Portal eKAI (26 listopada 2025) relacjonuje wyniki badania Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę dotyczącego wdrażania Standardów Ochrony Małoletnich w polskich instytucjach. Według raportu, mimo formalnego przyjęcia procedur przez 97% placówek, 71% nie podjęło żadnych interwencji w przypadkach przemocy wobec dzieci. Eksperci FDDS wskazują na potrzebę „przejścia od opisu zasad do ich regularnego stosowania”.
Antropologiczne bankructwo laickiego protekcjonizmu
Prezentowane dane obnażają fundamentalną sprzeczność współczesnych systemów ochrony dzieci: redukcję człowieka do istoty czysto biologicznej, pozbawionej transcendentnego wymiaru. Gdy Urszula Kubicka-Kraszyńska z FDDS mówi o potrzebie, by „standardy żyły w codziennej praktyce”, przemilcza kluczową kwestię: quid est veritas? (co jest prawdą) w kwestii natury ludzkiej i źródła przemocy.
Raport koncentruje się wyłącznie na mechanizmach proceduralnych, całkowicie ignorując katolicką naukę o grzechu pierworodnym jako korzeniu wszelkiej przemocy. Jak stwierdzał Pius XI w encyklice Divini Redemptoris:
„Żadna bowiem ludzka działalność, nawet w dziedzinie doczesnej, nie może być pozbawiona związku z Bogiem”
. Tymczasem FDDS proponuje ateistyczną antropologię, gdzie przemoc jest jedynie „problemem społecznym” do zarządzania przez biurokratyczne algorytmy.
Kult państwa jako fałszywego zbawiciela
Badanie ujawnia typową dla modernistów wiarę w omnipotencję legislacji. Choć 79% respondentów „uznało standardy za potrzebne”, rzeczywistość pokazuje bankructwo tej utopii: trzy czwarte instytucji nie reaguje na przemoc mimo posiadania procedur. To potwierdza słowa Leona XIII z Rerum novarum:
„Żadne ustawy ludzkie nie zdołają zastąpić rad religii i Ewangelii”
.
Fundacja postuluje „budowanie kultury reagowania na przemoc”, lecz ta kultura jest jałowa, gdy odcina się od źródła cywilizacji – Regnum Christi (Królestwa Chrystusowego). Jak można mówić o ochronie dzieci, gdy równocześnie promuje się edukację seksualną naruszającą ich niewinność? Gdy państwo finansuje aborcję i in vitro? To klasyczny przykład schizofrenii moralnej posoborowego świata.
Milczenie o rodzinie jako podstawowej komórce ochronnej
Szokujące jest całkowite pominięcie w raporcie roli rodziny opartej na sakramencie małżeństwa. Tymczasem już Pius XII w przemówieniu z 20 września 1949 roku wskazywał:
„Pierwszym i najważniejszym miejscem ochrony dziecka jest nierozerwalny związek rodziców, otwarty na życie i wychowanie w wierze”
.
FDDS koncentruje się na instytucjach państwowych – szkołach, szpitalach, placówkach opiekuńczych – co odzwierciedla socjalistyczną wizję państwa jako zastępczego rodzica. Tymczasem statystyki niezbicie pokazują: najwięcej przypadków przemocy występuje w rodzinach rozbitych, wśród dzieci pozamałżeńskich i w środowiskach odrzucających moralność katolicką. Lecz o tym raport milczy, by nie narazić się ideologom „postępu”.
Proceduralny formalizm versus chrześcijańska caritas
Najbardziej wymowny jest fragment o „trudnościach w przygotowaniu dokumentów w wersji dostosowanej do dzieci”. To kwintesencja współczesnego kultu biurokracji oderwanej od rzeczywistości. Gdy dr Szymon Wójcik mówi o „dokumentach funkcjonujących jedynie na papierze”, nie dostrzega, że problem leży w samym założeniu: żaden regulamin nie zastąpi cnoty miłosierdzia wypływającej z łaski uświęcającej.
Kościół zawsze wiedział, że prawdziwa ochrona dzieci polega na:
- Wychowaniu rodziców w cnocie czystości i odpowiedzialności
- Utwierdzaniu małżeństw w nierozerwalności sakramentalnego związku
- Tworzeniu środowisk parafialnych strzegących moralności wspólnoty
- Restauracji publicznego panowania Chrystusa Króla nad narodami
Tymczasem raport FDDS proponuje świecką karykaturę: „system szkoleń”, „uproszczenie procedur”, „zintegrowane mechanizmy współpracy instytucji”. To nowa wieża Babel wznoszona przez technokratów, którzy odrzucili kamień węgielny – Chrystusa i Jego Kościół.
Duchowa pustka współczesnych „standardów ochrony”
Najtragiczniejsze jest milczenie o duchowym wymiarze przemocy. Współczesne systemy nie zauważają, że największą przemocą wobec dzieci jest pozbawienie ich łaski chrztu, katolickiego wychowania i perspektywy wieczności. Jak pisał św. Augustyn: „Niespokojne jest serce człowieka, dopóki nie spocznie w Bogu”.
Statystyki FDDS są alarmujące nie dlatego, że „standardy nie działają”, ale dlatego, że odrzucono jedyne skuteczne lekarstwo: instaurare omnia in Christo (odnowić wszystko w Chrystusie). Dopóki instytucje będą traktować dziecko jako „podmiot praw” zamiast „dziecko Boże”, dopóty przemoc będzie rosła – bo jak nauczał Pius XI w Quas Primas:
„Nie może być żadnego prawdziwego pokoju między narodami, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”
.
Za artykułem:
26 listopada 2025 | 14:08Polskie instytucje a przemoc wobec dzieci – FDDS prezentuje raport (ekai.pl)
Data artykułu: 26.11.2025
