Cytowany artykuł informuje o decyzji Soboru biskupów Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego dotyczącej kanonizacji męczenników katyńskich. W gronie nowych świętych mają się znaleźć duchowni prawosławni zamordowani podczas zbrodni katyńskiej, w tym płk Szymon Fedorońko, prot. ppłk Wiktor Romanowski oraz prot. mjr Włodzimierz Ochab, a także inni duchowni i wierni świeccy, znani i nieznani z imienia. Uroczystości kanonizacyjne zaplanowano na 17 września 2025 roku, dzień ten ustanawiając dniem modlitewnej pamięci o tych ofiarach. Ponadto biskupi prawosławni wyrazili zaniepokojenie ograniczeniami lekcji religii w szkołach publicznych w Polsce oraz podkreślili znaczenie tradycji religijnej we współczesnym społeczeństwie. Artykuł wspomina także o działalności charytatywnej Kościoła prawosławnego w związku z pomocą dla ofiar powodzi.

W świetle integralnej wiary katolickiej wyznawanej integralnie taki akt jak kanonizacja poza jednoznacznym autorytetem Katolickiego Kościoła jest nie do przyjęcia i wymaga krytycznej analizy.

Kanonizacje poza jedynym prawdziwym Kościołem a fałsz historyczny i teologiczny

Integralna wiara katolicka sprzed 1958 roku jasno określa, iż tylko Rzymski Papież będący następcą Św. Piotra posiada władzę ustanawiania świętych. Powyższa uchwała Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego, organizacji pozostającej poza jedynym prawdziwym Kościołem Katolickim, jest aktem pozbawionym wszelkiego kanonicznego mocy.

„Święty Sobór Biskupów Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego […] zalicza w poczet świętych […]”

W oryginalnym sensus stricte nauczania soborowego (Sobór Trydencki) kanonizacja to akt nadprzyrodzonej jurysdykcji papieskiej, który potwierdza Boży kult publiczny zgodny z objawioną prawdą. Tymczasem „sobór” opisany w artykule to zgromadzenie hierarchii kościelnej odłączonej apokaliptycznie od Stolicy Apostolskiej po Wielkim Rozłamie (schizmie), bez realnej apostolskiej sukcesji uznanej przez Rzym.

Krytyka doktryny ekumenizmu i relatywizmu religijnego

Prowadzenie niezależnych kanonizacji przez grupy rozdzielone od Katolickiego Magisterium stanowi kontynuację błędów modernistycznych – błędu rozdziału Ciała Chrystusa na fragmenty o różnym charakterze dogmatycznym. Praktyka ta wpisuje się ponadto w nurt sprzeciwiający się społecznemu panowaniu Chrystusa poprzez hierarchię Jego Jedynie Świętego Kościoła. Nie ma dwóch lub więcej „Kościołów” mających moc ustanawiania świętych; jest jeden Kościół katolicki i jedna Stolica Piotrowa.

Zagadnienie męczeństwa katyńskiego a prawda zbawcza

Męczeństwo tych osób podczas tragicznych wydarzeń historii zasługuje na szacunek ludzkiego świadectwa odwagi wobec prześladowań. Jednakże wpisanie ich do dyptychu świętych przez niekatolicki organ jest de facto działaniem nieuzasadnionym teologicznie — sensus fidei catholicae wymaga zatwierdzenia takiego kultu przez papiestwo przed dopuszczeniem publicznego kultu świętego.

Kwestia nauki religii w szkołach – perspektywa integralna

Biskupi PAKP słusznie wyrażają troskę o obecność lekcji religii; jednak postulaty te muszą być podparte świadomą obroną społecznego panowania Chrystusa Króla oraz podporządkowaniem państwa Jego Boskiemu porządkowi.
Nauka religii winna być prowadzona zawsze pod auspicjami autorytetu kościelnego pełniącego nienaruszoną władzę nad duszami wiernych zgodnie z Tradycją Apostolską.
Tylko wtedy można mówić o rzeczywistym kształtowaniu sumień na bazie Objawienia Bożego, co zostało usunięte ze szkół posoborowych będących dzieckiem liberalizmu wyrosłego po 1958 r.

Działalność charytatywna wobec potrzeb materialnych a wymiar duchowy

Należy docenić praktyczne gesty pomocy dla poszkodowanych – choć godne pochwały dobroczynność nie zastąpi koniecznej odnowy moralno-duchowej całego narodu i świata.
Pomoc materialna musi być związana nierozerwalnie z głoszeniem Ewangelii według depozytu wiary przekazanego nam od Ojców Kościoła aż po papieży przedmodernistycznych.
Bez tego każda działalność społeczna pozostaje czysto humanitarna i potencjalnie ulotna wobec zagrożeń duchowych współczesności.

Krytyczna ocena narracji historycznej i teologicznej artykułu

Zarówno fakt samodzielnej kanonizacji bez aprobaty Stolicy Apostolskiej, jak i przedstawienie jej jako aktu uznawanego przez „Świętą Tradycję”, są rażąco mylące.
Źródłem apostolskości jest unia z następcą Św. Piotra u Rzymu (Jan XXIII był pierwszym papieżem-posoborowym-nieprawdopodobnym namiestnikiem – stąd ciągłość została zerwana). Zatem ani autokefalia cerkiewna ani jej akty wewnętrzne nie mogą mieć charakteru dogmatycznie ważnego dla całej chrześcijańskości.
Artykuł pomija fundamentalną kwestię herezji modernistycznych zakorzenionych w neomodernistycznych strukturach prawosławia po II wojnie światowej; brak też odniesienia do historycznych nauk Ojców takich jak św. Hieronim czy św. Augustyn mówiących o jednej drodze zbawczej przez Katolicki Kościół.
Mylne jest sugerowanie trwałego status quo cerkiewnej samodzielności ponad granicami apostolskiej sukcesji katolickiej oraz ekonomiczne redukowanie kwestii moralno-dogmatycznych do spraw organizacyjno-administracyjnych biskupów autokefalicznych.