Portal Catholic News Agency relacjonuje historię ks. Nilsa de Jesúsa Hernándeza, nazywanego „kapłanem-wandalami” za udział w protestach przeciwko reżimowi Daniela Ortegi w Nikaragui. Artykuł przedstawia go jako bojownika o wolność, pomijając jednak kluczowe kwestie doktrynalne i duchowe sprzeczne z integralną wiarą katolicką.
Zaangażowanie polityczne czy zdrada powołania kapłańskiego?
Ks. Hernández chlubi się przydomkiem „wandala”, nadanym mu przez reżim za organizowanie protestów w 2018 roku. Tymczasem Codex Iuris Canonici (1917) w kanonie 138 wyraźnie zabrania duchownym angażowania się w działania polityczne: „Clerici omnes ab officiis et administrationibus sæcularibus arceantur” („Wszyscy duchowni niech będą strzeżeni od urzędów i zarządów świeckich”). Pius X w encyklice Vehementer nos (1906) podkreślał: „Kościół jest nie tylko społeczeństwem doskonałym, ale i nierównie wyższym od społeczeństwa świeckiego”. Zaangażowanie w świeckie protesty – nawet przeciwko tyranii – stanowi redukcję kapłaństwa do roli aktywisty społecznego, co potępiał św. Pius X jako przejaw modernistycznej infestacji.
„Organizowałem tu marsze przeciwko ustawom bardzo agresywnym wobec imigrantów za administracji prezydenta Donalda Trumpa” – przyznaje Hernández.
Jawne mieszanie się w politykę imigracyjną obcego państwa to kwintesencja teologii wyzwolenia w nowym wydaniu, potępionej przez Święte Oficjum w 1984 roku. Brak tu odniesienia do nadprzyrodzonego celu Kościoła – zbawienia dusz – co stanowi centralny punkt apostazji posoborowej.
Fałszywa eklezjologia w służbie rewolucji
Gdy ks. Hernández deklaruje: „Gdzie jest Nikaraguańczyk, tam jest wiara katolicka”, ignoruje dogmat extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) sformułowany przez Sobór Florencki (1442). Jego słowa przypominają raczej protestancką „religijność ludową” niż katolicką doktrynę. Co więcej, jego zachwyt nad „proroczym głosem” bp. Silvia Báeza budzi wątpliwości – hierarcha ten otrzymał nagrodę Pacem in Terris, przyznawaną wcześniej m.in. protestanckiemu pastorowi Martinowi Lutherowi Kingowi, co stanowi jawny synkretyzm religijny potępiony w Syllabusie błędów Piusa IX (1864): „Protestantyzm jest tylko inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej” (błąd nr 18).
Kult antypapieża jako symptom apostazji
Artykuł bezkrytycznie powiela narrację o „spotkaniach Ojca Świętego Leona XIV z prześladowanymi biskupami”. Tymczasem w świetle doktryny katolickiej „papież” Leon XIV jest anty-papieżem, kontynuatorem rewolucji Vaticanum II. Jak uczy bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV: „Gdyby kiedykolwiek okazało się, że biskup (…) popadł w herezję, jego promocja jest nieważna i bezskuteczna”. Błądzący hierarchowie nie mogą być autentycznymi pasterzami, a ich „prześladowania” wynikają z odrzucenia przez nich samych niezmiennej doktryny.
„To jest bardzo potężny przekaz, który Ojciec Święty kieruje do narodu nikaraguańskiego” – entuzjazmuje się Hernández.
To „uznanie” ze strony modernistycznej sekty jedynie potwierdza, że ks. Hernández działa w paradygmacie kościoła posoborowego, który Pius XII określił jako „przeklętą zmorę modernistów” (encyklika Humani generis). Prawdziwy Kościół Katolicki trwa w wiernych zachowujących integralną doktrynę, nie zaś w strukturach okupujących Watykan.
Duchowa bankructwo „oporu” bez fundamentów nadprzyrodzonych
Cała narracja artykułu koncentruje się na ziemskiej walce politycznej, całkowicie pomijając:
- Potrzebę wynagradzającej modlitwy za prześladowców (Mt 5,44)
- Nadprzyrodzony charakter cierpienia złączonego z Ofiarą Kalwarii (Kol 1,24)
- Obowiązek zachowania stanu łaski uciśnionych
- Niebezpieczeństwo utraty duszy przez prześladowców
Jak przypominał Pius XI w Quas Primas: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym” to jedyna droga do trwałego ładu. „Walka” pozbawiona odniesienia do Królewskiej Godności Chrystusa staje się jedynie kolejną rewolucyjną utopią.
Brak tu także wezwania do nawrócenia dyktatorów – zamiast modlitwy o ich nawrócenie, ks. Hernández zapowiada ich śmierć: „Oni są starzy i nie będą trwać wiecznie”. To przejaw czysto naturalistycznego myślenia, sprzecznego z chrześcijańską miłosierdziem. Jak nauczał Chrystus: „Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą” (Mt 10,28).
Nikaraguańska droga krzyżowa bez Eucharystycznego Chleba
Najjaskrawszym pominięciem jest całkowite milczenie o:
- Roli ważnej Mszy Świętej i sakramentów w utrzymaniu wiary prześladowanych
- Konieczności posiadania ważnie wyświęconych kapłanów
- Niebezpieczeństwie przyjmowania nieważnych „sakramentów” w strukturach posoborowych
Tymczasem według danych cytowanych w „Lamentabili sane” (1907): „Prawda została przekazana przez Apostołów i musi być zachowana niezmiennie” (błąd nr 21). Gdy brak autentycznych pasterzy strzegących depozytu wiary, nawet „opór” staje się kolejną formą apostazji.
Historia ks. Hernándeza to smutna ilustracja słów św. Pawła: „Jeśli sól zwietrzeje, czymże ją posolicie?” (Mt 5,13). Kapłan, który zamienia ołtarz na barykadę, a kazalnicę na trybunę polityczną, staje się jedynie kolejnym narzędziem w rękach wrogów Kościoła.
Za artykułem:
Activist Nicaraguan priest: The Ortega dictatorship ‘can’t take away our faith’ (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 25.11.2025
