Portal „Tygodnik Powszechny” (9 grudnia 2025) relacjonuje konflikt między rządem Donalda Tuska a prezydentem Karolem Nawrockim w kwestii przekazania Ukrainie polskich myśliwców MiG-29 oraz gwarancji dla Belgii. Artykuł przedstawia spór jako „wojnę o krzesła”, całkowicie pomijając moralny i teologiczny wymiar decyzji państwowych.
Naturalistyczne zaślepienie władz
W dyskusji o transferze broni brak jakiejkolwiek refleksji nad principium et finis (początkiem i celem) działań państwa. „Polska nie będzie brała udziału w kupczeniu ukraińskimi ziemiami” – deklaruje Radosław Sikorski, redukując problem do kalkulacji geopolitycznej. Tymczasem Pius XI w encyklice Quas primas stanowczo przypomina: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Brak odniesienia do prawa naturalnego i obowiązku obrony chrześcijańskiego porządku czyni z polskiej dyplomacji ślepe narzędzie rewolucji.
„Jeśli Trump zdoła złamać Zełenskiego jeszcze tej zimy (…), porozumienie rozejmowe będzie ledwie pauzą przed kolejną wojną”
To zdanie demaskuje czysto materialistyczne pojmowanie pokoju. Kościół naucza, że prawdziwy pax Christi możliwy jest jedynie przez uznanie społecznego panowania Chrystusa Króla. Tymczasem zarówno rząd, jak i prezydent grają w grę o „strategiczne interesy”, całkowicie lekceważąc słowa św. Pawła: „Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności” (Ef 6,12).
Bluźniercza redukcja sacrum władzy
Konflikt między „panem premierem” a „panem prezydentem” odsłania głębszy kryzys legitymizacji władzy. Władysław Wielowieyski w Teorii państwa katolickiego (1935) precyzyjnie określa: „Władza państwowa pochodzi od Boga i w Jego imieniu sprawowana być winna”. Tymczasem spór o „prawo kształtowania polityki zagranicznej” toczy się w oderwaniu od objawionej prawdy o teocentrycznym porządku.
Szczególnie godne potępienia są próby instrumentalizacji bezpieczeństwa narodowego do rozgrywek personalnych:
„W Kancelarii Prezydenta za kompromitację rządu uznano ucieczkę na Białoruś dwóch Ukraińców, którzy – jak się podejrzewa – na zlecenie Rosji podkładali ładunki wybuchowe na torach”
Zamiast wezwać naród do modlitwy ekspiacyjnej i publicznych błagań o Bożą opiekę, ośrodki władzy zajmują się wzajemnym obarczaniem odpowiedzialnością. To żywa ilustracja słów Piusa IX z Syllabusa błędów: „Błądzą ci, którzy uważają, że moralność i prawa mogą istnieć bez odniesienia do Boga” (punkt 56).
Polityka jako parodia królestwa Bożego
Dyskusja o „strategicznych decyzjach” przypomina groteskowe przedstawienie, gdzie aktorzy udają kompetencje, których nie posiadają. „Donald Trump, formułując swój plan, zgodził się na wprowadzenie do niego zapisów o zapoczątkowaniu między NATO i Rosją rozmów de facto o demilitaryzacji wschodniej flanki Sojuszu” – czytamy. Żaden z polskich polityków nie zdobywa się na przypomnienie, że jedynym gwarantem pokoju jest Chrystus Król.
Papież Pius XI w Quas primas przewidział tę sytuację: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw i gdy już nie od Boga, lecz od ludzi wywodzono początek władzy, stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Brak koronacji Polski na Królestwo Chrystusa w 1925 r. (czego domagał się Episkopat) zbiera dziś tragiczne żniwo w postaci sparaliżowanej, bezbożnej dyplomacji.
Duchowa bankructwo elit
Artykuł ujawnia patologiczny mechanizm władzy oderwanej od łaski:
„W Pałacu słyszę z kolei, że prezydent nie jest tylko notariuszem, ale ma prawo reagować odmową podpisu, np. wtedy, gdy rząd pragnie powołać na ambasadora w USA «skompromitowanego» Bogdana Klicha”
Spór o nominacje ambasadorskie przypomina rozdawanie ról w teatrze absurdu. Tymczasem kanon 1405 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. wyraźnie stanowi, że katolickie państwa winny mianować przedstawicieli „którzy wiarą i obyczajami nie dają zgorszenia”. W sytuacji, gdy zarówno „pan premier”, jak i „pan prezydent” popierają aborcję, in vitro i związki homoseksualne, jakakolwiek merytoryczna dyskusja o moralności dyplomatów staje się farsą.
Zatrute źródła polityki
Analiza języka używanego przez polityków i dziennikarza ujawnia głęboko naturalistyczne przesiąknięcie:
- „strategiczne interesy” zamiast „obowiązek obrony wiary”
- „geopolityka” zamiast „moralny porządek”
- „rekompensata technologiczna” zamiast „zadośćuczynienie za grzechy”
To symptomatyczne dla modernistycznej apostazji, potępionej przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (punkt 58).
Jedyna droga naprawy
Katolicka odpowiedź na kryzys polityczny jest jednoznaczna: publiczne poświęcenie Polski Najświętszemu Sercu Pana Jezusa i Niepokalanemu Sercu Marji, przywrócenie Mszy Świętej Wszechczasów jako fundamentu życia narodowego oraz odrzucenie masonerii i rewolucyjnych ideologii. Jak przypomina Pius XI: „Jeżeli Szymon Piotr niegdyś powiedział do Chrystusa Pana: «Odejdź ode mnie, bom jest człowiek grzeszny», to dziś narody winny zawołać: «Pozostań z nami, o Panie, albowiem jest późno, a dzień się już nachyli!»”.
Dopóki Polska nie uzna Regnum Christi (Królestwa Chrystusa) za najwyższy cel swego istnienia, wszelkie decyzje polityczne będą jedynie „gonitwą psów po dworze” (2 P 2,22) – hałaśliwą, bezładną i prowadzącą do zguby.
Za artykułem:
Polska przekaże Ukrainie swoje posowieckie samoloty bojowe (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 09.12.2025
