Portal LifeSiteNews informuje, że „bp” Michael Martin z „diecezji” Charlotte udzielił dyspensy od niedzielnego obowiązku uczestnictwa w „Mszy św.” nielegalnym imigrantom obawiającym się deportacji. W liście pasterskim z 20 listopada 2025 r. stwierdził, że „osoby lękające się przyjścia do kościoła nie są zobowiązane do uczestnictwa we Mszy, gdyż okoliczności pozostają poza ich kontrolą, jak zawsze nauczał Kościół”. Decyzję motywował rzekomą „solidarnością z migrantami” i zwiększoną obecnością federalnych służb imigracyjnych w Karolinie Północnej.
Zdrada katolickiej doktryny o obowiązku kultu Bożego
Codex Iuris Canonici z 1917 r. w kan. 1248 stanowi jednoznacznie: „Niedzielnej Mszy św. słuchać wierni są obowiązani; ci zaś, którzy dobrowolnie zaniedbają ten obowiązek, popełniają grzech ciężki”. Święta Kongregacja Soborowa w dekrecie z 28 stycznia 1949 r. precyzyjnie wylicza jedyne dopuszczalne przyczyny dyspensy: chorobę, opiekę nad chorymi, nieobecność kapłana lub odległość przekraczającą godzinę drogi. Strach przed konsekwencjami łamania prawa cywilnego nie stanowi „okoliczności niezależnych od woli” w rozumieniu prawa kanonicznego, lecz jest przewidywalnym skutkiem świadomego wyboru.
Papież Pius XII w encyklice Mediator Dei przypominał: „Ofiara eucharystyczna jest źródłem i szczytem całego życia chrześcijańskiego” (nr 152). Tymczasem „bp” Martin czyni z uczestnictwa w Najświętszej Ofierze względny obowiązek, podporządkowując go świeckim względom politycznym. To klasyczny przykład modernizmu potępionego przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili (propozycja 58: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem”).
„To those of you who are afraid to come to church, you are not obligated to attend Mass when you are inhibited from doing so by circumstances beyond your control, as the Church has always taught”
To zdanie stanowi jawną herezję, ponieważ Kościół nigdy nie nauczał, że strach przed sprawiedliwymi konsekwencjami naruszania prawa stanowi ważną przyczynę dyspensy. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologica (II-II, q. 104, a. 6) podkreśla: „Władza świecka pochodzi od Boga, a kto się jej sprzeciwia, sprzeciwia się porządkowi Bożemu”.
Relatywizacja prawa w służbie rewolucji kulturowej
Działania „bp” Martina wpisują się w szerszy trend destrukcji porządku społecznego poprzez negowanie kompetencji państwa w zakresie kontroli granic. Papież Pius XII w instrukcji Exsul Familia (1952 r.) jednoznacznie potwierdzał: „Państwa mają niezbywalne prawo do regulowania przepływu migrantów zgodnie z dobrem wspólnym” (część I, rozdz. 3). Tymczasem struktury posoborowe konsekwentnie forsują utopijną wizję „otwartych granic”, sprzeczną z klasyczną nauką społeczną Kościoła.
Leon XIII w encyklice Rerum Novarum nauczał: „Obywatele winni są państwu miłość, wierność, posłuszeństwo i szacunek” (nr 33). Dyspensa udzielona naruszającym prawo imigrantom stanowi akt apostazji od tej zasady, wprowadzając relatywizm moralny do sfery kultu religijnego. Jak słusznie zauważył Tom Homan, były szef ICE: „To przesłanie zachęca do łamania prawa”.
Neokościół jako narzędzie rewolucji
Decyzja „bp” Martina nie jest odosobniona. W czerwcu 2025 r. „bp” Alberto Rojas z San Bernardino zastosował podobną pseudodyspensę, co stanowiło precedens w historii amerykańskiego episkopatu. Tendencja ta wynika z teologii wyzwolenia przemycanej do nauczania posoborowego pod pozorem „opcji na rzecz ubogich”.
Papież Pius XI w encyklice Quas Primas ostrzegał: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw, zburzone zostały fundamenty władzy, gdyż usunięto główną przyczynę, dlaczego jedni mają prawo rozkazywać, drudzy zaś mają obowiązek słuchać” (nr 25). Posoborowa hierarchia stała się antagonistą porządku nadprzyrodzonego, przedkładając marksistowską ideologię walki klas nad zbawienie dusz.
Warto odnotować, że „bp” Martin znany jest z wrogości wobec tradycyjnej liturgii, co potwierdza tezę o systemowym charakterze apostazji. Jak pisał św. Pius X w liście apostolskim Notre Charge Apostolique: „Prawdziwym przyjacielem ludu jest jedynie ten, kto stara się powstrzymać go od pogańskich obyczajów i od zguby wiecznej”.
Duchowa odpowiedzialność pasterzy
Kanon 1245 Kodeksu z 1917 r. zastrzegał, że dyspensę od prawa ogólnego może udzielić jedynie Stolica Apostolska lub ordynariusz w indywidualnych przypadkach zasługujących na szczególne względy. Masowa dyspensa dla grupy osób łamiących prawo stanowi nadużycie władzy kanonicznej i zgorszenie wobec wiernych.
Św. Karol Boromeusz w Instructiones (1577 r.) pisał: „Pasterz, który nie napomina grzeszników, staje się wspólnikiem ich zbrodni”. Zamiast zachęcać do pokuty i zadośćuczynienia, „bp” Martin utwierdza nielegalnych imigrantów w grzechu przeciwko IV i VII przykazaniu, lekceważąc jednocześnie ich obowiązek uczestnictwa w Najświętszej Ofierze – jedynej drodze do łaski uświęcającej.
Quod Deus avertat! (Co niech Bóg odwróci!) – tak komentowałby tę sytuację św. Pius X, który w dekrecie Lamentabili potępił modernistyczne pomieszanie porządku naturalnego i nadprzyrodzonego (propozycja 57).
Za artykułem:
Bishop Martin dispenses illegal immigrants from Sunday Mass obligation in Charlotte (lifesitenews.com)
Data artykułu: 20.11.2025
