Portal Tygodnik Powszechny (8 grudnia 2025) informuje o uzyskaniu przez ghańskiego artystę Ibrahima Mahamę tytułu „najbardziej wpływowej postaci współczesnej sztuki” według magazynu „ArtReview”. Ranking „nie ma odzwierciedlać preferencji ekonomicznych – jest próbą znalezienia «prawdy w dziedzinie, w której często rządzą subiektywne opinie, upodobania i niechęci»”. Wśród wyróżnionych dominują przedstawiciele monarchii arabskich i aktywiści, co autor relacjonuje jako przejaw „zmieniającej się geografii artystycznej” i „wielobiegunowości”.
Redukcja sztuki do narzędzia rewolucji kulturowej
Twórczość Mahamy, oparta na „wykorzystywaniu starych, zużytych rzeczy”, stanowi kwintesencję modernistycznej dewastacji pojęcia sztuki. Jak trafnie diagnozował Pius XI w Quas primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw (…), zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą, gdyż usunięto główną przyczynę, dlaczego jedni mają prawo rozkazywać, drudzy zaś mają obowiązek słuchać”. Instalacje z szmat i śmieci, gloryfikowane jako „zaskakujące”, są materialistycznym bluźnierstwem przeciwko katolickiemu rozumieniu piękna jako uczestnictwa w Boskiej harmonii.
Monarchie arabskie jako mecenasi apostazji
Obecność Al-Mayassy bint Hamad Al-Thani i Hoor Al Qasimi w czołówce rankingu demaskuje prawdziwy cel tego przedsięwzięcia: legitymizację islamskiego finansowania dekadencji Zachodu. Katar i ZEA, prześladujące chrześcijan, kupują sobie miejsce w globalnym establishmentu poprzez sponsoring sztuki odrzucającej transcendentny wymiar. To jawna realizacja potępionej w „Syllabusie błędów” tezy, że „Kościół powinien się pogodzić z postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją” (pkt 80).
Demontaż cywilizacji łacińskiej
Marginalizacja Europy w rankingu (zaledwie 30 pozycji, w tym tylko dwie z Europy Środkowej) nie jest przypadkiem. Jak nauczał św. Pius X w Lamentabili sane, moderniści „uczą, że dogmaty, sakramenty i hierarchia (…) są tylko interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki” (pkt 22). Usunięcie Larry’ego Gagosiana z czołówki na rzecz „aktywistów” dowodzi celowego niszczenia rynku sztuki – ostatniego bastionu zachodniej wolności twórczej.
Estetyka jako narzędzie indoktrynacji
Chwalenie „połączenia aktywizmu z pracą twórczą” Mahamy odsłania prawdziwe oblicze tej sztuki: to narzędzie inżynierii społecznej, mające zastąpić ewangelizację rewolucyjną agitacją. W miejsce katolickiej zasady „gratia non tollit naturam, sed perficit” (łaska nie znosi natury, lecz udoskonala) proponuje się kult brzydoty i przemijalności. Jak ostrzegał Pius IX w „Syllabusie”, jest to bezpośrednia realizacja błędu głoszącego, że „filozofię należy traktować bez uwzględnienia objawienia nadprzyrodzonego” (pkt 14).
Ukryta teologia destrukcji
Kompletne przemilczenie w artykule jakichkolwiek odniesień do sztuki sakralnej, tradycyjnego rzemiosła czy duchowego wymiaru piękna ujawnia programową wrogość tego środowiska wobec cywilizacji chrześcijańskiej. W świecie, gdzie „królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi” (Pius XI, Quas primas), nie ma miejsca na bałwochwalczy kult zużytych przedmiotów i pogańskich mecenasów. Apoteoza Mahamy to jedynie kolejny akt globalistycznego spektaklu, mającego zastąpić Królestwo Chrystusowe „wielobiegunowym chaosem”.
Za artykułem:
Ibrahim Mahama najbardziej znaczącym artystą świata (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 08.12.2025
