Portal Vaticannews.va (20 maja 2025) relacjonuje spotkanie „papieża” Leona XIV z patriarchą Bartłomiejem, podczas którego wyrażono wspólne pragnienie upamiętnienia 1700-lecia Soboru Nicejskiego. Spotkanie podkreślono jako „serdeczne” i skupione wokół rzekomego pogłębiania dialogu teologicznego, współpracy ekumenicznej oraz zaangażowania w kwestie społeczne takie jak pokój na świecie, ochrona środowiska czy wsparcie dla cierpiących. Akcentuje się również symboliczne wymiany darów oraz kontynuację kursu wyznaczonego przez poprzednika – Franciszka.

Ten styl relacjonowania, typowy dla posoborowych mediów, wprost promuje wartości sprzeczne z integralną wiarą katolicką: stawia autorytet ludzi nad Boską niezmienność Objawienia i prowadzi do dalszej kompromitacji doktrynalnej.

Ekumenizm jako herezja praktyczna

Podstawowa oś narracji artykułu to gloryfikacja dialogu ekumenicznego. Cytat: „znaczenie dalszego promowania i pogłębiania dialogu teologicznego między Kościołem prawosławnym a Kościołem katolickim, a także ich współpracy w kwestiach o znaczeniu społecznym”, ukazuje sedno dzisiejszego odchodzenia od sensus stricte wiary katolickiej.

Przed 1958 rokiem Magisterium niezmiennie nauczało: „Nie można promować żadnego takiego działania, które prowadziłoby do fałszywej jedności kosztem prawdy” (Pius XI, Mortalium animos). Współpraca na płaszczyźnie religijnej zakładając fałszywą równość obydwu wspólnot jest herezją praktyczną – neguje zasadę extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), potwierdzoną dogmatycznie na Soborze Florenckim i przez niezliczone dokumenty papieskie aż do pontyfikatu Piusa XII.

Dalej artykuł sugeruje wzajemność braterstwa chrześcijańskiego ponad podziałami dogmatycznymi:

„możemy nadal iść tą samą drogą naszych Kościołów – dla całego chrześcijaństwa…”

. Jest to jaskrawe przeczenie nauce Chrystusa o jednym, świętym, katolickim i apostolskim Kościele jako jedynej arce zbawienia; wszelkie próby budowania „wspólnoty chrześcijan” poza widzialnymi granicami Kościoła są zdradą wiary przekazanej Apostołom.

Kult modernistycznych celów społecznych

Znacząca część artykułu skupia się na tematach świeckich: pokój na świecie, wspieranie cierpiących bliźnich oraz ochrona środowiska naturalnego. W ten sposób celem instytucji posoborowej staje się realizacja humanistycznych ideałów zamiast prowadzenia dusz do Chrystusa Króla wszystkich narodów (Christus Rex universarum gentium). To dokładnie to samo odwrócenie porządku rzeczy przed którym ostrzegał Pius X w Pascendi Dominici Gregis: zamiana nadprzyrodzonego celu na program filantropijny lub ekologiczny jest istotą modernizmu.

Warto tu przypomnieć stanowisko Leona XIII: „Nie może być pokoju bez powrotu dusz pod panowanie Jezusa Chrystusa”. Pokój głoszony przez antykościelnych hierarchów jest tylko pozorem pokoju ziemskiego oderwanego od ładu Bożego.

Zdrada doktryny nicejskiej pod przykrywką rocznicy

Wyrażane pragnienie świętowania 1700-lecia Soboru Nicejskiego we wspólnocie z heretykami stoi w jawnej sprzeczności z sensem tego soboru! Przecież obradujący w Nicei Ojcowie – kierowani Duchem Świętym – jasno określili granice ortodoksji („Credo nicejskie”), a następnie papież Sylwester I potwierdził uchwały soborowe przeciwko wszelkim błędom ariańskim oraz innym herezjom grożącym rozbiciem jedności wiary. Dzisiaj natomiast „papież” Leon XIV zamierza świętować ten akt wraz ze schizmatykami trwającymi uparcie poza owczarnią Chrystusową! Gdzie tu znajdziemy echo słów św. Atanazego czy Cyryla Jerozolimskiego? Żaden z nich nie uznawałby gestów braterstwa wobec tych, którzy zaprzeczają jednej wierze!

Warto przytoczyć kanony soboru efeskiego (431), które mówiły expressis verbis o niemożliwości jakiejkolwiek komunii duchowej między katolikami a tymi którzy trwają uporczywie przy błędzie – nulla communicatio cum haereticis aut schismaticis habenda est (żadna komunia z heretykami ani schizmatykami nie jest dopuszczalna). Dzisiejsze gesty są więc de facto zdradzeniem ducha pierwszych wieków.

Prawa człowieka zamiast panowania Boga?

Znamienne jest przesunięcie akcentu ku kwestiom „społecznego pokoju”, „praw osób cierpiących”, troski o świat stworzony. Nie ma tu miejsca dla właściwego porządku dekalogu ani społecznego panowania naszego Pana Jezusa Chrystusa (regnum Christi socialiter constitutum). W miejsce tego pojawia się kult tak zwanych praw człowieka oderwany od Prawa Bożego – co już dawno potępiła encyklika Quas Primas Piusa XI oraz Syllabus Errorum Piusa IX.

Kościół zawsze nauczał jasno wedle słów św. Augustyna czy Leona Wielkiego:
Sine veritate non est caritas nec pax vera; sine Christo non est salus civitatis.
(bez prawdy nie ma miłości ani prawdziwego pokoju; bez Chrystusa nie ma zbawienia narodów).

Obecny globalny kult ekologii czy laickich cnót dobroczynności wypiera więc fundamentalne zadanie apostolskie każdego papieża i biskupa – walkę o zachowanie czystości depozytu wiary oraz podporządkowanie świata królewskiej władzy Zbawiciela.

Kulty jednostek posoborowych zamiast Tradycji katolickiej

Artykuł wielokrotnie eksponuje emocjonalne odniesienia do postaci Franciszka jako rzekomego wzorca „dobrego przyjaciela ludzkości”:

.„drogiego, pełnego szacunku przyjaciela Papieża Franciszka… współpracował dla dobra Kościoła i ludzkości… modlitwa za nas wszystkich…”

Tu mamy do czynienia ze świadomym przemilczaniem faktu destrukcji Tradycji dokonanej przez pseudopapieży soborowych poczynając od Jana XXIII poprzez Pawła VI aż po obecnych uzurpatorów. Kanonizacja osób winnych zgorszenia masowego odpadu od wiary nigdy nie była praktyką Kościoła! Wręcz przeciwnie – już św. Paweł nakazywał anathemę wobec tych którzy głosiliby inny ewangelję niż tę którą otrzymaliśmy (Anathema sit!, Gal 1,8).

Gest Bartłomieja składania róż na grobie Franciszka ma charakter quasi-liturgiczny kultu osoby stanowiącej personifikację odstępstwa od integralnej doktryny!

Sztuka wymiany prezentów jako nowa liturgia?

Opis symbolicznych wymian ikon czy obrazków pomija zupełnie aspekt sakralności powiązanego z nimi kultu:

Bartłomiej ofiarował Papieżowi Leonowi ikonę Matki Bożej Hodegetrii… Leon XIV odwzajemnił się artystycznym przedstawieniem Chrztu Pańskiego…

Taka liturgia darowana sobie nawzajem przez liderów dwóch organizmów stojących naprzeciw siebie dogmatycznie (!) stanowi parodię aktów pobożności znanych Ojcom Kościoła.
Ani ikona wykonana ręką protestanta lub schizmatyka ani dzieło sztuki stworzone ad usum laicos modernistas nigdy nie były narzędziem jednoczącym Mistyczne Ciało Chrystusa – wręcz przeciwnie: kanony starochrześcijańskie zabraniały modlitwy lub udziału we wspólnych aktach religijnych poza widzialnymi granicami Kościoła Rzymskiego.

Pseudopapieski aktywizmem maskowane odstępstwo

Podsumowując analizowaną relację należy jednoznacznie stwierdzić:

• Pseudo-Kościół posoborowy utrwala błąd ekumenizmu traktując go jako swój priorytet.
• Działania te są radykalnym zerwaniem ciągłości ze wszystkimi papieżami przedsoborowymi.
• Solemnizacja rocznicy Nicejskiej wraz z patriarchatem konstantynopolitańskim urzeczywistnia zasadnicze herezje potępione przez magisterium wieków średnich oraz nowożytnych.
• Zamiana apostolskiej misji głoszenia Ewangelii na program ekologiczno-pokojowy stanowi profanację Urzędu Nauczycielskiego.
• Kult indywidualny ludzi — dziś Franciszka jutro Leona — zastępuje cześć oddawaną Bogu Trójjedy­nemu poprzez nienaruszalną Tradycję.
• Zagadnienia społeczne wyjęte spod zwierzchnictwa prawa Bożego mogą tylko utrwalać chaos moralny zamiast budować cywilizację chrześcijańską (civilitas christiana vera).