Portal VaticanNews relacjonuje wizytę uzurpatora Leona XIV w katedrze ormiańskich schizmatyków w Stambule, gdzie publicznie zdradził misję Kościoła katolickiego, gloryfikując apostazję pod płaszczykiem „dialogu”. W przemówieniu pełnym heretyckich implikacji przedstawiciel sekty posoborowej stwierdził:
„Podziękował w niej «za odważne świadectwo chrześcijańskie narodu ormiańskiego na przestrzeni wieków, często w tragicznych okolicznościach»”.
Zdrada doktryny o jedyności Kościoła
Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia) – tę niezmienną zasadę wiary potwierdzoną przez papieży od Bonifacego VIII (Unam Sanctam) aż po Piusa XII (Mystici Corporis) antypapież Leon XIV podeptał, przypisując łaskę męczeństwa tym, którzy umierali w schizmie i herezji monofizyckiej. Jak nauczał św. Robert Bellarmin: „Nawet krew męczeńska nie zmywa plamy herezji, jeśli nie towarzyszy jej powrót do jedynej Owczarni Chrystusa” (De Romano Pontifice).
Fałszywa narracja o „rozwijaniu relacji”
Komentowany artykuł bezwstydnie głosi postęp „dialogu” po Vaticanum II, wymieniając spotkania z pseudokatolikosami w 1967 i 1970 roku. Pomija przy tym kluczowy fakt: prawdziwi następcy Apostołów nigdy nie prowadzili „dialogów” ze schizmą, lecz wzywali do jednoznacznego nawrócenia, jak św. Pius X w liście do biskupów ormiańskich (1910): „Niech porzucą błędną naukę i powrócą do jedności z Stolica Apostolską – jedynej gwarancji zbawienia”.
Antypapież posunął się do bezprecedensowego bluźnierstwa, cytując List do Efezjan (4,12) w kontekście „wymiany darów” między Rzymem a heretykami. Tymczasem Sobór Florencki (1442) definitywnie stwierdził: „Nikt spoza Kościoła katolickiego – ani poganie, ani żydzi, ani heretycy, ani schizmatycy – nie mogą mieć udziału w życiu wiecznym” (DS 1351).
Modernistyczna profanacja świętości
Szczytem teologicznego absurdu jest przywołanie przez uzurpatora postaci Nersesa IV Szorhalego jako rzekomego „świętego” ekumenizmu. Ten XII-wieczny herezjarcha nie tylko odrzucał prymat Rzymu, ale w Listach do cesarza Manuela otwarcie zwalczał katolicką naukę o pochodzeniu Ducha Świętego (Filioque). Gloryfikacja takiej postaci stanowi jawne pogwałcenie kanonu 1399 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., zakazującego kultu heretyckich przywódców.
Spisek przeciwko dogmatowi o prymacie
Najjaskrawszą zdradą jest powołanie się na encyklikę Jana Pawła II Ut unum sint – dokument otwarcie rewidujący dogmat o nieomylnym prymacie Piotrowym. Jak trafnie zauważył arcybiskup Marcel Lefebvre (choć sam w błędzie): „Współczesny Rzym zamienia sukcesję Piotrową w biuro dialogu międzyreligijnego”. Brak jednakże w artykule jakiejkolwiek wzmianki o konieczności:
- Publicznego odrzucenia błędów monofizyckich przez Ormian
- Uznania papieskiej nieomylności i jurysdykcji
- Wyrzeczenia się schizmatyckich „sakramentów”
Milczenie o prawdziwym męczeństwie
Podczas gdy portal VaticanNews płacze nad „tragicznymi okolicznościami” Ormian, całkowicie pomija prawdziwe męczeństwo 500 000 katolików wymordowanych przez Turków w latach 1894-1923 tylko za wierność Rzymowi. Jak odnotował papieski śledczy biskup Frediano Giannini: „Ormiańscy unici wolili śmierć niż zdradę jedności z Następcą Piotra” (Rapporto sulla persecuzione turca, 1915). To przemilczenie demaskuje prawdziwy cel neo-kościoła: wymazanie pamięci o heroicznej wierności na rzecz heretyckiego synkretyzmu.
W świetle niezmiennego Magisterium wizyta uzurpatora w schizmatyckiej świątyni stanowi akt apostazji, o którym prorokował Pius XI w Mortalium animos: „Gdyby ktoś poszedł do niekatolickiej świątyni uczestniczyć w ich obrzędach – popełniłby świętokradztwo”. Dopóki struktury posoborowe nie odrzucą tej ekumenicznej herezji i nie powrócą do wiary ojców, pozostaną jedynie masońską karykaturą prawdziwego Kościoła Chrystusowego.
Za artykułem:
Leon XIV o świadectwie Ormian „w tragicznych okolicznościach” (vaticannews.va)
Data artykułu: 30.11.2025
