Portal Tygodnik Powszechny informuje o zaostrzonej krytyce ze strony „papieża” Leona XIV wobec polityki imigracyjnej administracji Trumpa. Wypowiedź uzurpatora z Castel Gandolfo (19 listopada 2025) zawierała typowo modernistyczne postulaty: apel o „humanitarne traktowanie imigrantów” przy jednoczesnym pustosłownym uznaniu „prawa państw do kontroli granic”. Tekst Massimo Faggioliego – znanego modernisty i apologety Soboru Watykańskiego II – gloryfikuje tę wypowiedź jako przejaw „zaangażowania społecznego”, całkowicie pomijając nadprzyrodzony wymiar misji Kościoła.
Rewolucja w sutannie: od Królestwa Chrystusa do globalistycznego humanitaryzmu
„Leon XIV poparł stanowisko amerykańskich biskupów potępiające masowe deportacje” – czytamy w artykule. W świetle niezmiennej doktrymy katolickiej stanowisko to stanowi jawne odstępstwo od nauki społecznej Kościoła. Pius XII w encyklice Summi Pontificatus nauczał: „Na straży nienaruszalnych granic ojczyzn stoją nie tylko prawa narodów, ale także przykazania Boże” (pkt 68). Tymczasem neo-kościół – idąc za duchem czasów – przedkłada „prawa migrantów” nad dobro wspólne narodów, co stanowi bezpośrednie zaprzeczenie zasady bonum commune.
Faggioli z lubością opisuje „policyjne metody” administracji amerykańskiej, posługując się lewicową retoryką: „Działania rządu federalnego przybrały cechy typowe dla państwa policyjnego”. W całym wywodzie brak jednak najmniejszej wzmianki o obowiązku państwa katolickiego do ochrony swoich obywateli przed niekontrolowaną imigracją – czego domagał się jeszcze Pius XII w przemówieniu do Kongresu Katolickich Prawników Włoskich (6 grudnia 1953).
Biskupi w roli aktywistów: od apostolstwa do politycznego aktywizmu
Artykuł eksponuje wewnętrzne podziały wśród amerykańskich „biskupów”: „Nie było jasne, czy tak się stanie, ze względu na wewnętrzne podziały w konferencji episkopatu USA”. To symptomatyczne – hierarchowie neo-kościoła rozważają nie „jak nawracać dusze”, lecz „jak angażować się w protesty”. Faggioli z aprobatą relacjonuje możliwość „aresztowania podczas akcji protestacyjnych”, co stanowi karykaturalne odwrócenie ról. Prawdziwy biskup katolicki – jak św. Atanazy czy św. Jan Chryzostom – ryzykuje więzienie za wiarę, nie za polityczne manifestacje.
Wybór „abp. Paula Coakleya” na przewodniczącego konferencji episkopatu autor komentuje przez pryzmat jego „prawicowych powiązań” z Napa Institute. To klasyczny chwyt modernistycznej dialektyki – dyskredytowanie każdego, kto odważa się kwestionować lewicowy konsensus, nawet jeśli sam „abp Coakley” pozostaje w pełni lojalny wobec posoborowej rewolucji.
Teologiczny wandalizm: gdzie jest Królestwo Chrystusowe?
Najgroźniejszym aspektem całej narracji jest całkowite wypieranie nadprzyrodzonej perspektywy. W tekście nie znajdziemy ani jednego odniesienia do:
1. Obowiązku państw do uznania publicznego panowania Chrystusa Króla (Quas Primas, Pius XI)
2. Katolickiej nauki o państwie jako strażnika porządku moralnego (Immortale Dei, Leon XIII)
3. Zagrożeń duchowych płynących z masowej imigracji z krajów niekatolickich
Pius XI w Quas Primas stanowczo nauczał: „Królestwo naszego Zbawiciela obejmuje wszystkich ludzi” (pkt 18), dodając jednak: „Niechaj więc obowiązkiem i staraniem Waszym będzie… aby lud… wezwano, by tak życie urządził i ułożył, iżby ono odpowiadało życiu tych, którzy wiernie i gorliwie słuchają rozkazów Boskiego Króla” (pkt 32). Tymczasem neo-kościół – w służbie ONZ-owskich agend – redukuje Ewangelię do świeckiego aktywizmu.
Polityczny mesjanizm vs. porządek łaski
Faggioli z rozbrajającą szczerością ujawnia prawdziwy cel całej operacji: „Biskupom udało się, po raz pierwszy od lat, wypracować wspólne stanowisko w ważnej społecznie sprawie”. Oto istota posoborowego zwiedzenia – „ważną społeczną sprawą” nie jest już głoszenie dogmatu o Niepokalanym Poczęciu czy odprawianie Mszy św., lecz wspieranie globalistycznych projektów migracyjnych.
W całym tekście pobrzmiewa echo błędów potępionych w Syllabusie Piusa IX, zwłaszcza tezy 55: „Kościół powinien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła”. Tymczasem Leon XIII w Immortale Dei wykładał: „Państwo, oderwane od Kościoła, koniecznie musi się rządzić zasadami obcymi religii i obyczajom” (pkt 37).
Duchowa pustka neo-ewangelizacji
Najwymowniejsze jest jednak to, czego w artykule nie ma. Ani słowa o:
– Obowiązku ewangelizacji migrantów
– Zagrożeniu islamizacją Europy
– Moralnych konsekwencjach mieszania kultur o sprzecznych systemach etycznych
– Historycznej roli państw katolickich jako strażników cywilizacji chrześcijańskiej
„Papież” Leon XIV – wierny duchowi soborowego „otwarcia na świat” – przemilcza fundamentalną prawdę: „Nie masz w żadnym innym zbawienia” (Dz 4,12). Jego „pastoralna troskliwość” to w rzeczywistości zdrada misji ewangelizacyjnej, zastąpionej jałowym socjalnym aktywizmem.
Sedewakantystyczne przypomnienie
W obliczu tej apostazji, katolicy wierni Tradycji przypominają niezmienne zasady:
1. Jedynym Królem narodów jest Chrystus Pan – Jego prawa są nadrzędne wobec jakichkolwiek „praw człowieka” (Quas Primas, Pius XI)
2. Państwo katolickie ma moralny obowiązek chronić swoją tożsamość przed obcymi wpływami (Immortale Dei, Leon XIII)
3. Prawdziwa miłość bliźniego wymaga przede wszystkim troski o jego zbawienie, nie o „integrację społeczną”
Jak pisał św. Pius X w Liście Apostolskim Notre Charge Apostolique: „Miłosierdzie wobec ubogich polega przede wszystkim na doprowadzeniu ich do Boga”. Gdy neo-kościół zapomina o tym pierwszym i najważniejszym obowiązku, staje się – jak ostrzegał Pius XI – „jałowym drzewem, które nie wydaje owocu” (Divini Redemptoris, pkt 47).
Za artykułem:
Papież Leon XIV krytykuje antyimigracyjną politykę Trumpa (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 24.11.2025
