Zerwanie z tradycją: świecka zakonnica na czele władzy ustawodawczej Watykanu
Portal eKAI (21 listopada 2025) relacjonuje zmianę wprowadzoną przez „papieża” Leona XIV w motu proprio, znoszącą wymóg, by przewodniczącym Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego był kardynał. Decyzja ta sankcjonuje objęcie tego urzędu przez Raffaellę Petrini – zakonnicę bez święceń kapłańskich, co stanowi jawny rozbrat z niezmienną konstytucją hierarchiczną Kościoła katolickiego.
„Papieska Komisja ds. Państwa Watykańskiego składa się z kardynałów i innych członków, wśród nich przewodniczącego, mianowanych przez papieża na okres pięciu lat”.
Demontarz fundamentów władzy apostolskiej
Nowelizacja art. 8 Prawa Podstawowego Państwa Watykańskiego nie jest błahą korektą proceduralną, lecz kontynuacją rewolucji antyhierarchicznej zapoczątkowanej przez Vaticanum II. Jak przypomina encyklika Quas Primas Piusa XI: „Kościół, ustanowiony przez Chrystusa jako społeczność doskonała, żąda dla siebie z prawa mu przysługującego, którego zrzec się nie może, pełnej wolności i niezależności od władzy świeckiej”. Tymczasem powierzenie władzy ustawodawczej osobie pozbawionej święceń kapłańskich stanowi zdradę zasady libertas Ecclesiae (wolności Kościoła) i upodobnienie struktury zarządczej Stolicy Apostolskiej do świeckich korporacji.
Historyczna lista przewodniczących Komisji, wymienionych zresztą tendencyjnie jedynie od 1939 roku, ukazuje nieprzerwaną ciągłość sprawowania tej funkcji przez kardynałów jako gwarantów autorytetu Piotrowego. Jak nauczał Pius XII w encyklice Mystici Corporis: „Tylko ci, którzy otrzymali sakrament święceń, mogą być podniesieni do godności i władzy rządzenia”. Ustanowienie „pani Petrini” – bez względu na jej kompetencje administracyjne – obala sakramentalny charakter władzy w Kościele, redukując ją do czysto biurokratycznego mechanizmu.
Nihilizm prawny sekty posoborowej
Zmiana ta nie jest odosobnionym przypadkiem, lecz logiczna konsekwencją herezji kolegialności głoszonej przez pseudo-sobór Vaticanum II (konstytucja Lumen Gentium). Jak trafnie zauważył św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Heretyk nie jest członkiem Kościoła, więc nie może być jego głową”. „Papież” Leon XIV, podważając niezmienne prawa Boże poprzez narzucanie świeckich standardów zarządzania, jedynie potwierdza swój status uzurpatora pozbawionego władzy kluczy.
Warto zwrócić uwagę na przewrotną semantykę posoborowego establishmentu. Określenie „Papieska Komisja” przy jednoczesnym wykluczeniu kardynałów z jej kierownictwa to contradictio in adiecto (sprzeczność w określeniu). Jak przypomina bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV: „Wyniesienie heretyka na jakikolwiek urząd kościelny jest z mocy prawa nieważne”. Skoro zaś struktury watykańskie od 1958 roku systematycznie wprowadzają innowacje sprzeczne z depozytem wiary, cała ich legislacja pozbawiona jest legitymizacji.
Epilog: milcząca apostazja
Najjaskrawszym symbolem upadku jest nie sam fakt powierzenia urzędu zakonnicy, lecz milczenie „hierarchów” wobec tej jawności. Gdyby którykolwiek z wymienionych w artykule „kardynałów” (Bertello, Vérgez Alzaga) zachował iskrę katolickiej wrażliwości, winien był ekskomunikować „antypapieża” za publicam haeresim (publiczną herezję). Tymczasem posłusznie ustąpili miejsca osobie, której – według niezmiennej doktryny – nie wolno nawet zbliżać się do ołtarza w czasie sprawowania Najświętszej Ofiary.
Jak prorokował Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis, moderniści „nie mają żadnej czci dla ojców, ale wszystkich traktują z największą pogardą”. Dzisiejsza decyzja „Leona XIV” to nie tylko akt administratywnej arbitralności, ale ciąg dalszy systematycznego niszczenia ostatnich pozorów katolickiej tożsamości w okupowanym przez modernizm Rzymie. Jedyną właściwą odpowiedzią wiernych pozostaje całkowite odcięcie się od tej synagogae satanae (synagogi szatana) i trwanie przy niezmiennej Ofierze Mszy Świętej, gdzie Chrystus-Król wciąż prawdziwie panuje przez ręce kapłanów zachowujących czystą wiarę.
Za artykułem:
21 listopada 2025 | 17:25Przewodniczącym Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego nie musi już być kardynał (ekai.pl)
Data artykułu: 21.11.2025
