Portal Gość Niedzielny informuje o nominacji kard. Grzegorza Rysia na arcybiskupa Krakowa przez antypapieża Leona XIV. Tekst gloryfikuje działalność modernistycznego hierarchy, przemilczając jej sprzeczność z niezmienną doktryną katolicką. „Kard. Grzegorz Ryś, dotychczasowy arcybiskup metropolita łódzki, został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Decyzję Ojca Świętego Leona XIV ogłosiła dziś w południe Nuncjatura Apostolska w Polsce” – czytamy, przyjmując bezrefleksyjnie legitymizację uzurpatora.
Ekumeniczna zdrada katolickiego depozytu
Nominat jawi się jako ikona posoborowego synkretyzmu. Jego przewodnictwo w „Radzie ds. Dialogu Religijnego i Komitetu ds. Dialogu z Judaizmem” oraz uczestnictwo w bluźnierczych spotkaniach typu „Echo Asyżu” (2011) stanowią jawne pogwałcenie kanonu 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku: „Katolikom nie wolno czynnie uczestniczyć w obrzędach niekatolickich”.
Synodalna rewolucja w służbie antykościoła
Udział kard. Rysia w zgromadzeniu Synodu o Synodalności (2023) odsłania jego współpracę z projektem demontażu hierarchicznej struktury Kościoła. Jak ostrzegał Pius X w encyklice Pascendi, moderniści dążą do „demokratyzacji Kościoła, zacierając wszelkie różnice między hierarchią a ludem”.
Profanacja świętych godności
Artykuł chełpi się powołaniem przez Rysia „72 nadzwyczajnych Szafarzy Komunii Świętej, wśród których po raz pierwszy znalazło się 9 kobiet”. To bezpośrednie naruszenie dyscypliny kanonicznej (kan. 845 §1) i teologii kapłaństwa, gdzie „godność kapłańska wymaga, aby szafarzem był tylko mężczyzna” (Pius XII, Mediator Dei).
Destrukcja katolickiej tożsamości
Chwalony „udział w Ekumenicznej Drodze Światła i Drodze Krzyżowej” czy organizacja „Orszaku Trzech Króli” z heretykami stanowią zdradę Dekretu Świętego Oficjum z 1948 roku, zakazującego wspólnych modlitw jako „niebezpiecznych dla czystości wiary”.
Teologia krwi i kości
Szczególnie obrzydliwym przejawem modernizmu są wypowiedzi Rysia o „Bogu z krwi i kości”. To redukcja transcendencji do immanentyzmu potępionego w Syllabusie błędów Piusa IX (pkt 1-3).
„Świętości” posoborowego chowu
Tekst wspomina zaangażowanie hierarchy w proces „beatynikacyjny” Jana Pawła II – postaci otwarcie propagującej herezje religijnej wolności (Dignitatis humanae) i kolegialności (Lumen gentium).
Kontynuacja apostazji
Działalność kard. Rysia wpisuje się w systematyczną destrukcję dokonaną przez antykościół posoborowy:
- Zastąpienie ewangelizacji „dialogiem” sprzecznym z nakazem Chrystusa: „Idąc na cały świat, głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16,15)
- Demontaż kapłaństwa przez laicyzację liturgii i funkcji kościelnych
- Relatywizacja prawdy poprzez ekumeniczne kompromisy
Wierni wobec antykatolickiej struktury
Jak przypomina papież Pius XI w Quas Primas, „państwo, które nie uznaje panowania Chrystusa, staje się ofiarą tyranii i chaosu”. Wierni nie mogą uczestniczyć w „posłudze” modernistycznych uzurpatorów, lecz trwać w dolce et decorum wierności niezmiennemu Magisterium.
Za artykułem:
Kard. Grzegorz Ryś nowym arcybiskupem Krakowa (gosc.pl)
Data artykułu: 26.11.2025
