” proponuje WFP? Tylko zwiększoną dystrybucję żywności i leków. Tymczasem Pius XI w encyklice Quas primas nauczał nieomylnie: „Nadzieja trwałego pokoju nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Sudan – kraj gdzie 97% populacji wyznaje islam – stanowi żywe potwierdzenie tej prawdy. Żadna pomoc humanitarna nie zastąpi obowiązku głoszenia Ewangelii wszystkim narodom (Mt 28,19).
Ewangelia milczenia w obliczu grzechu
Szokujące relacje o „bojownikach RSF chodzących od domu do domu, zabijających cywilów i dopuszczających się napaści seksualnych” ukazują skutek odrzucenia prawa naturalnego. Kodeks Moralny potępia takie zbrodnie jako „ohydę przed obliczem Pana” (Kpł 18,24 Wlg). Tymczasem dokument całkowicie pomija obowiązek publicznego potępienia tych zbrodni w imieniu Boga. To milczenie odsłania współczesną herezję: fałszywą pokorę, która w imię „dialogu” odmawia nazywania zła po imieniu – wbrew nakazowi św. Pawła: „Głoś słowo… karć, proś, łaj” (2 Tm 4,2 Wlg).
Redukcja Kościoła do agencji socjalnej
Fakt, że katolicki portal powtarza narrację świeckich organizacji bez krytycznego dystansu, demaskuje głębszy problem: redukcję Kościoła do roli NGO. Gdzie jest przypomnienie, że prawdziwa pomoc ubogim musi być nierozerwalnie złączona z głoszeniem Ewangelii? Pius X w Syllabusie potępił błąd nr 40: „Nauka Kościoła jest wroga prawdziwemu postępowi społeczeństw”. „Gość Niedzielny” niepostrzeżenie promuje tę modernistyczną tezę, koncentrując się wyłącznie na doczesnych środkach zaradczych.
Teologia bez Krzyża
Największym dramatem relacji jest całkowite pominięcie zbawczej wartości cierpienia. Ofiary sudańskie przedstawia się wyłącznie jako statystykę „potrzeb humanitarnych”, nie zaś jako dusze powołane do zjednoczenia z Męką Chrystusa. „Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości” (Mt 5,10 Wlg) – nauczał Zbawiciel. Czyż nie czas przypomnieć słów kard. Mindszenty’ego: „Narody, które zapomniały Boga, zbudowały swoje domy na piasku ludzkich ideologii”?
Jedyna skuteczna odpowiedź
Rozwiązanie konfliktu w Sudanie – jak każdego innego – wymaga uznania królewskiej władzy Chrystusa. Jak nauczał Pius XI: „Gdyby władcy i prawowici przełożeni mieli to przekonanie, że wykonują władzę nie tyle z prawa swego, jak z rozkazu i w zastępstwie Boskiego Króla, (…) zakwitnie pokój i wewnętrzny porządek się ustali”. Dopóki „Kościół” posoborowy będzie udawał, że problemy świata można rozwiązać przez agendy ONZ i negocjacje pokojowe – dopóty świat będzie tonął w kolejnych El-Fasher. Historia Sudanu woła do sumień: Christo Regno aut nihil! (Christusowi Królowi albo nic!)
Za artykułem:
Sudan: WFP potępia okrucieństwa w El-Fasher (gosc.pl)
Data artykułu: 17.11.2025
