Portal Tygodnik Powszechny (20 listopada 2025) relacjonuje wspólny list przewodniczących konferencji „biskupów” Polski i Niemiec, abp. Tadeusza Wojdy i bp. Georga Bätztinga, wydany z okazji 60. rocznicy tzw. Orędzia biskupów polskich do niemieckich z 1965 roku. Dokument zatytułowany „Odwaga wyciągniętych rąk” przedstawiany jest jako „mądry, politycznie trzeźwy, ewangeliczny w duchu i dalekowzroczny”, mający kontynuować modernistyczną linię pseudo-pojednania i relatywizacji doktryny katolickiej.
Fałszywa ekumenia jako narzędzie apostazji
„Gotowość polskiego episkopatu do wyjścia myślą poza głębokie historyczne rany i lęki była w najlepszym tego słowa znaczeniu rewolucyjna” – czytamy w komentowanym dokumencie. Jednakże w świetle niezmiennej doktryny katolickiej, wszelkie próby ekumenicznego bratania się z heretyckimi strukturami stanowią zdradę podstawowego obowiązku Kościoła: „Pozostańcie wytrwali w wierze i strzeżcie się, by nie brać udziału w obrzędach innowierców, co jest największą nieprawością” (Św. Atanazy, List 57). Już Pius IX w Syllabus Errorum (1864) potępił błąd mówiący, że „protestantyzm jest niczym więcej niż inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej, w której formie można podobać się Bogu równie jak w Kościele Katolickim” (pkt. 18).
„Dla nas jest jasne – piszą „biskupi” – że polityczne rozgrywki oparte na historycznych krzywdach są sprzeczne z duchem pojednania, który został wyrażony w wymianie listów”.
Ta pozornie rozsądna deklaracja ukrywa zgubną teologiczną pułapkę: utożsamienie katolickiego pojęcia przebaczenia z politycznym relatywizmem. Jak nauczał Pius XI w Quas Primas (1925): „Państwa nie mogą bez szkody dla siebie myśleć, że mogą żyć tak, jak gdyby Bóg wcale nie istniał, lub zrzec się kultu publicznego (…), lub przyjąć system obojętności wobec różnych religii”. Prawdziwe pojednanie możliwe jest jedynie przez poddanie narodów pod panowanie Chrystusa Króla, nie zaś przez polityczny dialog oparty na odrzuceniu nadprzyrodzonego porządku.
Polityczny pragmatyzm versus katolicka zasada sprawiedliwości
Autorzy listu próbują balansować między uznaniem niemieckich zbrodni wojennych a odrzuceniem roszczeń reparacyjnych: „kwestie związane z rozliczeniem się z przeszłością naznaczoną przemocą i z uznaniem winy powinny być jednak omawiane w taki sposób, aby sprzyjały wzrastaniu pojednania”. To klasyczny przykład modernistycznej dialektyki, gdzie zasada sprawiedliwości zostaje podporządkowana utylitarnym celom politycznym. Tymczasem św. Tomasz z Akwinu nauczał: „Sprawiedliwość bez miłosierdzia jest okrucieństwem, ale miłosierdzie bez sprawiedliwości jest matką rozkładu” (Summa Theologiae II-II, q. 64, a. 2).
Brak jednoznacznego wezwania do zadośćuczynienia za zbrodnie wojenne stanowi faktyczne przyzwolenie na trwanie niesprawiedliwości – co pozostaje w jaskrawej sprzeczności z katolicką nauką społeczną wyrażoną w encyklice Rerum Novarum Leona XIII.
Europeizm jako idolatria nowego świata
„Należy oprzeć się pokusie podążania własną, narodową drogą i odchodzenia od polityki współpracy opartej na zasadach obowiązujących na arenie międzynarodowej”.
To zdanie demaskuje prawdziwy cel dokumentu: promocję globalistycznej wizji świata stojącej w opozycji do katolickiej zasady bonum commune. Jak zauważył św. Pius X w Lamentabili Sane (1907), moderniści dążą do „zastąpienia religii Bożej religią naturalną” (pkt. 58). Wezwanie do pomocy Ukrainie, choć pozornie szlachetne, służy tu jedynie legitymizacji neoimperialnych struktur Unii Europejskiej – współczesnej Wieży Babel budowanej wbrew prawu Bożemu.
Milczenie o królewskiej władzy Chrystusa
Najcięższym zarzutem wobec dokumentu jest całkowite pominięcie fundamentalnej prawdy wiary: konieczności publicznego uznania królewskiej władzy Chrystusa nad narodami. Współsygnatariusze – „abp” Wojda i „bp” Bätzing – należący do tej samej modernistycznej struktury, jawnie odrzucają nauczanie Piusa XI: „Narody będą cieszyć się prawdziwym pokojem tylko wtedy, gdy jednostki i państwa uznają panowanie Zbawiciela naszego” (Quas Primas). Zamiast głosić Sociale Regnum Christi, proponują świecki humanitaryzm pozbawiony nadprzyrodzonej perspektywy.
Symptom głębszej choroby
Prezentowany dokument nie jest odosobnionym przypadkiem, lecz logiczną konsekwencją apostazji Vaticanum II, które w dekrecie Nostra Aetate otworzyło furtkę do relatywizacji prawdy katolickiej. Jak trafnie zauważył św. Robert Bellarmin: „Najpewniejszą oznaką zniszczenia religii jest znieważenie kultu, który należy się Bogu” (De Romano Pontifice). Dopóki narody nie powrócą do publicznego uznania władzy Chrystusa Króla, wszelkie próby pojednania pozostaną jedynie świeckim moralizatorstwem skazanym na niepowodzenie.
Jedyną drogą do prawdziwego pokoju pozostaje odrzucenie modernistycznej herezji i powrót do integralnej wiary katolickiej wyrażonej w niezmiennym Magisterium Kościoła – przede wszystkim przez publiczne poświęcenie Rosji i świata Niepokalanemu Sercu Marji, zgodnie z żądaniem prawdziwych objawień w Tuy (1929), a nie fałszywej fatimskiej narracji.
Za artykułem:
Biskupi polemizują z antyniemiecką retoryką PiS-u (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 20.11.2025
