Portal OPOKA publikuje artykuł Jacka Salija zatytułowany „Każde zdanie Ewangelii jest słowem miłości”, w którym autor usiłuje podważyć niezmienną naukę katolicką o rzeczywistości piekła i wiecznego potępienia. Już w pierwszych zdaniach czytamy niepokojące stwierdzenie:
„Czy słowem miłości są również wielokrotnie powtarzane przez Pana Jezusa: »Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy«? Oczywiście! Prawdziwa miłość sięga nieraz po środki twarde i ostre – jeśli nie ma innego sposobu, żeby tych, których kocham, doprowadzić do opamiętania”.
Fałszywa dialektyka miłości i prawdy
Salij stosuje typowo modernistyczną metodę przeciwstawienia miłosierdzia Bożego Jego sprawiedliwości, co stanowi jawną sprzeczność z nauczaniem św. Tomasza z Akwinu: „Sprawiedliwość i miłosierdzie są w Bogu jednym aktem” (Summa Theologiae I, q.21 a.4). Jak zaznacza Pius XI w encyklice Quas primas: „Królestwo Chrystusa opiera się na prawdzie, którą On sam jest, na miłości, którą jest Jego prawo, na wolności, którą nam wyjednał”. Tymczasem autor redukuje ostrzeżenia Zbawiciela do psychologicznej techniki perswazji.
Zniekształcenie pojęcia piekła
W tekście znajdujemy próbę relatywizacji wiecznego potępienia poprzez odwołanie do pseudomistyki: „Jak się wydaje, właśnie na tym straszliwym skurczu protestu przeciwko temu, że Bóg jest i że jest Miłością, polega piekło”. To jawna sprzeczność z definicją św. Roberta Bellarmina: „Męki piekła obejmują zarówno ból utraty (poena damni) jak i ból zmysłów (poena sensus), przy czym ten drugi jest realnym ogniem fizycznym” (De controversiis, ks. III).
Nadużycie Katechizmu posoborowego
Salij powołuje się na Katechizm Kościoła Katolickiego (1992), by natychmiast podważyć jego wykładnię: „Możliwy jest całoosobowy skurcz protestu przeciwko temu, że Bóg jest i że jest Miłością”. Tymczasem Sobór Laterański IV uroczyście orzekł: „Diaboli et alii impii in poenam aeternam paratam irent” (Diabli i inni niegodziwi pójdą na mękę wieczną – DS 801). Św. Augustyn przypomina: „Nie ma większej niewdzięczności niż odrzucenie łaski, za którą zapłacono Krwią” (De natura et gratia, 43).
Fałszywe pocieszenie rodziców apostatów
Szczególnie groźna jest pastoralna rada autora: „Panu Bogu na pewno bardziej jeszcze niż wam zależy na tym, żeby wasze dziecko dostąpiło zbawienia”. To jawne zaprzeczenie słowom Chrystusa: „Kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16,16) oraz nauce św. Fulgentiusza: „Z całą pewnością należy wierzyć, że nie tylko poganie, lecz także Żydzi, heretycy i schizmatycy, którzy poza Kościołem katolickim zeszli z tego świata, pójdą w ogień wieczny” (De fide ad Petrum, 39).
Pseudoteologia „miłości” jako narzędzie apostazji
Tekst kończy się bluźnierczą parafrazą słów o. Rostworowskiego: „Potępienie jest możliwe właśnie dlatego, że Bóg jest miłością”. To sprzeczne z objawieniem, gdzie czytamy: „Nie chcę śmierci występnego, lecz aby się nawrócił i żył” (Ez 33,11). Jak uczy Pius XII: „Bóg jest równocześnie najsprawiedliwszym Sędzią i najłaskawszym Ojcem” (Mystici Corporis, 39). Miłość Boża nie stoi w opozycji do sprawiedliwości – przeciwnie, stanowi jej fundament.
Za artykułem:
Każde zdanie Ewangelii jest słowem miłości (opoka.org.pl)
Data artykułu: 19.11.2025
