Portal Vatican News relacjonuje konferencję na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim upamiętniającą 60. rocznicę skandalicznego listu polskich „biskupów” do niemieckich (18 listopada 1965), w którym padły bluźniercze słowa „przebaczamy i prosimy o przebaczenie”. Uczestniczyli w niej m.in. abp Paul Richard Gallagher, była premier Hanna Suchocka oraz przedstawiciele sekty posoborowej w Polsce. Dyrektor wydawniczy Dykasterii ds. Komunikacji Andrea Tornielli podkreślił, że list podpisali „błogosławiony” kard. Stefan Wyszyński i „święty” Jan Paweł II, co stanowi jawną próbę sakralizacji zdrady katolickich zasad sprawiedliwości i roztropności.
Krzywda Bez Pokuty: Anihilacja Katolickiej Nauki o Sprawiedliwości
Knut Abraham, koordynator współpracy polsko-niemieckiej, w rozmowie z Radiem Watykańskim przedstawił dzieło pseudopojednania jako „przełomowe”, twierdząc, że „Kościół katolicki był pionierem pojednania niemiecko-polskiego po wojnie”. Tym samym potwierdza się diagnoza Piusa XII z 1945 roku: „Największym niebezpieczeństwem naszych czasów jest zastąpienie prawdy Bożej kompromisem z duchem świata”.
„Te słowa: ‘Przebaczamy i prosimy o przebaczenie’ dały tak wielką moc i taki impuls, że w swoim długofalowym oddziaływaniu to właśnie w nich należy szukać źródła pojednania”
Ta wypowiedź demaskuje całkowite odejście od katolickiej nauki o warunkach ważnego przebaczenia. Św. Tomasz z Akwinu w Sumie Teologicznej (II-II, q. 113, a. 1) naucza jasno: „Przebaczenie wymaga uprzedniej pokuty i żalu ze strony winowajcy”. Tymczasem naród niemiecki nigdy nie dokonał zbiorowego aktu pokuty za ludobójstwo na Polakach, mordy księży, profanacje kościołów i systematyczną ateizację. Wręcz przeciwnie – po 1965 r. nasiliły się roszczenia tzw. wypędzonych wspierane przez niemieckie elity.
Soborowa Infekcja: Gniazdo Zdrady w Łonie Kościoła
Abraham wskazuje na Sobór Watykański II jako inkubator tej zdrady: „Podczas Soboru Watykańskiego II odbywały się osobiste spotkania między biskupami niemieckimi i polskimi. I to tam zakiełkowało zaufanie, na podstawie którego biskup wrocławski, Bolesław Kominek, zainicjował później tę korespondencję”.
To potwierdza, że rewolucyjny dokument Gaudium et Spes stał się narzędziem dekonstrukcji katolickiej doktryny o społecznym panowaniu Chrystusa Króla. Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) stanowczo przypominał: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym – oto hasło, które musi zastąpić zgubne idee nowożytnego laicyzmu”. Tymczasem „biskupi” zaangażowani w sobór przyjęli masoński paradygmat „pojednania bez prawdy”, będący zaprzeczeniem słów św. Pawła: „Czyż się sprzęga światło z ciemnością?” (2 Kor 6,14).
Kult Człowieka Zamiast Chwały Bożej
Największą zbrodnią teologiczną omawianego listu jest zamiana pojęć:
1. Zbiorowa wina narodu polskiego – choć Polacy byli wyłącznie ofiarą niemieckiego barbarzyństwa, list sugeruje równoważność win („prosimy o przebaczenie”). To jawne zaprzeczenie VI przykazania Dekalogu, które zakazuje fałszywego świadectwa.
2. Relatywizacja sprawiedliwości – brak wezwania do zadośćuczynienia materialnego i moralnego (np. zwrot zagrabionych dóbr kościelnych).
3. Naturalizacja łaski – przedstawienie przebaczenia jako aktu czysto humanitarnego, bez konieczności nawrócenia i zadośćuczynienia Bogu.
Św. Pius X w encyklice Pascendi (1907) przewidział tę modernistyczną pułapkę: „Moderniści zastępują wiarę w Boga kultem człowieczeństwa, a przebłagalną ofiarę Chrystusa – mglistym braterstwem”.
Fałszywi Święci Narzędziami Rewolucji
Wspomnienie przez Torniellego „błogosławionego” Wyszyńskiego i „świętego” Jana Pawła II ujawnia prawdziwy cel całej ceremonii – beatyfikację zdrady doktrynalnej.
1. Stefan Wyszyński – jako prymas „kościoła polskiego” (nie katolickiego!) współtworzył struktury kolaborujące z komunizmem, zgadzając się na usunięcie wezwania „Ojcze nasz i Królu nasz” z modlitw wiernych.
2. Karol Wojtyła – heretyk i apostata, autor antykatolickich dokumentów jak Ut Unum Sint (1995), który otworzył drzwi synkretyzmowi religijnemu.
Ich pseudokatolickie kulty są narzędziem deprawacji wiernych, zgodnie z masońską maksymą: „Zniszcz prawdziwych świętych, a postawisz na ich miejsce swoich bożków”.
Polityczna Teologia Antychrysta
Watykańska konferencja potwierdza, że sekta posoborowa stała się biurem politycznej mediacji, całkowicie porzucając nadprzyrodzoną misję Kościoła. Abp Gallagher – funkcjonariusz antykościoła – symbolizuje tę degradację, gdzie dyplomacja zastępuje głoszenie Ewangelii.
Tymczasem Sobór Trydencki (sesja XXV) nakazywał biskupom: „Strzeżcie czystości depozytu wiary, nie wdając się w układy z władzami tego świata”. W obliczu masowych mordów dokonanych przez Niemców na polskich kapłanach (np. bł. ks. Józef Kurzawa) i zniszczenia tysięcy świątyń, jakiekolwiek „pojednanie” bez pełnego zadośćuczynienia było i pozostaje aktem zdrady narodowej i religijnej.
Jad Nacjonalizmu czy Trucizna Globalizmu?
Paradoksalnie, Knut Abraham demaskuje własne kłamstwo, mówiąc: „Jad nacjonalizmu jest wszędzie i musimy pamiętać, że to właśnie nacjonalizm doprowadził narody do tak straszliwych walk”. To klasyczny sofizmat posoborowia:
1. Prawowity katolicki patriotyzm (np. obrona Jasnej Góry przed Szwedami) mieszany jest z heretyckim nacjonalizmem (neopogańskie kulty państwowe).
2. Prawdziwym zagrożeniem jest nie nacjonalizm, lecz globalistyczny plan zniszczenia narodów przez mieszanie kultur i religii – zgodnie z planami masonerii opisanych w protokołach mędrców Syjonu.
Pius XII w przemówieniu z 1952 roku ostrzegał: „Największym wrogiem Kościoła nie jest jawny ateizm, lecz zakamuflowany globalizm, który pod płaszczykiem pokoju niszczy tożsamość narodów”.
Koniec Fałszywej Drogi: Jedynie Chrystus Król!
Jedyną odpowiedzią na tę apostazję jest powrót do niezmiennej doktryny o społecznym panowaniu Chrystusa Króla. Jak nauczał Pius XI: „Pokój Chrystusowy nie może zapanować, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego” (Quas Primas).
Wszelkie próby „pojednania” pomijające władzę Chrystusa nad narodami są dziełem szatana, który „przebrany się staje za anioła światłości” (2 Kor 11,14). Prawdziwe pojednanie przyjdzie tylko przez:
1. Publiczne wyrzeczenie się błędów modernizmu przez naród niemiecki.
2. Pełne zadośćuczynienie materialne za zbrodnie wojenne.
3. Oficjalne uznanie Chrystusa Króla Polski i Niemiec przez oba narody.
Bez tych warunków każdy gest „pojednania” jest tylko farsą przygotowującą grunt pod antychrysta.
Za artykułem:
Upamiętnienie listu biskupów polskich do niemieckich przynosi owoce (vaticannews.va)
Data artykułu: 09.12.2025
