Portal LifeSiteNews (5 grudnia 2025) informuje o likwidacji przez antypapieża Leona XIV (Roberta Prevosta) Komisji ds. Darowizn dla Stolicy Apostolskiej, utworzonej zaledwie 10 miesięcy wcześniej przez jego poprzednika Bergoglia (Franciszka). Decyzja zapadła poprzez chirograf z 29 września, opublikowany dopiero 4 grudnia, co sugeruje wewnętrzne tarcia w strukturach okupujących Watykan. Dokument nakazuje natychmiastowe rozwiązanie ciała, przejęcie jego aktywów przez Administrację Dóbr Stolicy Apostolskiej (APSA) pod kierunkiem „arcybiskupa” Giordana Piccinottiego oraz powołanie nowej grupy roboczej ds. „przekształcenia instytucjonalnej struktury” pozyskiwania funduszy.
Finansowa schizofrenia posoborowej sekty
„Komisja ds. Darowizn […] natychmiast zaprzestaje działalności” – brzmi §3 chirografu,
co demaskuje całkowite bankructwo koncepcji Bergoglia. Już sam fakt, że ciało mające „koordynować kampanie” wsparcia finansowego dla neokościoła upadło w ciągu kilku miesięcy, obnaża głęboki kryzys legitymizacji pseudo-papiestwa. Instrukcja Praedicate Evangelium (2022), na którą powołuje się tekst, stanowi jedynie fasadowy pretekst dla ukrycia rzeczywistego celu – próby zatrzymania odpływu funduszy od wiernych, którzy masowo odrzucają modernistyczną apostazję.
Warto zauważyć, że Bergoglio powołał tę komisję 26 lutego 2025 w trakcie hospitalizacji w klinice Gemelli, co dobitnie świadczy, iż nawet w stanie fizycznej słabości nie zaprzestawał działań na rzecz finansowego umocnienia swojej antyhierarchii. Paradoksalnie, decyzja Prevosta potwierdza diagnozę św. Piusa X z encykliki Pascendi (1907): „Moderniści […] wprowadzają zamęt we wszelkie dziedziny Kościoła, gdyż nie mają żadnej stałej zasady działania poza chęcią dominacji”.
Masoneria finansowa w służbie antyewangelii
Cała operacja „zarządzania darowiznami” stanowi jawną zdradę doktryny katolickiej, która – jak nauczał Pius XI w Quas Primas (1925) – widzi w dobrowolnych ofiarach wiernych „wyraz jedności z Następcą Piotra w jego posłudze całemu Kościołowi”. Tymczasem posoborowcy zredukowali tę świętą relację do poziomu technokratycznych mechanizmów „efektywności” i „przejrzystości”, co jest bezpośrednim owocem potępionej przez Piusa IX w Syllabusie błędów (1864) tezy, że „Kościół powinien dostosować się do postępu” (pkt 80).
Szczególnie wymowne jest powierzenie likwidacji komisji „abp.” Piccinottiemu – byłemu sekretarzowi ekonomicznemu Bergoglia. Ta rola masońskiego specjalisty od „czystek finansowych” doskonale ilustruje słowa Leona XIII z encykliki Humanum genus (1884): „Celem ostatecznym masonerii jest zniszczenie od podstaw całego porządku religijnego i społecznego […] aby na jego ruinach zbudować nowy według ich pomysłu”.
Kanonistyczna parodia Prevosta
Wychwalanie Prevosta jako „kanonisty” przez posoborowych komentatorów to czysta kpina. Prawdziwe prawo kanoniczne (Kodeks z 1917, kan. 188 §4) stanowi, że urząd staje się wakujący ipso facto przez publiczne odstępstwo od wiary. Tymczasem zarówno Bergoglio, jak i Prevost jawnie głoszą herezje – od ekumenizmu po negację nieomylności – co automatycznie pozbawia ich jakiejkolwiek jurysdykcji. Jak przypominał św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Heretyk nie może być papieżem, nawet jeśli został wybrany zgodnie z prawem i jednomyślnie”.
Próby „naprawy” watykańskich finansów przez antypapieża przypominają więc gest kapitana układającego leżaki na tonącym Titanicu. Jak trafnie zauważył Pius XII w przemówieniu z 2 listopada 1954: „Gdzie zabraknie życia nadprzyrodzonego, tam nawet najbardziej imponujące struktury organizacyjne staną się jedynie grobem pobielanym”.
Duchowa pustka pod płaszczykiem reform
Najjaskrawszą herezją tekstu jest całkowite przemilczenie nadprzyrodzonego celu darowizn. W autentycznym Kościele ofiary wiernych służyły utrzymaniu kultu, formacji kapłanów i dziełom miłosierdzia – wszystko dla większej chwały Bożej. Tymczasem neokościół Bergoglia i Prevosta, odrzuciwszy Ofiarę Mszy Świętej, sakramenty i dogmaty, zbiera pieniądze wyłącznie na utrzymanie swojej globalnej struktury apostazji.
Jak ostrzegał św. Pius X w Lamentabili sane (1907): „Dogmaty wiary są jedynie interpretacją faktów religijnych przez ludzki umysł” (potępiona teza 22). To właśnie widzimy w działalności zlikwidowanej komisji – redukcję świętej powinności wspierania Kościoła do zwykłej „strategii fundraisingowej”, co stanowi bluźnierczą parodię słów św. Pawła: „Bóg miłuje ochotnego dawcę” (2 Kor 9,7).
Kres iluzji „reformy” antykościoła
Decyzja Prevosta potwierdza tylko, że sekta posoborowa wkroczyła w fazę agonii. Jak przepowiedział arcybiskup Marceli Lefebvre w 1986 roku: „Kościół posoborowy umiera, ponieważ odciął się od swoich nadprzyrodzonych źródeł”. Likwidacja po dziesięciu miesiącach ciała powołanego przez poprzedniego antypapieża to nie przejaw „roztropności”, lecz symptom głębszej choroby – całkowitego rozkładu władzy w sektach wyrosłych na ruinach prawdziwego Kościoła.
Wierni katolicy nie dają się już zwieść tym finansowym grom. Jak napominał bł. Pius IX w Qui pluribus (1846): „Ofiary składane fałszywym pasterzom stają się współudziałem w ich nieprawościach”. Jedynym ratunkiem pozostaje powrót do niezmiennej doktryny, prawdziwej Mszy Świętej i autentycznych pasterzy strzegących depozytu wiary – poza strukturami apostazji okupującymi Watykan.
Za artykułem:
Pope Leo abolishes donations commission established by Pope Francis in February (lifesitenews.com)
Data artykułu: 05.12.2025
