Portal Konferencji Episkopatu Polski (22 listopada 2025) opublikował tekst zatytułowany „Apelujemy o szacunek dla św. Jana Pawła II”. Dokument podpisany przez „pasterzy” neo-kościoła w Polsce zawiera szereg teologicznych absurdów i jawnych przejawów bałwochwalczego kultu osoby Karola Wojtyły.
W tekście czytamy m.in.: „Szczególne znaczenie ma jego nauczanie, które w sposób jasny i konsekwentny przybliża duchowe bogactwo i światło Dobrej Nowiny” oraz „Św. Jan Paweł II był wyrazistym głosem ubogich, prześladowanych, dyskryminowanych, skrzywdzonych i zniewolonych”. Autorzy posuwają się do stwierdzenia, że „jego pontyfikat w ogromnej mierze przyczynił się do upadku komunizmu”.
Teologiczna herezja kanonizacji
Należy przypomnieć, że tzw. „kanonizacja” Wojtyły dokonana przez bergoglia w 2014 roku jest nieważna z kilku powodów. Po pierwsze, antypapież Franciszek nie posiada władzy kluczy, będąc heretykiem ipso facto ekskomunikowanym (kan. 188 §4 KPK 1917). Po drugie, samo pojęcie „świętości” w posoborowiu zostało zredukowane do humanitarnego aktywizmu, odrzucając konieczność heroiczności cnót teologalnych (Kongregacja Świętego Oficjum, dekret Lamentabili, 1907).
Jak uczy św. Robert Bellarmin: „Heretyk nie może być papieżem, gdyż nie jest członkiem Kościoła” (De Romano Pontifice). Wojtyła, promując ekumenizm (Asyż 1986), wolność religijną (Dignitatis humanae) i kolegialność, działał jako jawny heretyk, co automatycznie unieważniało jego urząd.
Destrukcja doktryny katolickiej
Wspomniane „nauczanie” Wojtyły to w istocie ciąg herezji sprzecznych z niezmienną doktryną katolicką. W encyklice Redemptor hominis (1979) zrównał religię katolicką z fałszywymi kultami, mówiąc o „bogactwie innych religii”. W Ut unum sint (1995) nawoływał do „wymiany darów” z heretykami, co jest jawnym zaprzeczeniem słów św. Pawła: „Albo i światło z ciemnością? Albo jaka zgoda Chrystusowi z Belialem?” (2 Kor 6,14-15).
Jego udział w upadku komunizmu to mit stworzony przez masońskie media. Prawdziwi katolicy wiedzą, że komunizm upadł dzięki modlitwom wiernych i Bożej Opatrzności, a nie dialogowi z ateistycznymi reżimami. Pius XI w Divini Redemptoris (1937) wyraźnie zakazywał wszelkiej współpracy z komunistami, nazywając ich „plagą” i „szatańską zarazą”.
Bałwochwalczy kult osoby
Apel KEP jest klasycznym przykładem cultus personality, gdzie miejsce prawdziwego kultu Boga zajmuje uwielbienie człowieka. Tekst pełen jest emocjonalnych epitetów („jeden z największych Polaków”, „świat tak wiele zawdzięcza”), całkowicie pomijających kryteria świętości określone przez św. Alfonsa Liguoriego: heroiczność wiary, nadziei i miłości.
Warto przypomnieć, że Sobór Trydencki (sesja 25) wyraźnie zakazuje kultu osób niekanonizowanych zgodnie z prawem kanonicznym. Tymczasem „biskupi” neo-kościoła zachęcają do czci wobec apostaty, który w wywiadzie-rzece Przekroczyć próg nadziei (1994) zaprzeczył istnieniu piekła jako miejsca wiecznej kary.
Milczenie o apostazji
Najbardziej szokujące w tekście KEP jest całkowite pominięcie licznych aktów apostazji Wojtyły. Nie wspomniano o jego:
1. Modlitwach z szamanami w Togo (1985)
2. Całowaniu koranu w Damaszku (2001)
3. Ustanowieniu międzyreligijnych „Dni Modlitw o Pokój” w Asyżu
4. Promocji teologii wyzwolenia poprzez beatyfikację komunisty Romero
5. Destrukcji liturgii poprzez zezwolenie na „Mszę” posoborową
Jak słusznie zauważył Pius X w Pascendi dominici gregis (1907): „Moderniści, aby łatwiej wprowadzić ludzi w błąd, celowo pomijają wszystko, co mogłoby zdradzić ich heretyckie intencje”.
Fałszywa eklezjologia
Tekst utrwala modernistyczną wizję Kościoła jako demokratycznej wspólnoty, gdzie „autorytet” wynika z popularności, a nie z wierności depozytowi wiary. Cytowanie Ewangelii („Tylko w swojej ojczyźnie… prorok tak lekceważony”) w kontekście Wojtyły jest świętokradztwem, gdyż Chrystus mówił o prawdziwych prorokach, nie zaś o heretykach.
Prawdziwi święci, jak Pius X czy Tomasz More, byli prześladowani właśnie przez takich „postępowych” hierarchy, którzy dziś wynoszą na ołtarze rewolucjonistów.
Podsumowanie
Apel KEP to nie tylko próba rehabilitacji modernistycznego antypapieża, ale część szerszej strategii zastąpienia katolickiej pobożności kultem człowieka. W miejsce Królestwa Chrystusowego proponuje się utopijną „cywilizację miłości” opartą na relatywizmie i negacji grzechu pierworodnego.
Jak nauczał Pius XI w Quas Primas (1925): „Pokój Chrystusowy może zapanować tylko w Królestwie Chrystusowym”. Kult Wojtyły jest zaś przejawem bałwochwalczego uwielbienia dla antychrystusowej rewolucji posoborowej. Jedyną odpowiedzią wiernych musi być nieustanna modlitwa o przywrócenie prawowitego papieża i odrzucenie wszelkich form apostazji.
Za artykułem:
Apelujemy o szacunek dla św. Jana Pawła II (episkopat.pl)
Data artykułu: 22.11.2025
