Orzeczenie TK: kolejny krok ku totalitaryzmowi proceduralnemu
Portal Gość Niedzielny (26 listopada 2025) relacjonuje orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie badania statusu sędziego, gdzie sędzia Justyn Piskorski uznał, że „przepis o ustalaniu stosunku prawnego w sprawach cywilnych nie może być wykorzystywany do podważania powołań sędziowskich”. Ten pozornie techniczny wyrok odsłania głębszą patologię: całkowite zerwanie z klasyczną koncepcją prawa opartego na porządku naturalnym.
Odrzucenie lex naturalis na rzecz samowystarczalnego systemu
Trybunał orzekł, że „sprawy dotyczące powołań sędziowskich mają charakter ściśle ustrojowy”, wykluczając ich ocenę przez pryzmat fundamentalnych zasad sprawiedliwości. To czysty przejaw pozytywizmu prawnego, który Pius XI w Quas primas potępiał słowami: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw (…), zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”.
Św. Tomasz z Akwinu w Sumie teologicznej (I-II, q. 95, a. 2) nauczał, że żadne prawo ludzkie nie obowiązuje, jeśli sprzeciwia się prawu wiecznemu. Tymczasem współczesny system prawny funkcjonuje jak mechanizm pozbawiony duszy – wystarczy zachować procedury, by uznać każdą, nawet najbardziej absurdalną decyzję za „prawomocną”.
Mit „nieusuwalności” jako narzędzie tyranii
Twierdzenie, że „akt powołania sędziego nie podlega kontroli następczej” jest zaprzeczeniem katolickiej nauki o odpowiedzialności władzy. Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice podkreślał: „Władza, która jawnie nadużywa swego mandatu, traci legitymację z mocy samego prawa naturalnego”.
Trybunał błędnie utożsamia proceduralną „legalność” z moralną legitymacją. Jak zauważył św. Augustyn w Państwie Bożym (IV, 4): „Królestwo bez sprawiedliwości to banda zbójców”. „Gwarancja nieusuwalności” staje się w tym kontekście parasolem ochronnym dla niesprawiedliwych.
Demokracja jako system samousprawiedliwienia
Uzasadnienie wyroku zawiera typowo modernistyczne założenie: „Dopuszczenie kwestionowania powołań naruszałoby prerogatywy prezydenta i zakłócało podział władz”. To jawny przykład bałwochwalczego kultu procedury, gdzie formalny rygor zastępuje materialną sprawiedliwość.
Papież Leon XIII w Libertas Praestantissimum (1888) demaskował tę iluzję: „Wolność oderwana od prawdy staje się niewolą najgorszego rodzaju”. Współczesne „państwo prawa” to system samoreferencyjny, gdzie legalność zastąpiła moralność, a konstytucja stała się bożkiem.
Teologiczne konsekwencje: państwo jako struktura grzechu
Cała sprawa ujawnia tragiczną konsekwencję odrzucenia regnum sociale Christi. Gdy Pius XI ogłaszał święto Chrystusa Króla, przestrzegał: „Nadzieja trwałego pokoju nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą panowania Zbawiciela”.
Orzeczenie TK stanowi kolejny dowód, że współczesne systemy prawne – oderwane od prawa Bożego – stają się narzędziem legalizacji zła. Jak zauważył św. Paweł: „Nie toczy się walka przeciw krwi i ciału, lecz przeciw władzom, przeciw zwierzchnościom, przeciw rządcom świata tych ciemności” (Ef 6,12).
Jedynym rozwiązaniem jest powrót do zasady Christus Rex, gdzie wszystkie prawa i instytucje podporządkowane są władzy Chrystusa Króla. Wszelkie zaś ludzkie systemy – w tym współczesne „demokracje” – pozostają jedynie karykaturą prawdziwego ładu, dopóki nie uznają swej podległości wobec Pana czasu i wieczności.
Za artykułem:
TK w sprawie badania statusu sędziego (gosc.pl)
Data artykułu: 26.11.2025
