Portal Konferencji Episkopatu Polski informuje o przejściu na emeryturę abpa Marka Jędraszewskiego po niemal dziewięciu latach sprawowania funkcji „arcybiskupa metropolity krakowskiego”. Jego miejsce ma zająć kardynał Grzegorz Ryś – dotychczasowy „arcybiskup łódzki”. Komentowana informacja ujawnia głęboką teologiczną pustkę i całkowite zerwanie z katolicką koncepcją święceń i misji kościelnej, zastępując ją biurokratyczną logiką rotacji kadrowych w strukturach okupujących miejsce prawdziwego Kościoła.
Fikcyjne święcenia i nieważne sakramenty
Portal episkopat.pl podaje, że Marek Jędraszewski przyjął „święcenia kapłańskie” w 1973 roku z rąk „abpa” Antoniego Baraniaka, a następnie „święcenia biskupie” w 1997 roku. Pomija jednak kluczowy fakt: wszystkie święcenia udzielone po wprowadzeniu heretyckich formuł sakramentalnych przez Pawła VI w 1968 roku są nieważne (Święte Oficjum, dekret z 1949 r.). Jak stwierdził św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis: „Moderniści na miejsce hierarchii ustanowili demokratyczną równość wszystkich wiernych” (pkt 6). Kariera „abpa” Jędraszewskiego to modelowy przykład tej destrukcji:
„W latach 1980-1996 był adiunktem na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu, […] redaktorem naczelnym «Przewodnika Katolickiego». […] W 1991 roku habilitował się na Wydziale Filozoficznym Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie”
Te akademickie tytuły zdobyte w posoborowych instytucjach są bezwartościowe wobec Lamentabili sane Piusa X, który potępił tezę, że „metoda i zasady dawnych scholastyków nie przystają do wymagań współczesności” (pkt 13). Co więcej, sama „posługa” Jędraszewskiego jako „wikariusza biskupiego ds. nauki i kultury” stanowi jawne pogwałcenie prawa kanonicznego z 1917 r. (kan. 118), które zastrzega władzę nauczania wyłącznie dla biskupów w łączności ze Stolicą Apostolską – nie zaś dla funkcjonariuszy sekty posoborowej.
Filozoficzny fundament apostazji
Biografia Jędraszewskiego ujawnia intelektualne korzenie jego modernizmu. Jego prace naukowe koncentrowały się na filozofach:
„«Jean-Paul Sartre i Emmanuel Levinas – w poszukiwaniu nowego humanizmu». […] «La filosofia del simbolo religioso di Paul Ricoeur»”
Jak stwierdza Syllabus Piusa IX, „filozofia powinna być traktowana bez uwzględnienia nadprzyrodzonego objawienia” jest błędem (pkt 14). Tymczasem Jędraszewski budował swoją „teologię” na fundamentach egzystencjalizmu i filozofii dialogu – systemach otwarcie wrogich katolicyzmowi. Pius XI w Quas primas ostrzegał: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] zburzone zostały fundamenty władzy” (pkt 18). Nic dziwnego, że jako „metropolita krakowski” promował kult „świętego” Jana Pawła II – postaci będącej symbolem soborowej rewolucji.
Pseudo-struktury zastępujące Kościół
Artykuł wymienia liczne funkcje pełnione przez Jędraszewskiego w strukturach posoborowych:
„Zastępca Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski […] członek Rady Stałej KEP, Przewodniczący Rady Naukowej […] członek Kongregacji Wychowania Katolickiego”
Wszystkie te gremia są kanonicznymi fikcjami, gdyż – jak nauczał Pius XII w Humani generis – „Kościół nie jest demokracją, gdzie władza pochodzi od ludu, lecz hierarchią ustanowioną przez Boga”. Tzw. Konferencja Episkopatu Polski to ciało kolegialne potępione przez Sobór Watykański I (konst. Pastor aeternus, rozdz. 3). Jego „delegatura ds. Duszpasterstwa Akademickiego” to parodia prawdziwego apostolstwa, które – zgodnie z encykliką Quas primas – powinno głosić „panowanie Chrystusa nad umysłami, wolą i sercami ludzi” (pkt 15), a nie organizować spotkania z „księdzem” Bonieckim czy feministycznymi aktywistkami.
„Uniwersytet” jako wylęgarnia modernizmu
Szczególnie wymowny jest fakt, że Jędraszewski pełnił funkcję „Wielkiego Kanclerza Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie”. Ta instytucja, nazwana imieniem apostaty, stała się kuźnią posoborowych kadr. Jak stwierdza Syllabus Piusa IX: „Całe zarządzanie szkołami publicznymi […] powinno należeć do władzy świeckiej” jest błędem (pkt 45), lecz w tym przypadku mamy do czynienia z jeszcze gorszym scenariuszem – państwową uczelnią udającą katolicką, gdzie pod płaszczykiem „dialogu” dokonuje się systematyczna destrukcja wiary.
Demaskacja języka zdrady
Ton artykułu ujawnia typowo modernistyczne zacieranie różnic między świętością a kompromisem. Określenia takie jak „posługa” czy „ingres do archikatedry” tworzą iluzję ciągłości z prawdziwym Kościołem. Tymczasem – jak uczy św. Robert Bellarmin – „jawny heretyk automatycznie traci jurysdykcję” (De Romano Pontifice, II,30). Skoro zaś Jędraszewski publicznie uczestniczył w „mszach” Novus Ordo (które Pius V w Quo primum nazwał „obrzydliwością spustoszenia”), propagował kult „fatimski” (operacja masońska według dokumentu „Fałszywe objawienia fatimskie”) i uznawał władzę antypapieży – sam wykluczył się ze społeczności katolickiej.
Podsumowując, „emerytura” Jędraszewskiego to kolejny akt dramatu apostazji posoborowego establishmentu. Jak prorokował Pius X: „Moderniści są najgroźniejszymi wrogami Kościoła” (Pascendi, pkt 39). Jedyną właściwą reakcją wiernych pozostaje całkowite odcięcie się od tych struktur i trwanie przy niezmiennej Ofierze Mszy Świętej oraz katolickiej doktrynie sprzed 1958 roku.
Za artykułem:
Abp Marek Jędraszewski przechodzi na emeryturę (episkopat.pl)
Data artykułu: 26.11.2025
