Portal „Tygodnik Powszechny” z 9 grudnia 2025 roku prezentuje apologetyczną analizę serialu „Wednesday”, gloryfikującą postać Wednesday Addams jako „królową grozy skazaną na sukces”. Artykuł Pawła Kicmana wychwala rzekome walory produkcji Netfliksa, ukazując ją jako opowieść o „akceptacji odmienności” i walce z „ksenofobią”. W rzeczywistości jednak seria stanowi kolejny przejaw kulturowego dryfu ku relatywizmowi moralnemu, podszytego neopogańską estetyką.
Mitologia śmierci jako narzędzie dekonstrukcji chrześcijańskiej antropologii
Autor bezkrytycznie przyjmuje modernistyczną narrację, według której „fascynacja postaciami bladolicych, melancholijnych dziewcząt uwikłanych w tematykę śmierci” stanowi niewinny element kulturowej ewolucji. Tymczasem już św. Augustyn w „Państwie Bożym” (Ks. VI, rozdz. 9) demaskował pogańskie kulty śmierci jako „próżne naśladownictwo prawdziwej świętości, mające zwodzić dusze ku zatraceniu”. Serialowa mitologia, czerpiąca z twórczości Edgara Allana Poego czy Byrona, nie jest „artystyczną inspiracją”, lecz współczesną inkarnacją gnostyckiego uwielbienia dla nicości, przeciwnego chrześcijańskiej afirmacji życia jako daru Bożego.
„Nevermore nie jest oczywiście zwykłą szkołą, a placówką dla outsiderów – dzieciaków z tajemniczymi mocami, wilkołaków, syren. Serial jest więc opowieścią o dojrzewaniu, tyle że zamiast tradycyjnej dla podobnych produkcji amerykańskiej szkoły mamy wypełnione mrocznymi tajemnicami gotyckie mury”.
Ta pozornie niewinna „opowieść o dojrzewaniu” w rzeczywistości wprowadza młodych widzów w świat okultyzmu, przedstawiający istoty demoniczne (wilkołaki, syreny) jako zwyczajnych „outsiderów”. Już w 1917 roku Kongregacja Świętego Oficjum w dekrecie „Lamentabili sane exitu” (propozycja 58) potępiła „umieszczanie w nauce moralnej sił wyłącznie materialnych”, co znajduje swe odbicie w próbach naturalizacji zła poprzez serialową estetykę.
Subkulturowy bunt jako antyteza katolickiego porządku
Kicman entuzjastycznie opisuje przemianę wizerunku „młodej kobiety połączonej nierozerwalnie z motywem śmierci” w „formę wyrazu niezależności”, co miałoby być zasługą subkultury gotyckiej. W rzeczywistości mamy do czynienia z jawnym odwróceniem katolickiej hierarchii wartości – to, co Kościół określa jako grzech pychy i nieposłuszeństwa, przedstawiane jest jako cnota indywidualizmu. Pius XI w encyklice „Quas Primas” (1925) nauczał: „Jeżeli ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój”. Tymczasem postmodernistyczny kult „odmienności” prowadzi do anarchii moralnej.
Artykuł bezkrytycznie powiela mit „wyzwolenia poprzez bunt”, całkowicie ignorując katolicką doktrynę o grzechu pierworodnym i konieczności łaski uświęcającej dla prawdziwej wolności. Jak zauważył św. Tomasz z Akwinu w „Sumie Teologicznej” (I-II, q.109 a.2): „Człowiek po grzechu pierworodnym nie może uniknąć wszystkich grzechów śmiertelnych bez pomocy łaski Bożej”. Serialowy indywidualizm Wednesday jest więc nie cnotą, lecz współczesną formą Pelagiańskiej herezji.
Estetyzacja zła jako narzędzie demoralizacji
Najgroźniejszym aspektem omawianej produkcji jest systematyczna estetyzacja postaw sprzecznych z katolicką moralnością. Gdy autor zachwyca się, że „Wednesday jest indywidualistką, która nie dba o uznanie, ale jednocześnie pod maską sarkazmu skrywa dobre serce”, dokonuje się klasyczna strategia relatywizacji zła. Kościół zawsze przestrzegał przed takimi zabiegami – już w 1864 roku Pius IX w Syllabusie błędów (pkt 58) potępił tezę, że „moralność nie potrzebuje sankcji Bożej”.
„Wiele z tych historii ostatecznie opowiada też wreszcie o trudach dojrzewania – a te są takie same, niezależnie, czy w naszej szkole uczą się ludzie, czy potwory, a po lekcjach chodzimy na kółko szachowe, czy planujemy pułapkę na wampira”.
To zdanie doskonale ilustruje duchowy niepokój całego przedsięwzięcia. Próba zrównania rzeczywistości naturalnej z nadnaturalnym złem („potwory”, „wampiry”) stanowi jawny przejaw modernistycznej hermeneutyki ciągłości, potępionej już przez św. Piusa X w encyklice „Pascendi Dominici gregis” (1907). Serial nie tylko nie przestrzega przed okultyzmem, ale wręcz promuje go jako modną formę młodzieżowego buntu.
Kryzys współczesnej kultury jako owoc apostazji
Fenomen popularności „Wednesday” nie jest przypadkowy, lecz stanowi logiczną konsekwencję odrzucenia społecznego panowania Chrystusa Króla. Gdy Pius XI w „Quas Primas” pisał: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw i gdy już nie od Boga, lecz od ludzi wywodzono początek władzy, stało się iż zburzone zostały fundamenty”, przewidział właśnie taki kulturowy skutek.
Obecna fascynacja mrocznymi estetykami to nic innego jak duchowa pustka po odrzuceniu prawdziwej Światłości świata. Jak nauczał Chrystus: „Jeśli światłość, która w tobie jest, ciemnością jest, sama ciemność jakaż będzie!” (Mt 6, 23). Zamiast prowadzić młodych do Chrystusa, produkcje takie jak „Wednesday” oferują im namiastkę transcendencji poprzez okultystyczne fantazmaty.
Katolik nie może ulec tej iluzji. Jak ostrzegał św. Paweł: „Nie dajcie się wprowadzić w różnorodne i obce nauki; dobrze jest bowiem umacniać serce łaską, a nie pokarmami, które nie przynoszą korzyści tym, co się nimi zajmują” (Hbr 13, 9). W obliczu tej kulturowej inwazji obowiązkiem wiernych jest trwać przy niezmiennej nauce Kościoła, odrzucając modernistyczne kompromisy.
Za artykułem:
Kto się boi Wednesday Addams? Królowa grozy skazana na sukces (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 09.12.2025
