Portal Gość (9 czerwca 2025) relacjonuje opowieść Stefana Pioskowika, który proponuje stworzenie „alfabetu górnośląskiego” jako formy literackiego i kulturowego ujęcia regionu od A do Z. Autor tekstu wskazuje na znaczenie języka i pisma dla tożsamości śląskiej, przywołując różne alfabety dla języka śląskiego oraz osobiste doświadczenia bohatera narracji, nazwanego Jostontem. Tekst zawiera elementy lokalnego humoru, odniesienia historyczne i literackie, a także refleksje nad wartościami czytelnictwa i utrzymania tradycji językowych. Pojawia się także akcent na bogactwo kulturowe Górnego Śląska oraz jego wielojęzyczność.

Jednakże podejście do kwestii kultury i języka w tekście pozostaje powierzchowne i relatywistyczne, co stoi w sprzeczności z integralną wiarą katolicką.

Relatywizacja tożsamości i języka wobec prawdy katolickiej

Tekst propaguje wizję kultury regionalnej opartej na swobodnym kreowaniu „alfabetów” i subiektywnych interpretacjach dziedzictwa językowego oraz historycznego Górnego Śląska. Z perspektywy integralnej wiary katolickiej należy jednoznacznie podkreślić, że kultura nie jest bytem oderwanym od Objawienia Bożego ani nie może być sprowadzona do czysto ludzkich konstruktów czy personalnych impresji. Sanctam Ecclesiam catholicam tworzy trwałe ramy tożsamości chrześcijańskiej, które przenikają również sferę kultury – język ma służyć przede wszystkim wychwalaniu Boga i utrwalaniu prawdy objawionej.

Zatem dowolność w kształtowaniu alfabetów lub promowanie rozlicznych wariantów zapisu jednego języka (np. pięciu sposobów zapisu litery „O” w śląskim), jak sugeruje artykuł, prowadzi do chaosu i dezintegracji prawdziwej jedności kulturowej zakorzenionej w Tradycji Kościoła. Integralna wiara katolicka odrzuca wszelkie próby rozmywania norm ustalonych przez wieki przez mądrość Kościoła jako zagrożenie duchowe oraz społeczne. Podobnie jak św. Augustyn nauczał o porządku Bożym, tak każdy porządek ludzki winien podporządkować się prawom Bożym i tradycji apostolskiej.

Krytyka relatywizmu językowego i kulturowego

Artykuł gloryfikuje ideę „każdy może napisać swój alfabet”, co jest przejawem nowoczesnego subiektywizmu i demokratyzacji życia duchowego oraz kulturalnego – praktyk potępianych przez Kościół jako herezje prowadzące do zamętu społecznego (np. potępienie protestantyzmu za rozbicie jedności Kościoła). Sensus fidei, czyli nieomylny sens wiary przekazywany przez Tradycję, wymaga jednolitego nauczania i praktykowania.

Twierdzenie artykułu, że śląski „zaczął się szanować” poprzez swoje alfabety czy że każdy może pisać według własnej koncepcji pomija podstawową prawdę o naturze języka jako daru Boga służącego do porozumiewania się zgodnie z prawdą. Fragment:

„Język śląski tysz się szanuje – abo zaczął się szanować – i mo swoje alfabety”

jest przykładem uwznioślenia świeckich konstrukcji ponad stałą Tradycję Kościoła.

Antropocentryzm zamiast teocentryzmu

Bohater tekstu – Jostont – przedstawiony jest jako postać zmagająca się z analfabetyzmem oraz lokalną specyfiką kulturową bez odniesienia do wzniosłych wartości religijnych czy moralnych. Skupienie narracji na aspektach socjologicznych bez podkreślenia panowania Chrystusa nad światem pokazuje wyraźną dominację światowego ducha nad duchem katolickim.

Z perspektywy sedewakantystycznej każda kultura powinna być poddana ewangelizacji oraz integrowana z nauką Kościoła przed 1958 rokiem – co oznacza odrzucenie relatywistycznych postaw propagowanych po Vaticanum II.

Kwestie społeczne a prawda katolicka

Tekst pomija fundamentalny fakt społecznego panowania Chrystusa Króla nad wszelkimi narodami i kulturami. Zamiast tego lansuje ideę wielości alfabetów i języków bez hierarchii wartości czy autorytetu kościelnego nad nimi. Jest to postawa zbieżna z nowoczesnym liberalizmem, który Kościół od wieków potępiał jako źródło rozkładu moralnego i społecznego.

Kanon 1324 Kodeksu Prawa Kanonicznego 1917 roku jasno stanowił o konieczności zachowania jedności doktryny i praktyki wobec obcych wpływów ideologicznych.

Krytyka błędnych założeń historycznych i lingwistycznych

Autor cytuje Horsta Bienka:

„Mir ist es wschistko jedno, ob ihr ein polska książka oder ein deutsches Buch lest…”

, co można ocenić jako manifestację obojętności względem narodowościowej prawdy objawionej przez historię Kościoła Katolickiego na tych ziemiach. Integralna teologia katolicka broni dziedzictwa łacińskiego oraz tradycji katolickiej Polski przeciwko pogańskim lub protestanckim wpływom niemieckim czy czeskim.

Błędem jest także przyjmowanie relatywistycznych stanowisk wobec nazw miejscowości czy ich historii bez uznania nadrzędnej roli Kościoła w kształtowaniu cywilizacji chrześcijańskiej Śląska.

Zakończenie – wezwanie do zgodności z Tradycją

Z perspektywy integralnej wiary katolickiej przedstawiony artykuł pozostaje przejawem modernistycznych tendencji relatywizujących kulturę, historię oraz język lokalny wobec uniwersalnej prawdy objawionej przez Kościół Katolicki przed 1958 rokiem. Propozycja tworzenia dowolnych alfabetów bez odniesienia do kanonicznych norm stanowi zagrożenie dla jedności wiary oraz ładu społecznego pod panowaniem Chrystusa Króla.

Należy więc odrzucić takie postulaty na rzecz zachowania jednej świętej, powszechnej i apostolskiej Tradycji Katolickiej, która uczy nas kochać swój region w Bogu a nie tylko przez wzgląd na chwilowe modny czy subiektywne gusta.