Portal Opoka informuje o fenomenie kinowym we Francji – filmie „Najświętsze Serce. Jego panowanie nie ma końca”, który pomimo oporu „elit kulturowych” przyciąga tłumy i rzekomo powoduje „falę nawróceń”. Reżyser Steven Gunnell, były członek zespołu popowego, twierdzi, że świat „umiera, bo nie wie, jak bardzo jest kochany”, a jego produkcja ma być odpowiedzią na ten kryzys. Film przedstawia objawienia św. Małgorzaty Marii Alacoque w XVII-wiecznym Paray-le-Monial, promując kult Najświętszego Serca w kontekście „duchowego głodu” współczesnego społeczeństwa.
Teologiczne wypaczenie kultu Serca Jezusowego
„Jezus przyszedł na świat przez naród wybrany. Ale nie w Jerozolimie objawił swoje serce – uczynił to we Francji. Dlaczego? Myślę, że kocha Francję!”
To twierdzenie Gunnella demaskuje fundamentalny błąd antropocentryzmu, który podważa uniwersalność Królestwa Chrystusowego. Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) nauczał niezmiennie: „Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi. (…) Nie tylko jednostki, ale i rządy i władcy winnni są Chrystusowi hołd posłuszeństwa”. Sprowadzenie kultu Serca Jezusowego do specyfiki „narodowej” to przejaw modernistycznej tendencji do relatywizacji prawd wiary.
Co więcej, sama koncepcja filmu opiera się na niebezpiecznym pomieszaniu porządków. Kult Najświętszego Serca – jak przypomina Pius XI w Miserentissimus Redemptor (1928) – ma charakter zadośćczynny, będąc odpowiedzią na zniewagi wyrządzone Boskiemu Majestatowi. Tymczasem Gunnell przedstawia go jako terapię dla „społeczeństw dotkniętych rozpaczą”, co jest redukcją transcendencji do psychologizującej kategorii.
Modernistyczne źródła „nawróceń”
Artykuł entuzjastycznie donosi o „fali nawróceń” po projekcjach filmu, jednakże milczy o istocie prawdziwego nawrócenia. Według nauki Soboru Trydenckiego (sesja VI, rozdz. 5): „Nawrócenie grzeszników nie może się zdarzyć bez Łaski uprzedzającej i towarzyszącej”, co wymaga przyjęcia całego depozytu wiary, a nie jedynie emocjonalnego przeżycia.
Wspomniane w tekście „poświęcenie USA Najświętszemu Sercu” w 2026 r. przez „biskupów USA” to parodia prawdziwego aktu poświęcenia, jakie dokonało się np. w Ekwadorze (1874) czy Polsce (1920). Jak można mówić o poświęceniu narodu, gdy struktury posoborowe same odrzuciły społeczne panowanie Chrystusa Króla, promując „wolność religijną” potępioną przez Piusa IX w Syllabusie (pkt 77-79)?
Ekumeniczne zatrucie
Nieprzypadkowo artykuł wspomina o rzekomym „poświęceniu” przez „papieża Leon XIV” prawosławnej liturgii w Stambule. To jawne pogwałcenie zasady „extra Ecclesiam nulla salus” (Sobór Florencki, 1442), tym bardziej bulwersujące, że dokonane pod pretekstem „odnawiania dążenia do jedności”. Pius XI w Mortalium animos (1928) stanowczo ostrzegał: „Katolicy nie mogą w żaden sposób pochwalać tych wysiłków zmierzających do osiągnięcia jedności chrześcijan, które zmierzają do wspólnej zgodności w wyznaniu wiary”.
Fałszywi świadkowie wiary
Przywołana przez Gunnella „lista francuskich świętych” budzi głęboki niepokój. Jeśli św. Jan Maria Vianney miałby być wzorem dla współczesnych „duchownych”, to dlaczego nie wspomina się, że święty Proboszcz z Ars spędzał w konfesjonale po 18 godzin dziennie, podczas gdy posoborowi „księża” zamienili konfesjonały na „przestrzenie dialogu”?
Nadto, wspomnienie św. Teresy z Lisieux (kanonizowanej w 1925 r.) w kontekście filmu promującego „duchową terapię” to profanacja jej prawdziwego przesłania. „Mała Teresa” umartwiała się do krwi za nawrócenie grzeszników, gdy tymczasem Gunnellowie oferują kinową rozrywkę pod religijnym szyldem.
Duchowa pułapka emocjonalizmu
Centralna teza filmu – „świat umiera, bo nie wie, jak bardzo jest kochany” – to psychologiczny redukcjonizm obcy katolickiej ascezie. Św. Augustyn w Wyznaniach poucza: „Późno Cię umiłowałem, Piękności tak dawna a tak nowa, późno Cię umiłowałem! A oto Ty byłaś wewnątrz, a ja na zewnątrz” (KS X, 27). Prawdziwa miłość Boga objawia się w wyrzeczeniu siebie, a nie w subiektywnym doznaniu.
Tymczasem reklamowany film pełen jest „świadectw” i „osobistych historii”, co zdradza typowo modernistyczne przywiązanie do doświadczenia ponad obiektywną prawdą. Pius X w Pascendi (1907) demaskował tę metodę: „Moderniści (…) każdą religię, nawet katolicką, sprowadzają do czystego doświadczenia”.
Zaniechanie ostrzeżeń
Artykuł nie wspomina, że sama św. Małgorzata Maria Alacoque w objawieniach podkreślała konieczność wynagrodzenia za grzechy, zwłaszcza profanacje niedzieli i bluźnierstwa. Tymczasem film – jak wynika z opisu – koncentruje się na „miłosierdziu” bez nawrócenia, co stanowi karykaturę orędzia z Paray-le-Monial.
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest jeżeli nie li „tylko” świętokradztwem, to bałwochwalstwem.
Podsumowanie: Królestwo bez Króla
Fenomen filmu „Najświętsze Serce” to symptom głębszej duchowej choroby: pragnienia religijności bez krzyża, miłosierdzia bez sprawiedliwości, królestwa bez Króla. Jak pisał Pius XI w Quas Primas: „Święto Chrystusa Króla ma przypominać społeczeństwu o obowiązku publicznego uznawania posłuszeństwa Chrystusowi”. Dopóki „nawrócenia” inspirowane przez tego typu produkcje nie pociągną za sobą uznania społecznego panowania Chrystusa i powrotu do jedynej Ofiary Mszy Świętej, pozostaną jedynie emocjonalnym uniesieniem na drodze do wiecznej zguby.
Za artykułem:
„Najświętsze Serce” – film, który dotyka serca Francji? (opoka.org.pl)
Data artykułu: 30.11.2025
