Portal eKAI (13 grudnia 2025) relacjonuje równoległe uroczystości w Hiszpanii i Francji, podczas których struktury posoborowe ogłosiły łącznie 174 nowych „błogosławionych”. W Jaén „beatytfikowano” 124 ofiary hiszpańskiej wojny domowej (1936-39), podczas gdy w paryskiej katedrze Notre Dame – 50 osób rzekomo pomagających francuskim robotnikom przymusowym w III Rzeszy.
Instrumentalizacja historii w służbie rewizjonizmu doktrynalnego
Przedstawiona narracja stanowi klasyczny przykład posoborowej manipulacji pojęciem męczeństwa.
„Kardynał” Marcello Semeraro nazwał ofiary „świadkami prawdziwej odwagi, zawartej w zdolności do cierpienia «z miłości do prawdy i sprawiedliwości»”
– już w tym sformułowaniu widać zdradę katolickiej definicji męczeństwa, które wymaga odium fidei (nienawiści do wiary) jako motywu prześladowań. Pius XI w encyklice Divini Redemptoris (1937) jednoznacznie nauczał, że męczeństwo to „śmierć poniesiona dla obrony chrześcijańskiej cnoty lub wiary”. Tymczasem neo-kościół zastąpił wiarę mglistymi „wartościami” typu „sprawiedliwość” czy „prawda”, oderwanymi od Objawienia.
Hiszpańska wojna domowa: konflikt polityczny vs. prześladowania religijne
W przypadku 124 „błogosławionych” z Jaén mamy do czynienia z celowym pomieszaniem męczeństwa z ofiarami wojennej zawieruchy. Choć komuniści rzeczywiście mordowali katolików, to – jak zauważa historyk Stanley Payne – większość ofiar wojny domowej zginęła z powodów politycznych, nie religijnych. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, q.124 a.5) precyzuje: „Męczennikiem właściwie jest ten, kto cierpi śmierć za świadectwo wiary”. Brak dowodów, by wszyscy beatyfikowani zginęli explicite za wiarę, a nie jako „wróg klasowy”.
Francuscy „męczennicy”: posoborowe rozmycie sakrum
Jeszcze bardziej absurdalna jest beatyfikacja 50 Francuzów działających w III Rzeszy.
„Kardynał” Jean-Claude Hollerich twierdzi, że „uczynili ze swojego życia świadectwo”, służąc robotnikom przymusowym
. Choć ich postawa zasługuje na szacunek, to pomoc społeczna nie stanowi podstawy do męczeństwa. Sobór Trydencki w dekrecie De iustificatione (rozdz. VIII) podkreśla, że męczennik umiera „propter fidem quam gratia Dei accepit” (z powodu wiary, którą otrzymał z łaski Bożej). Tymczasem w opisie „męczenników” brak jakiejkolwiek wzmianki o obronie doktryny katolickiej.
Proceduralna nieważność posoborowych beatyfikacji
Warto przypomnieć, że według prawa kanonicznego z 1917 r. (kan. 1999 §1) beatyfikacja wymagała virtutes heroicas (cnót heroicznych) i dwóch cudów. Tymczasem posoborowa „dykasteria” zniosła wymóg cudów dla męczenników, co Benedykt XIV w dziele De servorum Dei beatificatione (I,39) nazywał „nieodzownym”. Beatyfikacje te są więc nieważne ex defectu formae (z braku wymaganej formy).
Polityczne cele pseudo-kanonizacji
Te teatralne ceremonie służą dwóm celom neo-kościoła: po pierwsze – stworzeniu alternatywnej hagiografii „antyfaszystowskiej” w miejsce tradycyjnych świętych monarchistów czy krzyżowców; po drugie – legitymizacji posoborowego rozmycia definicji męczeństwa, co służy późniejszemu uznaniu za „męczenników” aborterek czy aktywistów LGBT. Jak ostrzegał Pius X w encyklice Pascendi: „Moderniści wszelkie pojęcia przystosowują do czasu i okoliczności”.
Teologiczne bankructwo neo-kościoła
Milczenie o stanie łaski „męczenników”, brak wzmianki o ich wierności niezmiennej doktrynie oraz pominięcie kwestii świętokradztwa w posoborowych „ceremoniach” – wszystko to demaskuje prawdziwy cel tych przedsięwzięć: zastąpienie kultu Boga kultem człowieka. W miejsce Laus Deo stawia się laickie „hołdy odwadze”, co św. Pius X w Lamentabili (propozycja 58) potępił jako przejaw naturalizmu.
Za artykułem:
13 grudnia 2025 | 20:28We Francji i Hiszpanii beatyfikowano męczenników dwóch wojen (ekai.pl)
Data artykułu: 13.12.2025
