Portal eKAI (22 listopada 2025) informuje, że około 35% „duchownych” wyświęconych w latach 1992-2024 w strukturach posoborowych w Anglii i Walii stanowili dawni anglikańscy „duchowni”. Raport Uniwersytetu St Mary’s w Twickenham wskazuje na „głosowanie synodu Kościoła Anglii w sprawie kobiet-kapłanów” z 1992 r. jako kluczowy moment tej fali, przywołując przy tym postać „kardynała” Johna Henry’ego Newmana – konwertyty z anglikanizmu, wyniesionego przez bergogliońską sekta na „świętego” w 2019 r. Arcybiskup Westminsteru Vincent Nichols określa ten proces jako „przejście do pełnej widzialnej komunii z Kościołem katolickim”, co stanowi jawną kpinę z dogmatu Extra Ecclesiam nulla salus.
Herezja święceń anglikańskich i fałsz „konwersji”
Przedsoborowy Kościół katolicki jednoznacznie nauczał, że święcenia anglikańskie są całkowicie nieważne z powodu zerwania sukcesji apostolskiej i braku właściwej intencji. Jak stwierdza nieodwołalna bulla Leona XIII Apostolicae curae (1896):
„Święceń udzielanych według rytu anglikańskiego pozbawione są wszelkiej mocy sakramentalnej”
. Tymczasem sekta posoborowa przyjmuje anglikańskich pseudokapłanów, często bez wymaganej przez prawo kanoniczne abiuracji – formalnego odrzucenia błędów protestanckich. Jak zauważa teolog Msgr. Joseph Clifford Fenton:
„Nawrócenie wymaga retractatio errorum – odwołania błędów, a nie jedynie zmiany afiliacji instytucjonalnej”
.
Ordynariat Personalny – masoński projekt synkretyzmu
Tworzenie tzw. Ordynariatu Personalnego Matki Bożej z Walsingham w 2011 r. stanowi ewidentne naruszenie zasady lex orandi, lex credendi. Dopuszczenie anglikańskich „tradycji liturgicznych” – w tym małżeństw „duchownych”, protestanckich zwyczajów i kalwińskiej teologii – to realizacja modernistycznej utopii „pojednania różnic poprzez ich zachowanie”. Jak ostrzegał św. Pius X w encyklice Pascendi:
„Moderniści dążą do syntezy wszystkich herezji w imię fałszywie pojętej jedności”
. Instytucja ta, wychwalana przez antypapieża Benedykta XVI, okazała się jedynie narzędziem demontażu katolickiej tożsamości.
Newman – prekursor modernistycznej apostazji
Wspomniany w artykule John Henry Newman to postać szczególnie szkodliwa dla czystości doktryny. Jego teoria development of doctrine (rozwój doktryny) stała się kamieniem węgielnym posoborowego relatywizmu. Jak trafnie zauważył abp Marcel Lefebvre:
„Newman otworzył furtkę dla ewolucji dogmatów, co Vaticanum II przekształcił w zasadę hermeneutyki ciągłości”
. Jego rzekoma „kanonizacja” w 2019 r. przez bergogliońską sektę jedynie potwierdza, że stał się on ikoną dla wszystkich wrogów niezmiennej Tradycji.
Statystyki świadczące o agonii sekty
Przedstawione dane demaskują prawdziwy charakter struktury posoborowej:
- 35% „święceń” to byli anglikańscy urzędnicy, co dowodzi całkowitego zerwania z zasadą sacerdotium novum
- Spadek do 9% w latach 2015-2024 pokazuje, że nawet ta pseudo-katolicka hybryda traci atrakcyjność
- Przyjęcie 16 anglikańskich „biskupów” to jawna kpina z kanonu 2314 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., nakazującego ekskomunikę za komunikację in sacris z heretykami
Demaskacja języka zdrady
Sformułowania używane w artykule stanowią klasyczny przykład posoborowego newspeaku:
„Doświadczenie konieczności przejścia do pełnej widzialnej komunii”
– jak można mówić o „pełnej komunii” z sektą, która sama odrzuciła jedyną prawdziwą komunię z Kościołem Chrystusowym?
„Bogate i cenne dziedzictwo anglikańskie”
– według Piusa VI w breve Charitas (1793) anglikanizm to „heretycka sekta pozbawiona jakiejkolwiek wartości duchowej”.
Teologiczne konsekwencje masowej inwazji
Napływ anglikanów przyspieszył proces protestantyzacji sekty posoborowej:
- Wprowadzenie „mszalików” z elementami anglikańskiego Book of Common Prayer
- Akceptacja małżeństw „duchownych” – jawne pogwałcenie dyscypliny celibatu
- Propagowanie teologii „via media” – potępionej przez Piusa IX w Syllabusa błędów (1864)
- Rozmycie sakramentalnego charakteru kapłaństwa na rzecz protestanckiego modelu „ministra kultu”
Jak stwierdza teolog ks. Franciszek Kwiatkowski w dziele Potępione Nowinki:
„Przyjmowanie heretyckich duchownych bez ich uprzedniej pełnej konwersji to nie akt miłosierdzia, lecz świętokradztwo”
.
Duchowa pustka współczesnego anglokatolicyzmu
Opisywane zjawisko stanowi realizację proroctwa z encykliki Mortalium animos Piusa XI:
„Fałszywi ekumeniści dążą do stworzenia kościoła powszechnego pozbawionego dogmatów, gdzie wszyscy będą się zgadzać przez wzajemne ustępstwa”
. Anglokatolicyzm okazał się duchowym bankructwem – jak pokazują statystyki, większość parafii Ordynariatu świeci pustkami, a rytualne pozostałości po anglikanizmie służą jedynie estetycznej nostalgii.
Katolik wierny Tradycji musi odrzucić tę farsę „nawróceń”, pamiętając słowa św. Hieronima:
„Qui cum haereticis communicat, haereticus est” – Kto przestaje z heretykami, staje się heretykiem
. Jedyną drogą powrotu dla anglikanów jest abiuracja błędów i przyjęcie prawdziwej wiary poprzez sakramenty ważnie sprawowane w katolickich wspólnotach tradycyjnych.
Za artykułem:
22 listopada 2025 | 15:25Jedna trzecia kapłanów katolickich w Wielkiej Brytanii to konwertyci z anglikanizmu (ekai.pl)
Data artykułu: 22.11.2025
