Portal LifeSiteNews relacjonuje wypowiedź Bernarda Fellaya, „biskupa” schizmatyckiej struktury FSSPX, który ostro skrytykował watykański dokument Mater Populi Fidelis odrzucający tytuły Marji jako Współodkupicielki i Pośredniczki Wszystkich Łask. Fellay określił stanowisko Rzymu jako „żałosne” i „zniewagę wobec Boga”, wskazując na protestanckie wpływy w posoborowej sekcie. Warto jednak zauważyć, że zarówno krytykowany dokument, jak i stanowisko FSSPX, są wyrazem głębokiego kryzysu doktrynalnego neo-kościoła.
Fałszywy kontrast w świecie antykatolickiej schizmy
Fellay w wywiadzie dla Immaculata TV stwierdził:
„Nasza Pani w Fatimie powiedziała, że wiele dusz idzie do piekła, bo nikt się za nie nie modli i nie składa ofiar”
Już w tym zdaniu ujawnia się teologiczna naiwność lefebrystów, którzy bezkrytycznie powołują się na objawienia fatimskie – uznane przez tradycyjną teologię za operację masońską (FILE: Fałszywe objawienia fatimskie). Jak czytamy w analizie: „Cud Słońca: masowa manipulacja optyczna (naturalne zjawisko) oraz masowa panika i autosugestia”. Co więcej, Fellay pomija milczeniem fakt, że „poświęcenie Rosji” – kluczowy element fatimskiej narracji – stanowi heretyckie odejście od katolickiej eklezjologii, zastępując skuteczność sakramentów „hiper-aktami” kultu.
Modernistyczna dialektyka: ekumenizm vs. pseudotradycja
Gdy Fellay oskarża watykańską „kongregację” o uleganie „duchowi protestanckiemu”, nie dostrzega, że sam uczestniczy w tym samym paradoksie posoborowia. Z jednej strony neo-kościół odrzuca mariologiczne tytuły w imię fałszywego ekumenizmu (potępionego przez Piusa XI w Quas primas), z drugiej – FSSPX, zachowując pozory tradycji, uznaje ważność sakramentów sprawowanych przez modernistów i legitymizuje struktury pozbawione łaski. Jak czytamy w dokumencie sedewakantystycznym: „Kanon 188.4 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1917) stanowi: »Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu […] jeśli duchowny publicznie odstępuje od wiary katolickiej«” (FILE: Obrona sedewakantyzmu).
Fellay powołuje się na „niemal wszystkich papieży”, którzy mieli używać tytułu Współodkupicielki, co jest ewidentnym nadużyciem. W rzeczywistości Magisterium przedsoborowe stosowało ostrożność w tej kwestii, by nie naruszyć unicus Redemptor – jedynego pośrednictwa Chrystusa. Pius X w Lamentabili potępił tezę, że „dogmaty […] są tylko interpretacją faktów religijnych” (FILE: Lamentabili sane exitu), co właśnie czyni Fellay, mieszając pobożność ludową z doktryną.
Kryzys jako owoc soborowej rewolucji
Gdy „biskup” FSSPX mówi o „straszliwym kryzysie w Kościele od Vaticanum II”, nie zauważa, że jego własna struktura jest produktem tegoż kryzysu. Powoływanie się na książkę Ratzingera („Sól ziemi”) – heretyka współtworzącego soborowe błędy – demaskuje intelektualną bankructwo lefebryzmu. Tymczasem prawdziwy Kościół katolicki nie może się „skurczyć”, gdyż jak nauczał Chrystus: „Bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 16,18).
Fellay kończy frazesem o „nadprzyrodzonym rozwiązaniu”, lecz jednocześnie neguje jego warunki – ważne kapłaństwo i ofiarę Mszy. Wierni muszą zrozumieć, że ani modernistyczny Rzym, ani schizmatycka FSSPX nie reprezentują Kościoła Katolickiego. Jedyną drogą jest powrót do integralnej doktryny, odrzucenie soborowej rewolucji i odnowa prawdziwej hierarchii – nie poprzez „małe wyspy” kompromisu, lecz przez nieugięte wyznawanie extra Ecclesiam nulla salus.
Za artykułem:
SSPX Bishop Fellay calls Vatican’s latest Marian document ‘pitiful,’ ‘insult to God’ (lifesitenews.com)
Data artykułu: 05.12.2025
