Portal LifeSiteNews (17 grudnia 2025) relacjonuje dyskusję Johna-Henry’ego Westena z „księdzem” Davidem Nixem na temat niedawnej doktrynalnej noty „Stolicy Apostolskiej”, zakazującej używania tradycyjnych tytułów Marji jako „Współodkupicielki” (Co-Redemptrix) i „Pośredniczki Wszystkich Łask” (Mediatrix of All Graces). Wbrew dwuwiekowej praktyce Kościoła, uzurpator Leon XIV uznał te określenia za „niebezpieczne” i „mylące dla protestantów”.
„Zrozumiałem, dlaczego konwertyci protestanccy na katolicyzm mogą początkowo być zdezorientowani określeniem «Współodkupicielka», ale (dokument) zaatakował Marję jako «Pośredniczkę Wszystkich Łask» – to był dla mnie punkt kulminacyjny” – stwierdził „ks. Nix”.
Teologiczne bankructwo posoborowej sekty
Redukcja roli Najświętszej Marji Panny do roli „inspirującej kobiety” (jak głosi dokument) stanowi jawne odrzucenie Consensus Patrum i potwierdzonej Tradycji. Św. Bernard z Clairvaux nauczał: „Deus voluit totum habere per Mariam” („Bóg chciał, abyśmy wszystko otrzymywali przez Marję”). Sobór Efeski (431 r.) ogłosił Marję Theotokos (Bożą Rodzicielką), a Pius IX w bulli Ineffabilis Deus (1854) potwierdził Jej przywilej Niepokalanego Poczęcia. Tymczasem neo-kościół, kierowany przez modernistycznych uzurpatorów, depcze własną spuściznę w imię chorego ekumenizmu.
Argument o „dezorientacji protestantów” obnaża heretycką mentalność posoborowia. Wiara katolicka nie podlega negocjacjom z heretykami – jak przypomina Syllabus błędów Piusa IX (1864), potępiający tezę, że „protestantyzm jest jedynie inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej” (punkt 18).
Milczenie „tradycjonalistycznych” kolaborantów
Westen pyta, dlaczego „biskupi”, którzy krytykowali bergoglio, milczą wobec bluźnierstw Leona XIV. „Ks. Nix” wskazuje na tchórzostwo środowisk określanych jako „Trad Inc.”:
„Moim zdaniem najbardziej miłosierna interpretacja «Trad Inc» jest taka, że po prostu chcieli najlepszych warunków kapitulacji… «Najlepsze, co możemy teraz zrobić, to uratować naszą lokalną Mszę łacińską, nie wytykając tych herezji»”.
To klasyczny przykład accommodatio ad perditionem (dostosowania do zatracenia). Kanon 188 §4 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. stanowi, że urząd kościelny staje się wakujący ipso facto w przypadku publicznego odstępstwa od wiary. „Biskupi” i „księża”, którzy tolerują antypapieskie herezje, sami stają się podejrzani o herezję – jak słusznie zauważa „ks. Nix”, powołując się na prawo kanoniczne.
Demontarz królestwa Chrystusowego
Atak na królewskie przywileje Marji jest logiczną konsekwencją odrzucenia społecznego panowania Chrystusa Króla. Encyklika Piusa XI Quas Primas (1925) stanowi nieomylnie: „Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi […] tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Tymczasem posoborowie, wierne masońskim planom z Syllabusa (punkt 77-80), wprowadza religię naturalną, gdzie Chrystus jest co najwyżej „inspiratorem wartości”, a Marja – „symbolem kobiecości”.
Nota doktrynalna Leona XIV odsłania rdzeń modernistycznej apostazji: substytucję nadprzyrodzonego porządku łaski naturalistycznym humanitaryzmem. Gdy usuwa się Pośredniczkę Łask, znosi się samo pojęcie łaski – pozostaje tylko pusta „duchowość” bez Odkupienia.
Duchowa pułapka „oporu” w strukturach antykościoła
Rzekomy „opór” środowisk lefebrystycznych czy indultowych okazuje się farsą. Abp Marcel Lefebvre, wyświęcony przez masona kard. Lienarta, zawsze uznawał legalność soborowych antypapieży. Jego następcy, negocjujący „regularizację” z antykościołem, potwierdzają tylko słowa św. Pawła: „Nie możecie pić kielicha Pańskiego i kielicha demonów” (1 Kor 10,21).
Jedyną drogą wierności jest całkowite zerwanie ze strukturami okupującymi Watykan. Jak przypomina dekret Świętego Oficjum Lamentabili sane exitu (1907): „Kościół nie może nawet poprzez definicje dogmatyczne określić właściwego sensu Pisma Świętego” (punkt 4) – co właśnie czyni nota Leona XIV, podważając Tradycję.
W obliczu tej eskalacji bluźnierstw, katolicy muszą pamiętać słowa św. Roberta Bellarmina: „Jawny heretyk nie może być papieżem” (De Romano Pontifice). Antypapież Leon XIV, atakując godność Marji, potwierdził tylko, że jest jednym z wielu uzurpatorów w łańcuchu apostazji zapoczątkowanym przez Jana XXIII.
Za artykułem:
Fr. David Nix on why bishops who criticized Francis are silent on Pope Leo (lifesitenews.com)
Data artykułu: 17.12.2025
