Portal Opoka informuje o umorzeniu śledztwa wobec „ks.” Dominika Chmielewskiego, byłego moderatora ruchu „Wojownicy Marji”, przez Prokuraturę Rejonową w Słupcy. Zarzuty dotyczyły domniemanego naruszenia art. 199 Kodeksu karnego (wykorzystanie seksualne przez nadużycie stosunku zależności). „Gazeta Wyborcza” w sierpniu 2025 r. opublikowała relację kobiety twierdzącej, że duchowny wykorzystał jej trudną sytuację życiową do nawiązania niewłaściwej relacji.
Doktrynalna próżnia zamiast oceny moralnej
Oświadczenie „Inspektorii Pilskiej Towarzystwa Salezjańskiego” ogranicza się do stwierdzenia „złamania celibatu” i „naruszenia norm moralnych”, co stanowi wymowne milczenie wobec ciężaru grzechu. W strukturze pretendującej do miana katolickiej zabrakło fundamentalnego osądu teologicznego: każdy grzech nieczysty duchownego to świętokradztwo, gdyż przyjmuje on Ciało Pańskie w stanie ciężkiego zaciągnięcia winy.
Św. Alfons Liguori w Theologia Moralis podkreślał: „Kapłan dopuszczający się nieczystości profanuje samego Boga, którego nosi w sobie jak kustosz” (III, 398). Tymczasem przełożeni ograniczają się do języka prawa karnego i „zasad życia zakonnego”, całkowicie pomijając wymiar nadprzyrodzony.
„Wojownicy Marji” – duchowa wydmuszka
Ruch rzekomo formujący mężczyzn do „wiernego świadectwa” okazał się pustą strukturą pozbawioną fundamentu doktrynalnego. Już sama nazwa i spektakularne „pasowania” wskazują na powierzchowną pobożność zastępującą autentyczną ascezę. Prawdziwe nabożeństwo do Marji, jak nauczał św. Ludwik Maria Grignion de Montfort, wymaga „całkowitego oddania się w niewolę dla doskonalszego naśladowania Chrystusa” (Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Marji Panny), nie zaś tworzenia męskich klubów opartych na emocjonalnych uniesieniach.
Formacja odbywa się m.in. poprzez cykliczne spotkania, zakończona jest uroczystym pasowaniem.
Ten opis bliższy jest inicjacjom para-masońskim niż katolickiej formacji duchowej. Pius XI w Quas primas przypominał, że prawdziwe odrodzenie moralne możliwe jest jedynie przez „uznanie panowania Chrystusa Króla nad wszystkimi narodami”, nie zaś przez psychologizujące techniki rozwoju osobistego.
Upadek dyscypliny kościelnej
Fakt, iż „Sąd Biskupi w Toruniu” prowadził jedynie „postępowanie wstępne”, a winowajca „przyjął pokutę” bez publicznej ekspiacji, demaskuje całkowity rozkład władzy dyscyplinarnej. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. w kanonie 2359 §2 stanowił jednoznacznie: „Kleryk dopuszczający się przestępstwa przeciwko szóstemu przykazaniu z osobą płci żeńskiej ma być zawieszony, a w przypadku recydywy – degradowany”.
W obliczu tak jawnego zgorszenia, autentyczny Kościół postępowałby według zasady św. Pawła: „Usuńcie złego spośród was” (1 Kor 5,13). Struktury posoborowe ograniczają się natomiast do zarządzania kryzysowego w mediach społecznościowych.
Medialne gry zamiast troski o dusze
Relacja portalu Opoka koncentruje się na aspektach prawno-proceduralnych, całkowicie pomijając duchowe konsekwencje zgorszenia. Gdzie napomnienie dla wiernych, by strzegli się fałszywych pasterzy? Gdzie wezwanie do modlitwy wynagradzającej za świętokradztwo?
Pius X w Lamentabili sane exitu potępił modernistyczną mentalność, która „traktuje dogmaty jedynie jako praktyczne wskazówki działania” (propozycja 26). „Ksiądz” Chmielewski i jemu podobni to logiczny owoc tej herezji, która od dziesięcioleci toczy struktury okupujące Watykan.
Jedyna droga naprawy
Cała sprawa obnaża duchową pustkę posoborowej pseudoformacji. Ratunkiem dla dusz pozostaje powrót do niezmiennej doktryny katolickiej, autentycznej Mszy Świętej i życia sakramentalnego poza strukturami neo-kościoła. Jak pisał św. Hieronim: „Kościół może trwać bez złota, ale nie przetrwa bez dogmatów” (List 52 do Nepocjana).
Za artykułem:
Brak znamion przestępstwa. Sprawa ks. Chmielewskiego umorzona (opoka.org.pl)
Data artykułu: 24.11.2025
