Portal VaticanNews informuje o udziale antypapieża Leona XIV w prawosławnej „Boskiej Liturgii” sprawowanej przez patriarchę Bartłomieja I w Stambule. Relacja podkreśla rzekome „dążenie do pełnej jedności” jako priorytet sekty posoborowej, przywołując m.in. modernistyczne gesty Pawła VI i Atenagorasa z 1965 roku.
Zdrada nicejskiego Credo
„Jego wiara – powiedział antypapież – jest naszą wiarą: tą samą, którą określiły Sobory Ekumeniczne i którą wyznaje dzisiaj Kościół”
To jawne kłamstwo demaskuje całkowite zerwanie z katolicką eklezjologią. Wiara prawosławnych odrzuca dogmat o prymacie Piotrowym, nieomylności papieskiej, Filioque oraz czyściec – cztery elementy de fide potwierdzone na Soborach Florenckim (1439) i Watykańskim (1870). Pius IX w Syllabus Errorum potępił zdanie: „Kościół nie jest prawdziwym i doskonałym społeczeństwem całkowicie wolnym, ani nie posiada własnych i trwałych praw nadanych mu przez Boskiego Założyciela, lecz należy do władzy cywilnej określać, jakie są prawa Kościoła i granice, w których może on te prawa wykonywać” (pkt 19). Tymczasem Bartłomiej I występuje jako „honorowy zwierzchnik” równy „biskupowi Rzymu” – co stanowi otwarte odrzucenie słów Chrystusa: „Ty jesteś Piotr [Opoka], i na tej opoce zbuduję Kościół mój” (Mt 16,18).
Modernistyczna rewolucja w działaniu
Wspomnienie „historycznych gestów” Pawła VI i Atenagorasa odsłania sedno apostazji: podniesienie schizmy do rangi „braterskiego podziału”. Św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis demaskował takich modernistów: „Pod pozorem poważniejszej krytyki oraz w imię metody historycznej zmierzają oni do takiego rozwoju dogmatów, który okazuje się ich skażeniem”. Tymczasem Leon XIV idzie dalej, uznając prawosławie za „Kościół siostrzany”, podczas gdy Leon XIII w Satis cognitum (1896) ogłosił: „Kościół Chrystusowy jest jeden i wieczny; ktokolwiek odstępuje od niego, odstępuje od woli i rozkazu Chrystusa Pana”.
Eklezjologiczne samobójstwo
Antypapież deklaruje:
„dążenie do pełnej wspólnoty między wszystkimi ochrzczonymi […] jest jednym z priorytetów Kościoła katolickiego, a w szczególności mojej posługi jako Biskupa Rzymu”
To jawna herezja przeciwko dogmatowi Extra Ecclesiam nulla salus. Pius IX w Syllabus potępił twierdzenie: „Protestantyzm jest tylko inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej, w której formie można podobać się Bogu równie dobrze jak w Kościele katolickim” (pkt 18). Tymczasem uczestnictwo w schizmatyckiej liturgii – której materia i forma są nieważne – stanowi ciężkie zgorszenie i współudział w świętokradztwie.
Naturalizm zamiast nadprzyrodzoności
Wymienione przez uzurpatora „wyzwania” (pokój, ekologia, technologie) odsłaniają całkowitą redukcję misji Kościoła do naturalizmu. Brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- Nawróceniu schizmatyków i heretyków
- Grzechu i konieczności sakramentu pokuty
- Królestwie Chrystusa nad narodami (por. Pius XI, Quas primas)
- Ostrzeżenia przed wiecznym potępieniem
To perfekcyjne wcielenie modernistycznej zasady: „W imię postępu należy przekształcić katolicyzm w chrześcijaństwo bezdogmatyczne – szeroki i liberalny protestantyzm” (potępione w Lamentabili sane, pkt 65).
Epilog: wspólne błogosławieństwo Antychrysta
Planowane „wspólne błogosławieństwo” dwóch uzurpatorów stanowi akt teatralnego zaprzeczenia słów św. Pawła: „Cóż ma wspólnego światło z ciemnością? Albo jakaż społeczność Chrystusa z Belialem?” (2 Kor 6,14-15). Wierni katolicy mają obowiązek uciekać od tych struktur jak od zarazy, pamiętając słowa Piusa XI:
„Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw i gdy już nie od Boga, lecz od ludzi wywodzono początek władzy, stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”
(Quas primas). Jedyną odpowiedzią na tę apostazję jest nieustanna modlitwa: „Adveniat regnum tuum!” – Przyjdź Królestwo Twoje!
Za artykułem:
Papież na prawosławnej Liturgii: pełna jedność to nasz priorytet (vaticannews.va)
Data artykułu: 30.11.2025
