Portal LifeSiteNews relacjonuje wypowiedź „ojca” Michaela Mary z „Kongregacji Najświętszego Odkubieniciela” (FSSR), który krytykuje wypowiedzi Bergoglia w Singapurze, zarzucając mu „religijny indyferentyzm” i „doktrynalną dwuznaczność”. „Ojciec” stwierdza, że „ekskomunika za obronę prawdy jest bez znaczenia”, a jego zgromadzenie odważnie sprzeciwia się „synodalnemu kościołowi”.
Teatr pozorów w neo-kościele
Komunikat FSSR, choć pozornie radykalny, pozostaje wewnątrz logicznych ram posoborowej herezji. Jak zauważa św. Pius X w encyklice Pascendi: „Moderniści udający obrońców tradycji to najniebezpieczniejsi wrogowie Kościoła”. „Redemptoryści” występują przeciwko jednej herezji Bergoglia, lecz milcząco akceptują cały system apostazji:
„Ojciec” Mary oskarża Franciszka o „religijny indyferentyzm”, podczas gdy sam należy do zgromadzenia uznającego antypapieży od Jana XXIII począwszy.
Trydencka definicja wiary (De fide catholica) wyklucza możliwość uznania heretyka za papieża. Jak stwierdza św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Papież jawny heretyk przestaje ipso facto być członkiem Kościoła”. Tymczasem FSSR kontynuuje grę w „reformę wewnątrz systemu”, co Pius XI w Quas primas nazwał „zdradą królewskich praw Chrystusa”.
Doktrynalna bankructwo „tradycji” posoborowej
Rzekomy „sprzeciw” FSSR koncentruje się na marginaliach, pomijając rdzeń apostazji:
- Milczenie o nielegalności nowej mszy („Novus Ordo Missae”) jako profanacji Ofiary Krzyża, potępionej przez św. Piusa V w Quo primum
- Brak potępienia soborowej konstytucji o wolności religijnej (Dignitatis humanae), która Pius IX w Quanta cura nazwał „szaleństwem”
- Aprobata dla nieistniejących święceń kapłańskich po 1968 roku, gdy Paweł VI zniósł formę sakramentu
„Non potest mutare sacramentalem Ecclesiae substantiam” (Nie może zmienić istoty sakramentalnej Kościoła) – przypomina bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV, unieważniająca wszelkie urzędy sprawowane przez heretyków.
Synodalna hydra jako owoc soborowej rewolucji
„Ojciec” Mary atakuje „synodalny kościół” jako odstępstwo, nie rozumiejąc, że jest on koniecznym owocem Vaticanum II. Już w 1907 roku św. Pius X w Lamentabili sane potępił modernistyczne błędy:
„Dogmaty nie są prawdami objawionymi, lecz interpretacją faktów religijnych przez ludzki umysł” (propozycja 22 potępiona)
Synod to jedynie jawna realizacja soborowego programu zakładającego „ewolucję dogmatów” i „demokratyzację Kościoła”. Jak zauważył arcybiskup Marceli Lefebvre (którego święcenia pochodzą od masona Lienarta): „Dajcie nam starą Mszę, to nam wystarczy”. To właśnie owo „dajcie nam stare formy, a przyjmiemy nową treść” umożliwiło rozkwit dzisiejszej apostazji.
Eklezjologiczny fałsz „oporu”
FSSR uprawia niebezpieczny iluzjonizm, twierdząc, że można „naprawić” strukturę neo-kościoła. Tymczasem Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kanon 188.4) stwierdza jasno:
„Każdy urząd staje się wakujący ipso facto na skutek publicznego odstępstwa od wiary katolickiej”
Bergoglio i jego poprzednicy – jako jawni heretycy – nigdy nie byli papieżami. „Sukcesja apostolska” w neo-kościele jest fikcją prawną. Pius XII w Sacramentum Ordinis określił nienaruszalną formę święceń, zniesioną przez Montiniego (Pawła VI).
Wezwanie do konsekwencji
Prawdziwi katolicy nie mogą poprzestać na krytyce „synodalnych ekscesów”. Muszą:
- Odrzucić całkowicie soborowego ducha świata (aggiornamento)
- Uciekać od nieważnych „sakramentów” neo-kościoła
- Szukać kapłanów z ważnymi święceniami przed 1968 rokiem
Jak głosi niezmienne nauczanie Kościoła: „Extra Ecclesiam nulla salus” (Poza Kościołem nie ma zbawienia). Struktury posoborowe to nie Kościół Chrystusowy, lecz „ohyda spustoszenia” (Mt 24,15) zapowiedziana w Apokalipsie.
Za artykułem:
Meet the traditional Redemptorists who CALLED OUT the synodal church (lifesitenews.com)
Data artykułu: 10.12.2025
