Portal Catholic News Agency (4 grudnia 2025) informuje o przecieku z konferencji episkopatu Anglii i Walii, według którego nuncjusz apostolski miał zezwolić „biskupom” na składanie wniosków o dwuletnie, odnawialne pozwolenia na celebrację Mszy trydenckiej w diecezjach. Joseph Shaw, przewodniczący Latin Mass Society, określa tę zmianę jako „uniwersalną politykę”, sugerującą złagodzenie restrykcji narzuconych przez motu proprio Traditionis Custodes (2021). Konferencja Episkopatu Anglii i Walii odmówiła komentarza, odsyłając do Dykasterii ds. Kultu Bożego, zaś nuncjatura wyraziła ubolewanie z powodu „zamieszania wśród wiernych” wywołanego przeciekiem.
„Reforma reformy” czy teatr pozorów?
Przedstawiona relacja ujawnia fundamentalną sprzeczność neo-kościelnej struktury: z jednej strony utrzymuje się retorykę o „nieodwracalności” posoborowej rewolucji liturgicznej („Msza Pawła VI jest jedynym wyrazem lex orandi Kościoła rzymskiego” – Franciszek, Traditionis Custodes), z drugiej – wprowadza się „elastyczne” wyjątki, gdyż Novus Ordo Missae okazał się duchową pustynią, wypłaszającą sacrum i prowadzącą do masowego odpłypu wiernych.
„Otrzymaliśmy zapewnienie, że Dykasteria ds. Kultu Bożego ma zaufanie do Konferencji Episkopatu Anglii i Walii, by była duszpasterska i wrażliwa” – mówi Shaw.
Terminologia użyta przez przedstawiciela Latin Mass Society demaskuje naturalistyczną mentalność posoborowego establishmentu: „duszpasterskość” i „wrażliwość” zastępują tu obiektywną prawdę o liturgii jako cultus publicus oddawanym jedynemu prawdziwemu Bogu. Jak przypomina Pius XI w encyklice Quas primas (1925):
„Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi (…) Także i państwa nie mniej podlegają władzy Chrystusa jak jednostki. On jest zaiste źródłem zbawienia dla jednostek i dla ogółu”.
Tymczasem „antypapież Leon XIV” (Robert Prevost) kontynuuje grę w „zarządzanie religijnymi preferencjami”, redukując Najświętszą Ofiarę do kwestii administracyjnych zezwoleń.
Teologiczne bankructwo „polityki wyjątków”
Proponowany mechanizm „tymczasowych pozwoleń” to instrumentalizacja świętości:
1. Zakłada nieomylność posoborowej rewolucji – skoro „Msza Pawła VI” jest „jedynym wyrazem lex orandi”, to jakim prawem Stolica Apostolska udziela derogacji od własnego dogmatu? To przyznanie się do doktrynalnej porażki.
2. Uniemożliwia stabilność życia sakramentalnego – dwuletnie, odnawialne pozwolenia utrzymują wiernych w stanie permanentnej niepewności, naruszając kanon 3 Soboru Trydenckiego: „Jeśliby ktoś powiedział, że Msza św. może być celebrowana tylko w języku narodowym (…) niech będzie wyklęty”.
3. Relatywizuje charakter Mszy jako Ofiary – traktując ją jako „duchowe dziedzictwo” do zarządzania przez biurokratów, a nie actio Christi przekazaną przez Apostołów.
Jak ostrzegał św. Pius X w dekrecie Lamentabili sane (1907): „Dogmaty, sakramenty i hierarchia (…) są tylko interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki” (propozycja 54 potępiona). Właśnie tę modernistyczną truciznę wdraża się poprzez system „czasowych koncesji”.
„Tradycja” jako element negocjacji
Szczególnie wymowne jest milczenie artykułu co do statusu doktrynalnego Mszy trydenckiej. Brak jakiejkolwiek wzmianki o jej ofiarnym charakterze, o Kanonie Rzymskim jako „regule wiary” (lex credendi), o teologicznej przepaści dzielącej ją od Novus Ordo. Zamiast tego czytamy:
„Nadzieje tradycjonalistów wzrosły, gdy papież Benedykt XVI wydał Summorum Pontificum w 2007 r., łagodząc restrykcje dotyczące starej Mszy”
Określenie „stara Msza” (ang. old Mass) to celowy zabieg językowy, sugerujący „przestarzałość” liturgii zatwierdzonej przez św. Piusa V, a w rzeczywistości sięgającej czasów apostolskich. Tymczasem Novus Ordo – jak wykazał kard. Alfredo Ottaviani w Krytycznej analizie nowego porządku Mszy (1969) – „reprezentuje znaczące odejście od teologii katolickiej Mszy świętej, sformułowanej na Soborze Trydenckim”.
„Modernizm jest zbiorem wszystkich herezji”
Opisywany przeciek wpisuje się w szerszy schemat posoborowej taktyki:
– Krok 1: Totalny zakaz (np. Traditionis Custodes)
– Krok 2: „Duszpasterskie” wyjątki (np. „indulty”)
– Krok 3: Stopniowa normalizacja praktyk sprzecznych z wiarą
W ten sposób neo-kościół realizuje program z Syllabusa błędów Piusa IX (1864), gdzie potępiono m.in. tezę, że „Książęta i rządcy państw są zwolnieni z jurysdykcji Kościoła i wyżsi ponad Kościół w rozstrzyganiu kwestii jurysdykcji” (błąd 54). Dziś to pseudo-magisterium samo przyznaje sobie prawo do „zarządzania” liturgią, którą Chrystus ustanowił jako mysterium fidei, a nie przedmiot negocjacji.
Jak konkluduje Pius XI w Quas primas: „Jeśliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój”.
Dopóki jednak „struktury okupujące Watykan” trwają w buncie przeciwko Królestwu Chrystusa, żadne „pozwolenia” nie przywrócą jedynej prawowitej Ofiary – Mszy Wszechczasów sprawowanej przez kapłanów w łączności z nieprzerwaną Tradycją Kościoła.
Za artykułem:
Did leak in England suggest broader shift in Vatican policy on the Latin Mass? (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 04.12.2025
