Portal „Gość Niedzielny” informuje o zwrocie 12 etiopskich artefaktów przez Niemcy po blisko 100 latach przechowywania w prywatnych zbiorach. Przedmioty obejmujące „tarcze, korony i dzieła sztuki” mają rzekomo „wzmocnić etiopskie dziedzictwo kulturowe, działalność naukową oraz sektor turystyczny”. Ministerstwo Turystyki Etiopii twierdzi, że zwrot jest możliwy dzięki współpracy z niemieckim profesorem Ramonem Wyssem oraz jego siostrzenicą Alice Wise, spadkobiercami prywatnej kolekcji zgromadzonej przez niemieckiego posła Fritza Weissa w latach 20. XX wieku.
Naturalistyczne zawężenie misji kultury
Przedstawiona narracja stanowi klasyczny przykład modernistycznej redukcji kultury do wymiaru czysto świeckiego. „Wzmocnienie dziedzictwa” i „wzbogacenie zbiorów muzealnych” przedstawiane są jako wartości autoteliczne, podczas gdy prawdziwy cel kultury – duc in altum (wypłyń na głębię) ku chwale Boga – zostaje całkowicie pominięty. Pius XI w encyklice Quas primas stanowczo przypominał: „Nie przez co innego szczęśliwe państwo – a przez co innego człowiek, państwo bowiem nie jest czym innym, jak zgodnym zrzeszeniem ludzi”. Tymczasem komentowany artykuł promuje bałwochwalczy kult „dziedzictwa” oderwanego od regnum Christi (królestwa Chrystusa).
Milczenie o monofizyckiej herezji
Najcięższym zarzutem wobec materiału jest całkowite przemilczenie religijnego kontekstu Etiopii. Kraj ten od V wieku trwa w schizmie monofizyckiej, odrzucając naukę Soboru Chalcedońskiego (451 r.) o dwóch naturach Chrystusa. Święty Robert Bellarmin w De Romano Pontifice precyzuje: „Heretyk nie jest członkiem, więc nie może być głową Kościoła… jawny heretyk nie może być Papieżem”. Analogicznie, „dziedzictwo kulturowe” wspierające herezję nie może zasługiwać na bezkrytyczną aprobatę. Brak jakiegokolwiek ostrzeżenia przed duchowym niebezpieczeństwem kontaktu z przedmiotami kultu heretyckiego stanowi poważne zaniedbanie.
Relatywizm ekumeniczny w akcji
Wspomniana wystawa 51 „rzadkich fotografii” w Goethe-Institut oraz podkreślanie „120. rocznicy stosunków dyplomatycznych” między Etiopią a Niemcami odsłania głębszy problem. Jak nauczał Pius IX w Syllabusie błędów: „Protestantyzm jest niczym więcej niż inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej” (pkt 18). Przenosząc tę zasadę na grunt etiopski, współczesny relatywizm traktuje monofizytyzm jako „autentyczną duchową tradycję Wschodu”, zamiast zdecydowanie potępić go jako herezję. „Stowarzyszenie Przyjaciół Instytutu Studiów Etiopskich” (SOFIES) jawi się tu jako kolejne narzędzie ekumenicznego rozmywania doktryny.
Kolonializm kulturalny w nowej szacie
Podkreślanie, że zrabowane artefakty „dostarczają unikalnego wglądu w etiopską sztukę i rzemiosło”, stanowi przejaw typowo modernistycznej mitologii postępu. Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane potępiło podobne błędy: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (pkt 58). Tymczasem prawdziwa katolicka kultura zawsze pamięta słowa św. Pawła: „Nie ważność rzeczy, lecz chwała Boża” (1 Kor 10,31). Zwrot przedmiotów bez jednoczesnego głoszenia Ewangelii jest jedynie formą neokolonialnego paternalizmu.
Współczesny Babel „dziedzictwa kulturowego”
Opisywana inicjatywa wpisuje się w globalistyczny projekt budowy „kulturowej wieży Babel”, gdzie wszystkie tradycje – katolickie, heretyckie i pogańskie – mają być zrównane w muzealnych gablotach. Pius XI w Quas primas przestrzegał: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw (…), zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Brak jakiegokolwiek odniesienia do konieczności ewangelizacji Etiopii czy nawrócenia monofizytów dowodzi, że mamy do czynienia z kolejnym przejawem apostazji współczesnych struktur.
Za artykułem:
Etiopskie artefakty zwrócone z Niemiec po 100 latach (gosc.pl)
Data artykułu: 22.11.2025
