Portal Opoka.org.pl relacjonuje decyzję marszałka Sejmu Włodzimierza Czarzastego o wprowadzeniu zakazu sprzedaży alkoholowej w budynkach parlamentu, co ma być „przykładem dla społeczeństwa” w kontekście prac nad ustawą ograniczającą dostępność alkoholu. Prezes PiS Jarosław Kaczyński poparł tę decyzję, ostrzegając jednak przed ryzykiem powrotu praktyki „toniku bez kapsla” – czyli potajemnego spożywania wódki w czasie obrad, znanego z czasów PRL. Jednocześnie zapowiedziano reformę systemu rozliczania poselskich „kilometrówek”, gdzie miesięczny limit wynosić ma 3 tys. zł na deputowanego.
Naturalistyczne podejście do plagi alkoholizmu
Kompletne pominięcie nadprzyrodzonej perspektywy w dyskusji o pijaństwie obnaża całkowite bankructwo duchowe współczesnej klasy politycznej. Podczas gdy św. Augustyn nauczał, że „Sobrietas est custodia animae” (Trzeźwość jest strażniczką duszy), współcześni legislatorzy redukują problem alkoholizmu do kwestii administracyjnych zakazów i „dobrego przykładu”.
Artykuł milczy o nauczaniu Kościoła katolickiego, który w dekrecie Soboru Trydenckiego „De Reformatione” (sesja XXII) wprost nakazywał biskupom „surowo zabraniać pijaństwa wśród duchowieństwa i wiernych”. Tymczasem w Sejmie – instytucji mającej stanowić „salę tronową Chrystusa Króla” według idei wyrażonej przez Piusa XI w encyklice Quas Primas – problem alkoholu rozpatruje się w kategoriach czysto świeckiego zarządzania wizerunkiem.
Historyczne amnezje i ideologiczne przemilczenia
Wspomniana przez Kaczyńskiego praktyka „toniku bez kapsła” z czasów PRL to jedynie wierzchołek góry lodowej. Prawdziwym skandalem jest całkowite przemilczenie faktu, że w latach 1944-1989 struktury państwowe – w tym parlament – były narzędziem prześladowania Kościoła i niszczenia katolickiej tożsamości narodu.
Papież Pius XI w encyklice Divini Redemptoris potępił komunizm jako „pełen błędów i sprzeczności z chrześcijaństwem”. Tymczasem obecni politycy odwołują się do PRL-owskich praktyk jak do neutralnego przykładu historycznego, nie zaś jako do systemu będącego instytucjonalnym prześladowcą Kościoła i katolików.
Finansowe nadużycia w świetle katolickiej nauki społecznej
Problematyka poselskich „kilometrówek” (3 tys. zł miesięcznie) odsłania głębszy kryzys sprawiedliwości społecznej. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II q.58) nauczał, że „sprawiedliwość wymaga, by każdy otrzymał to, co mu się należy”. Tymczasem system, w którym deputowani mogą pobierać środki publiczne bez wymogu udokumentowania rzeczywistych wydatków, jest zaprzeczeniem zasady iustitia commutativa (sprawiedliwości wymiennej).
Kardynał Stefan Wyszyński w „Zapiskach więziennych” przestrzegał: „Rozrzutność publicznych pieniędzy to grzech wołający o pomstę do nieba”. Brak jakiejkolwiek refleksji moralnej w komentowanym artykule na temat społecznych konsekwencji takiego marnotrawstwa świadczy o całkowitym odejściu od chrześcijańskich zasad zarządzania dobrem wspólnym.
Chrystusowy imperatyw wobec władzy świeckiej
Cała dyskusja toczy się w oderwaniu od fundamentalnej zasady wyrażonej przez Piusa XI w Quas Primas: „Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi”, w tym władzę ustawodawczą. Brakuje jakiejkolwiek wzmianki o konieczności podporządkowania prawa państwowego prawu Bożemu, o obowiązku publicznego uznania królewskiej władzy Chrystusa czy o katolickim charakterze polskiego narodu.
W sytuacji, gdy politycy ograniczają się do technokratycznych rozwiązań (zakazy administracyjne, limity finansowe), całkowicie zapominając o konieczności nawrócenia moralnego i powrotu do zasad katolickich, należy przypomnieć słowa św. Pawła: „Biada temu, przez którego przychodzi zgorszenie” (Rz 14,13 Wlg). Prawdziwa reforma Sejmu musi zacząć się od uznania Regnum Christi – Królestwa Chrystusowego – jako fundamentu wszelkich działań legislacyjnych.
Za artykułem:
Sejm wprowadza zakaz alkoholu i zmiany w kilometrówkach. Prezes PiS komentuje (opoka.org.pl)
Data artykułu: 20.11.2025
