Portal Opoka relacjonuje piątkowe zeznania byłego kanclerza RFN Olafa Scholza przed komisją parlamentu Meklemburgii-Pomorza Przedniego, zajmującą się wyjaśnianiem okoliczności budowy gazociągu Nord Stream. Socjaldemokrata przyznał, że „wieloletnia zależność Niemiec od rosyjskich dostaw energii była błędem”, jednocześnie przypisując sobie zasługę promowania terminali LNG jako remedium na kryzys po 2022 roku. Wąskie skupienie na technokratycznych aspektach „dywersyfikacji dostaw” odsłania głębszą duchową zapaść współczesnego państwa niemieckiego – państwa, które odrzuciwszy sociale regnum Christi, skazuje się na ekonomiczne i moralne bankructwo.
Ekonomiczny materializm jako wyraz cywilizacyjnej apostazji
Scholzowskie „przyznanie się do błędu” ogranicza się do płaskiego utylitaryzmu: „Szybkie uniezależnienie się Niemiec od rosyjskiego gazu po 2022 r. było możliwe m.in. dzięki terminalom w Brunsbuettel, Stade i Wilhelmshaven”. To klasyczny przykład redukcji problemu do poziomu techniczno-ekonomicznego, całkowicie pomijającej rzeczywistość nadprzyrodzoną. Pius XI w encyklice Quas primas uczył: „Ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój”. Niemcy, prowadzone przez kolejne socjalistyczne i chadeckie rządy, świadomie odrzuciły tę zasadę, zastępując ją:
„materializmem praktycznym, który nie zważając na przyszłe życie, całą działalność człowieka obraca na dobra doczesne, na pożytki i rozkosze życia ziemskiego” (Pius X, Lamentabili sane exitu, pkt 58)
Budowa Nord Stream 1 i 2 – wymagająca ścisłej współpracy z reżimem Putina – stanowiła logiczną konsekwencję tej apostazji. Jak zauważył już św. Pius X w Syllabusie błędów: „Na to bowiem, aby mogło ustanowić się nad społeczeństwem prawo Chrystusowe, niepotrzebne jest, by Kościół katolicki był uznany za jedyny religię Państwa, z wyłączeniem wszelkich innych wyznań” (pkt 77). Odcięcie się od katolickich korzeni Rzeszy Niemieckiej (Reichsdeputationshauptschluss 1803, Kulturkampf) uczyniło Berlin podatnym na wszelkie ideologie – od narodowego socjalizmu po współczesny neomarksizm.
Teologia wyzwolenia w wydaniu energetycznym
Scholzowska narracja o „błędzie” i „dywersyfikacji” ujawnia typowo modernistyczne przeświadczenie, że wszystkie problemy można rozwiązać przez reorganizację struktur materialnych. Tymczasem encyklika Quas primas jednoznacznie stwierdza: „Nie będzie nadziei trwałego pokoju dotąd, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Niemiecka polityka energetyczna była:
- Wyrazem pychy – wiara w możliwość budowy „zielonej gospodarki” bez odniesienia do prawa naturalnego
- Owocem chciwości – tania rosyjska energia jako substytut etycznej gospodarki
- Przejawem głupoty – zaufanie do reżimu jawnie depczącego podstawowe zasady moralne
Katastrofalne skutki tej polityki – od gazowych szantaży po eksplozje Nord Stream – stanowią jedynie materialny przejaw duchowej degrengolady. Jak przestrzegał Pius IX w Syllabusie: „Nauka katolicka jest wroga dobru i pożytkom społeczeństwa” (pkt 40) – o ile przez „dobro” rozumieć utopijne wizje lewicowych inżynierów społecznych.
Milczenie o źródłach kryzysu
Najjaskrawszą herezją całej narracji jest całkowite pominięcie nadprzyrodzonej perspektywy. W tekście brak:
- Jakiejkolwiek refleksji nad moralną odpowiedzialnością za współpracę z reżimem wspierającym aborcję, gender i prześladowania chrześcijan
- Śladu zrozumienia, że gospodarka oderwana od Dekalogu musi prowadzić do katastrofy
- Wzmianki o konieczności pokuty i nawrócenia jako warunku prawdziwego rozwiązania kryzysów
To symptomatyczne dla całego neomodernistycznego establishmentu, który – jak diagnozował św. Pius X – „wyprowadza wszystkie rzeczy z natury, tak jakby ta znajdowała się ponad Bogiem, pierwszym zasadą i ostatnim końcem wszystkich rzeczy” (Lamentabili, pkt 22). Scholzowska „samokrytyka” to jedynie cyniczna gra mająca na celu utrzymanie władzy przez tę samą lewicową kastę.
Katolicka alternatywa: Królestwo Chrystusa w życiu narodów
Rozwiązanie problemu niemieckiej (i ogólnoludzkiej) zapaści nie leży w technokratycznych półśrodkach, ale w radykalnym powrocie do sociale regnum Christi. Pius XI nauczał: „Jeżeliby ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas […] zakwitnie pokój i wewnętrzny porządek się ustali”. W praktyce oznacza to:
- Przywództwo państw otwarcie wyznających katolicyzm jako jedyną prawdziwą religię
- Gospodarkę opartą na zasadach sprawiedliwości i miłości bliźniego, nie zaś wyzysku
- Politykę zagraniczną respektującą prymat praw Bożych nad „interesem narodowym”
Niemcy – kraj, który wydał św. Alberta Wielkiego i mistrzów szkoły z Kolonii – mają szczególne powołanie do bycia „Regnum Marianum” w sercu Europy. Dopóki jednak berlińscy decydenci będą hołdować duchowi rewolucji francuskiej i pruskiego militaryzmu, dopóty będą powielać błędne koło kryzysów – energetycznych, migracyjnych i cywilizacyjnych.
Na koniec warto przypomnieć prorocze słowa Piusa XI: „Jeżeli Boga i Jezusa Chrystusa – takeśmy się żalili – usunięto z praw i z państw i gdy już nie od Boga, lecz od ludzi wywodzono początek władzy, stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą” (Quas primas). Scholzowski „błąd” to nie pomyłka w kalkulacjach ekonomicznych, ale symptom śmierci cywilizacji, która odrzuciła swego Króla.
Za artykułem:
Scholz przyznał się do poważnego błędu. Chodzi o zależność Niemiec od rosyjskiej energii (opoka.org.pl)
Data artykułu: 21.11.2025
