Portal Vatican News relacjonuje poświęcenie nowego pseudokościoła św. Benedykta w Gillingham przez „biskupa” Plymouth Nicholasa Hudsona. Obiekt powstał poprzez przebudowę zabytkowej kaplicy metodystycznej, co już samo w sobie stanowi poważne naruszenie zasad katolickiej sakralności. Artykuł wychwala „innowacyjność” projektu z panelami słonecznymi i systemami energooszczędnymi, całkowicie pomijając nadprzyrodzony charakter prawdziwego Domu Bożego.
Masoneria ekumeniczna w praktyce
Przebudowa kaplicy heretyckiej wspólnoty metodystów na katolicki kościół to jawna zdrada zasad wiary. Św. Pius X w Lamentabili sane potępiał podobne praktyki synkretyzmu:
„Dogmaty, sakramenty i hierarchia […] są tylko sposobem wyjaśnienia i etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej” (propozycja potępiona nr 54).
Tymczasem „proboszcz” Cletus Ibeka chełpi się „duchową rozbudową”, podczas gdy prawdziwy Kościół nauczał zawsze: Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia). Adaptacja miejsca heretyckiego kultu bez stosownej egzorcyzmacji i rekonsekracji stanowi profanację.
Naturalizm zastępuje sacrum
W opisie nowej pseudosakralnej przestrzeni dominuje technokratyczny język:
„panele słoneczne na dachu prezbiterium”, „energooszczędne systemy”, „zrównoważony rozwój”, „lokalni dostawcy”.
To ewidentne przesunięcie akcentu z adoracji Bożego Majestatu na ekologiczny aktywizm. Pius XI w Quas primas ostrzegał:
„Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] stało się, iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”
.
Diakon James Mackain-Bremner ujawnia prawdziwy cel przedsięwzięcia: „aby każdy, kto wejdzie do środka, spojrzał w górę i poczuł, że jest tu coś większego niż on sam”. To czysty panteistyczny naturalizm potępiony w Syllabusie Piusa IX (propozycja 1).
Wzrost ilościowy jako maskarada apostazji
Artykuł wielokrotnie podkreśla „rosnącą liczbę wiernych” i konieczność rozbudowy „z powodu nowych inwestycji mieszkaniowych”. Pomija jednak kluczowe pytanie: ilu z tych „katolików” wierzy w transsubstancjację, praktykuje comiesięczną spowiedź, czy zachuje posty? W strukturze posoborowej liczebność zastąpiła świętość, co Pius X diagnozował jako „illusoryczny pozór Kościoła” w encyklice Pascendi.
Architektura jako manifest antyliturgii
Chwalenie „maksymalnego wykorzystania naturalnego światła” i „innowacyjnego oświetlenia w konfesjonale” demaskuje protestanckie korzenie projektu. Prawdziwy kościół katolicki kieruje się zasadą versus Deum, z ołtarzem jako centrum ofiary. Tymczasem opis sugeruje przestrzeń zgromadzenia – dokładnie jak w salach zborów kalwińskich. Brak jakiejkolwiek wzmianki o tabernakulum, baldaszku czy stałym ołtarzu potwierdza antyeucharystyczny charakter tej pseudobudowli.
Farsa „300-lecia parafii”
Wspomniane „świętowanie 300 lat działalności” to historyczne oszustwo. Parafie katolickie w Anglii po reformacji istniały w podziemiu, bez publicznych świątyń. Chlubienie się ciągłością w miejscu, gdzie kilka lat temu heretyccy metodyści odprawiali swoje obrzędy, to grzech przeciwko Pierwszemu Przykazaniu.
Posoborowa mistyfikacja
Całe przedsięwzięcie – od „poświęcenia” przez wątpliwego sukcesją „biskupa”, po ekologiczne konfesjonały – stanowi materialną realizację modernistycznej herezji potępionej w Lamentabili sane:
„Dogmaty […] są tylko interpretacją faktów religijnych” (propozycja 22).
Kościół Chrystusowy nie potrzebuje paneli słonecznych, lecz lumen Christi – światła Wiary Objawionej. Nie rozrasta się przez inwestycje mieszkaniowe, lecz przez gratia Dei działającą w duszach ochrzczonych.
Za artykułem:
Anglia: Z powodu rozwoju wspólnoty biskup poświęcił nowy kościół (vaticannews.va)
Data artykułu: 11.12.2025
