Portal Tygodnik Powszechny (10 grudnia 2025) relacjonuje nominację Andreja Babiša na premiera Czech, podkreślając ryzyko przekształcenia Grupy Wyszehradzkiej w „Trójkąt Wyszehradzki” poprzez izolację Polski. Artykuł, utrzymany w duchu świeckiego liberalizmu, całkowicie pomija katolicką perspektywę ładu międzynarodowego, redukując politykę do gry interesów narodowych.
Naturalizm polityczny jako symptom apostazji
Opisując koalicję Babiša z partiami SPD i Kierowcami, autorzy nie dostrzegają duchowego wymiaru kryzysu:
„Nowy rząd Babiša zabraknie za to Filipa Turka […] Ponad 60 proc. Czechów deklarowało w sondażach, że jest przeciwnych temu, aby ten były kierowca rajdowy znalazł się w rządzie”.
To czysto utylitarne podejście – ocena kandydata na podstawie sondaży, a nie zasad moralnych – odzwierciedla praktyczny ateizm współczesnej polityki. Jak nauczał Pius XI w Quas primas: „Sprawiedliwość i dobro pokoju zakwitną za dni Jego […] I będzie panował od morza aż do morza” (Ps 72). Tymczasem nowy czeski rząd programowo odcina się od fundamentów chrześcijańskiej cywilizacji.
Zdrada Ukrainy jako przejaw bankructwa moralnego
Relatywizacja wsparcia dla Ukrainy stanowi jawne pogwałcenie katolickiej nauki o wojnie sprawiedliwej:
„Z przedwyborczych zapowiedzi Babiša wynikało, że jego rząd zakończy tzw. czeską inicjatywę amunicyjną […] Brak w nim też wyraźnego podkreślenia, że to Rosja jest zagrożeniem”.
To zdrada zasad suarezjańskiej teorii ius ad bellum, gdzie pomoc napadniętemu stanowi moralny imperatyw. Jak przypominał Pius XII: „Naród napadnięty lub bezpośrednio zagrożony napadem ma niezaprzeczalne prawo do obrony”. Babiš, preferujący „narrację suwerennościową”, uprawia bałwochwalczy kult państwa narodowego w miejsce uniwersalizmu chrześcijańskiego.
Grupa Wyszehradzka bez Polski – rozpad katolickiej osi
Prognozowane osłabienie więzi z Polską demaskuje ideologiczne podłoże sojuszy:
„Jeśli będzie to polegać głównie na zacieśnianiu współpracy ze Słowacją i Węgrami […] V4 może stać się Trójkątem Wyszehradzkim – już bez Polski”.
Ta geopolityczna transformacja odzwierciedla głębszy proces: wypieranie katolickiej tożsamości Mitteleuropy przez neopogański nacjonalizm. Jak wskazywał kard. August Hlond: „Polska pozostanie sobą tylko wtedy, gdy będzie katolicka”. Izolacja Polski – ostatniego bastionu katolicyzmu w regionie – służy interesom zarówno postsowieckim, jak i unijnym modernistom.
Demaskowanie fałszywej suwerenności
Redukcja polityki zagranicznej do „interesów czeskich” stanowi herezję wobec nauki Leona XIII:
„Rząd Babiša akcentuje tematykę suwerennościową; mowa jest o realizacji interesów czeskich (tak jakby poprzednicy ich nie realizowali)”.
W Immortale Dei papież wyraźnie nauczał: „Władza państwowa […] winna być wykonywana według porządku ustanowionego przez Boga i w granicach przez Niego zakreślonych”. Tymczasem czeski „suwerenizm” to jedynie świecka maska dla odrzucenia nadprzyrodzonego porządku.
Kryzys V4 jako symptom szerszej apostazji
Prognozowany rozpad Grupy Wyszehradzkiej stanowi logiczną konsekwencję odrzucenia Societas Christiana. Bez wspólnego zakorzenienia w katolickiej nauce społecznej, sojusze stają się jedynie zmiennymi aliansami opartymi na doczesnych interesach. Jak przestrzegał Pius XI: „Nie masz w żadnym innym zbawienia. Albowiem nie jest pod niebem inne imię dane ludziom, w którym byśmy mieli być zbawieni” (Dz 4,12).
Przyszłość Europy Środkowej zależy nie od układów politycznych, lecz od powrotu do niezmiennych zasad katolickiego porządku. Każda próba budowania trwałego ładu międzynarodowego z pominięciem Królestwa Chrystusowego skazana jest na bankructwo – czego Czechy staną się kolejnym tragicznym przykładem.
Za artykułem:
Andrej Babiš premierem Czech. Czy to koniec Grupy Wyszehradzkiej? (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 10.12.2025
