Ucieczka przed krzyżem a nadprzyrodzona perspektywa chrześcijańska
Opactwo Benedyktynów w Tyńcu prezentuje cykl podcastowy Bernarda Sawickiego OSB poświęcony biblijnym spotkaniom z życiem. W najnowszym odcinku autor, posługując się obrazem Ikara oraz metaforą ucieczki ku niebu, rozważa ludzką skłonność do unikania problemów i trudności poprzez „wzloty” ducha, próbę wyrwania się z doczesnych cierpień. Podkreślona zostaje niemożność ostatecznej ucieczki od przeciwności losu oraz konieczność konfrontacji z codziennością.
Błędy antropologiczne i duchowe: relatywizacja Krzyża
Sedewakantystyczna analiza tej narracji natychmiast odsłania fundamentalny błąd współczesnej duchowości posoborowej: próba osadzenia sensu życia chrześcijańskiego w doczesnej psychologii radzenia sobie ze „zmęczeniem”, zamiast w Mysterium Passionis Christi — tajemnicy zbawiennego cierpienia Chrystusa. Autor podcastu sprowadza przekaz ewangeliczny do poziomu ludzkich „trudności” i ziemskich zmagań — podczas gdy tradycyjna nauka Kościoła głosi wyższość łaski nad naturą i przypomina, że krzyż jest konieczny dla zbawienia (por. Mt 16,24; św. Cyprian: „Kto nie bierze swego krzyża… ten nie może być uczniem Chrystusa”).
Poważnym zaniedbaniem jest też użycie świeckiej symboliki (Ikar – mit grecki), co stanowi przykład eklektyzmu kulturowego oraz poważnego braku sensus fidelium (wspólnego katolickiego pojmowania rzeczy Bożych). Katechizm Rzymski i encykliki papieskie (zwłaszcza Piusa X) ostrzegają przed mieszaniem inspiracji pogańskiej z Ewangelią — to bowiem zawsze prowadziło do deformacji wiary (Erroris mixturae vitanda est – Mieszanie błędów należy unikać!, św. Hieronim).
Zanik wymiaru nadprzyrodzonego: psychologizacja wiary i jej skutki społeczne
Pojawia się tu natrętne dążenie do usprawiedliwiania człowieka – wszelkie trudy egzystencjalne mają być jedynie osobistymi problemami wymagającymi wsparcia lub psychoterapii, a nie okazją daną przez Boga do wzrostu w cnotach heroicznych (cierpliwości, pokory, męstwa). Takie przedstawienie jest jaskrawym przejawem dezorientującego humanizmu typowego dla nowej teologii XX wieku, całkowicie sprzecznym z nauką Soboru Trydenckiego czy encyklik Leona XIII („Humanum genus”) oraz magisterium Piusa XI („Quadragesimo anno”), które jako zasadniczą misję Kościoła wskazywały przyprowadzenie dusz do wiecznego zbawienia przez podjęcie własnego krzyża.
Codzienność człowieka wierzącego nie polega na szukaniu sposobów na „uciekanie” przed problemami ani na romantycznym wzlocie ducha według wzorca Ikara; przeciwnie: trzeba nam radykalnie podjąć wezwanie Chrystusa: Jeśli kto chce pójść za Mną, niech zaprze się samego siebie…
Krytyczna ocena metody pastoralnej Benedyktynów tynieckich
Benedyktyni tyneccy od lat wpisują się niestety w nurt relatywizowania doktryny katolickiej i popularyzowania twórczości oderwanej od Tradycji Ojców Kościoła czy liturgii rytu rzymskiego sprzed 1958 roku. Podcast o biblijnych spotkaniach zamienia Pismo Święte w pretekst do rozmyślań terapeutycznych pozbawionych jednoznacznej deklaracji prymatu prawa Bożego nad prawem ludzkim (Praestet fides supplementum – Wiara musi uzupełnić niedostatek ludzkiego pojmowania!). Odrzuca się tym samym społeczny wymiar panowania Chrystusa Króla nad światem (Miserentissimus Redemptor: Jezus domaga się publicznego uznania Jego królewskiej godności).
Niezmienność depozytu wiary wobec eksperymentów duchowych epoki posoborowej
Z perspektywy integralnej teologii katolickiej każda próba redukcji Ewangelii do moralizatorskiej opowiastki lub poradnictwa psychologicznego staje naprzeciwko kluczowych dokumentów Urzędu Nauczycielskiego sprzed Vaticanum II (np. „Syllabus errorum” Piusa IX potępiający relatywizm religijny). Założyciele monastycyzmu łacińskiego jak św. Benedykt jasno kładli nacisk na ascezę przeżywaną in Christo et Ecclesia (w Chrystusie i Kościele) — nigdy zaś poza nimi ani we własnych fantazjach duchowych inspirowanych światową literaturą czy filozofią pogańską.
Cytowany podcast nie podejmuje natomiast tematu grzechu pierworodnego jako źródła cierpień człowieka ani potrzeby pokuty jako warunku wejścia do chwały Bożej – co jest elementarnym fundamentem wiary katolickiej wyznawanej integralnie.
„Nikt bowiem bez walki zwyciężyć nie może”, nauczał błogosławiony papież Pius IX.
W praktyce promowana jest miękka wersja chrześcijaństwa bez ofiary i konkretnej odpowiedzialności moralnej.
Zakończenie: droga krzyża gwarancją autentycznej wolności chrześcijańskiej
Tylko radykalna afirmacja prawdziwie katolickiego rozumienia cierpienia prowadzi ku pełni życia wiecznego. Uciekanie przed problemami to iluzja; dziecko Kościoła Rzymskiego powinno raczej przyjmować je jako dar oczyszczenia wedle wzoru Świętych Pańskich („Im bardziej kto miłuje Boga, tym chętniej znosi utrapienia” – św. Teresa z Avila).
Dusza formowana duchem Nowej Teologii pozostanie zagubiona między światem a Bogiem; tylko bezkompromisowa rekatolicyzacja myśli monastycznej przyniesie owoce.
. . . Od problemów uciec, odlecieć się nie da… A więc i z trudami,
problemami, gdy wznosimy oczy ku
niebu… pragnąc wyrwać się z nich…
– ten cytat ujawnia niewiarę we wszechmoc łaski Bożej zdolną przemienić nawet największe cierpienie w narzędzie świętości.
Końcowym zadaniem każdego autentycznie wierzącego pozostaje trwanie przy krucyfiksie – non recuso laborem! („Nie uciekam przed trudem!”) zgodnie ze słowami Apostołów.
Duch posoborowy propagowany przez benedyktynów tyneckich winien ustąpić miejsca czystemu źródłu Tradycji – stamtąd bowiem płynie siła zdolna przemienić świat upadły pod jarzmem grzechu oryginalnego.
Za artykułem: (biblia.wiara.pl) Biblijne spotkania z życiem #36
Data artykułu: 04.04.2025
